Go Crazy: A Fun Projects-based Approach to Golang Programming 1st Edition Nicolas Modrzyk pdf download
Go Crazy: A Fun Projects-based Approach to Golang Programming 1st Edition Nicolas Modrzyk pdf download
https://ebookmeta.com/product/go-crazy-a-fun-projects-based-
approach-to-golang-programming-1st-edition-nicolas-modrzyk/
https://ebookmeta.com/product/pro-go-the-complete-guide-to-
programming-reliable-and-efficient-software-using-golang-1st-
edition-adam-freeman/
https://ebookmeta.com/product/learning-go-an-idiomatic-approach-
to-real-world-go-programming-2nd-edition-jon-bodner/
https://ebookmeta.com/product/software-development-with-go-cloud-
native-programming-using-golang-with-linux-and-docker-nanik-
tolaram/
https://ebookmeta.com/product/a-touch-of-pride-vices-virtues-1st-
edition-krysta-fox/
Winning the Board A Guide to Success on NCO Boards E4
E5 E6 Soldier of the Month 16th Edition Gregory S.
Skinner
https://ebookmeta.com/product/winning-the-board-a-guide-to-
success-on-nco-boards-e4-e5-e6-soldier-of-the-month-16th-edition-
gregory-s-skinner/
https://ebookmeta.com/product/perilous-arrangements-a-flower-
shop-cozy-mystery-the-flower-shop-mystery-series-book-6-1st-
edition-annie-adams/
https://ebookmeta.com/product/foundations-of-optical-system-
analysis-and-design-1st-edition-lakshminarayan-hazra/
https://ebookmeta.com/product/captive-on-the-high-seas-love-
inspired-historical-christina-rich/
https://ebookmeta.com/product/windows-security-internals-with-
powershell-early-access-james-forshaw/
Sous Vide Cookbook Williams Sonoma Test Kitchen
https://ebookmeta.com/product/sous-vide-cookbook-williams-sonoma-
test-kitchen/
Go Crazy
A Fun Projects-based Approach
to Golang Programming
Nicolas Modrzyk
Contributed by David Li, Jun Akiyama and
Tony Broyez
Go Crazy: A Fun Projects-based Approach to Golang Programming
Nicolas Modrzyk
tokyo-to suginami-ku, Japan
Introduction�����������������������������������������������������������������������������������������������������������xvii
v
Table of Contents
vi
Table of Contents
vii
Table of Contents
viii
Table of Contents
Index��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� 359
ix
About the Author
Nicolas Modrzyk acts as the CTO of Karabiner Software, a
successful consulting company located in the never-asleep
Tokyo, with its mix of ancestral culture and eco-friendly,
future-oriented dynamic.
He is an active contributor to the open-source
community in various domains, including imaging, ML, AI,
and cloud computing. As an engineer and a leader, Nico
has been involved in designing large-scale applications,
managing mammoth-sized clusters of servers, sometimes
using handwritten software, and enabling world-class
leaders by pushing international boundaries.
Nico ardently focuses on making life simple. (And we all
know how difficult that is!)
He loves pushing people to challenge themselves and go beyond their comfort zones.
To learn other cultures and explore different world views, he has been living around
the planet in various countries, including France, Ireland, Japan, China, Korea, India,
and the United States. You can talk to Nico in French, English, and Japanese, and you can
get along with him in Spanish and Chinese.
Nico is the author of a few programming books, available on Amazon. He recently
picked up the saxophone to honor his grandfather and his uncle, in the hope to match
their skill with a brass instrument.
He will be ready for a jazzy jam session whenever you are.
xi
About the Technical Reviewer
David Li is the executive director of Shenzhen Open
Innovation Lab, which facilitates the collaboration between
global smart hardware entrepreneurs and the Shenzhen
Open Innovation ecosystem. Before SZOIL, he co-founded
XinCheJian, the first hackerspace in China to promote
the hacker/maker culture and open-source hardware. He
co-founded Hacked Matter, a research hub on the maker
movement and open innovation. He also co-founded Maker
Collier, an AI company focusing on motion and sports
recognition and analysis.
xiii
Acknowledgments
All the involved authors—Jun, Tony, David—as well as the technical reviewers, Mathieu
and David, of this book have gone the extra mile to match the deadlines and bring the
writing and code samples to a top-class level.
My two strong daughters, Mei and Manon—you always keep me focused and in line
with my goals.
Psy Mom, French Chef Dad, Little Bro, Artful Sis—I thank you for your love every day,
your support, and all the ideas we share together.
My partner at Karabiner, Chris Mitchell—we’ve been working together for ten years,
and I think we both made tremendous efforts to make the planet a better place. Also,
the whole Karabiner people, at work now or busy making babies, we make a pretty
impressive world team.
Abe-san—who did not participate directly in the making of this book, but we wrote
our first computer book together, and without a first one, and without his trust, I would
not be here to even talk about it.
Kanaru-san—without your Iranian lifestyle and your life changing vision, I would
probably be a monk.
Marshall—without your world encompassing vision, I could have been focusing on
the bigger picture.
Ogier—without your summertime raclette and life-long friendship, I would probably
have been 5 kilos skinnier.
Jumpei—without your strong focus on music, I could not have played in all those
beautiful Tokyo live stages. And welcome Rei-chan!
Gryffin and Melissa—I could not have survived this without your hard work
and trust.
And of course, Marcel le chat—my open-source project on imaging would not be the
same without your feline cuteness.
xv
Introduction
On a sunny drive on the busy roads of Tokyo, over the rainbow bridge and facing the
ocean, my daughter Mei and I are having one of these philosophical talks.
Among the slur of questions she had ready for me, like “what is work for?,” she was
telling me about her need to have someone monitor her and give her deadlines. While
at the time of this writing, she’s barely 20 and hasn’t started a full-blown professional
career yet, she is right in the sense that the need to have deadlines and a purpose is at the
core of many adults’ professional lives.
At the very root of a school system, you are being told what to complete, and by what
date. You do not have input regarding the what or the when. A regular office worker is
told to finish their tasks by the fifth of next month, for example, and some authors are
told to finish three chapters by the end of the month.
That de facto need of what to do and by when happens very early in your career.
I am in favor of looking at things from a different angle. You should set your own
deadlines, and you should be in control of those deadlines. You have a goal, you set
milestones to achieve that goal, and you work on walking that path to that goal.
You want to live your own life and reach your own goals, not someone else’s.
Although I am critical about many of his actions, Elon Musk does not have someone
telling him when to land a rocket on Mars. He has his own schedule. He owns his
schedule. He owns his life.
This is a book on how to own your life again. More precisely, how Go, the
programming language, can help you get your time back, manage it along your dreams,
and own your life again.
I discovered the Go programming language a few years back. At that time, to be
honest, I was more of a Clojure-loving propaganda evangelist. Anything I developed or
touched had to be in Clojure. A deployment script, a web app, a dynamically generated
API around some custom datasets, image and video processing, or applying the latest
Computer Vision algorithm in real time—it did not matter. It greatly helped my career. I
would go even further and say, my life.
xvii
Introduction
How can a programming language help make your life better, you might ask? A
programming language is at first a language, and as such its first goal is to communicate.
We tend to think that a programming language’s only goal is to deal with a computer, but
we deal with computers because we want to communicate something to other people.
Take a simple email, for example. You use a computer to write an email because it
takes less time to reach its recipient, but the goal of an email is still to convey a message
to another person.
Now let’s say you have a lot to communicate, or you want to communicate something
to many people, but with that simple personal touch that makes all the difference
between your email being ignored and it being read and acted upon.
You don’t have much time. In life in general, but also to realize a task. You can use a
computer to help you with that task and save time.
Nowadays one of the best programming languages to put in your toolbox is GoLang.
It includes all the important concepts of Clojure, and that I love in a programming
language, but it’s also in the top ten of the TIOBE index, meaning you can find a few
more programmers to help you do your job.
Don’t get me wrong, there are other great languages, but there are many things that
GoLang gets absolutely right:
–– It is simple
–– It is concise
–– It’s easy to reuse bits of code from one project to the other
–– It is cloud-ready
xviii
Introduction
This programming book will take you on the path to Ikigai, finding joy in life through
purpose.
xix
Exploring the Variety of Random
Documents with Different Content
The Project Gutenberg eBook of De afstamming van den
mensch
This ebook is for the use of anyone anywhere in the United States and most
other parts of the world at no cost and with almost no restrictions
whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it under the terms of
the Project Gutenberg License included with this ebook or online at
www.gutenberg.org. If you are not located in the United States, you will
have to check the laws of the country where you are located before using
this eBook.
Language: Dutch
EENIGE VERKLARINGEN
WERELDBIBLIOTHEEK
DE AFSTAMMING
VAN DEN MENSCH
Aan de nagedachtenis van mijn vader zij dit boekje in eerbiedige herinnering
opgedragen door
DEN SCHRIJVER.
WERELD BIBLIOTHEEK
Dit boekje vindt zijn oorsprong in een reeks van voordrachten over het
afstammingsvraagstuk, in den winter 1912–13 in „Ons Huis” in Rotterdam gehouden.
Op verzoek van den uitgever heb ik ze iets omgewerkt en er een aaneengesloten geheel
van gemaakt. Men zoeke er geen wetenschappelijk betoog in. De vakman zal er wellicht
veel in missen, wat hem belangrijk voorkwam. Mijn doel bij het schrijven van dit werkje
was slechts, een voor den ontwikkelden leek begrijpelijk overzicht te geven van wat men
tegenwoordig onder het afstammingsvraagstuk verstaat, van de feiten, die men heeft
kunnen verzamelen en de theorieën, die men aan die feiten heeft vastgeknoopt. Mijn
streven was, niet, zooals zoo dikwijls in populaire geschriften juist over dit vraagstuk
geschiedt, een volledig geconstrueerd beeld te geven van de afstamming van den
mensch, zooals de schrijver van zulk een boekje zich die toevallig denkt, maar te laten
zien, hoe weinig men er eigenlijk aan positieve feiten over weet, en welke
beschouwingen zich aan die weinige feiten laten vastknoopen. Het boekje moge
daardoor aan samenhang en duidelijkheid verloren hebben, aan eerlijkheid heeft het er
wellicht door gewonnen.
Haeckel.
W
anneer wij de natuur om ons heen aandachtig beschouwen, en ons
rekenschap geven van hetgeen hare verschillende elementen, hare
bergreeksen, ravijnen en bergmeren, hare lage landen, hare wouden,
zandvlakten, zeeën, koraalriffen, ons te zeggen hebben, dan ontrolt zich
voor ons een beeld van immer wisselende verandering, van worden en
vergaan, van ontplooiing, van e v o l u t i e , een beeld dat ons met diep ontzag vervult
voor de geweldige natuurkrachten, die deze veranderingen tot stand brengen en
beheerschen. Wij zien, hoe bergreeksen zich verheffen door rimpeling van het
aardoppervlak om de door afkoeling kleiner wordende kern, hoe tengevolge van
plaatselijke langzame daling van den bodem geheele landstreken weder door water
worden bedekt, hoe geheele bergtoppen door de zwaarte van daaroverheen schuivende
gletschers worden af geslepen, hoe diepe dalen door de waterstroomen allengs worden
uitgegraven en de afgeslepen slib elders als langzaam verhardende klei- en steenlagen
wordt afgezet.
Met die veranderingen van de aarde zelf, die zich over een bijna oneindig schijnend
geweldig lang tijdsverloop uitstrekken, en die men naar aanleiding van bepaalde, sterk
op den voorgrond tredende veranderingen in bepaalde tijdperken, „perioden,” pleegt te
verdeelen, gaan nu wisselingen van het klimaat en van de dieren- en plantenwereld hand
in hand. En zoo kan men ook in de wereld der levende wezens bepaalde tijdperken of
perioden onderscheiden, waarbij in elk dergelijk tijdperk van ontwikkeling een
eigenaardig karakter van de flora en fauna op den voorgrond treedt, het bepaalt.
Zeer in het kort2 kan men dezen geheelen ontwikkelingsgang als volgt schetsen: nadat
de aarde door langzame afkoeling een vaste harde steenkorst aan hare oppervlakte had
gevormd, nadat na verdere geleidelijke afkoeling zich op die vaste korst water had
gevormd en dit eene temperatuur verkregen had, waarbij het leven mogelijk was,
ontstonden de eerste levende wezens, op de grens van planten- en dierenrijk staande.
Men moet ten minste wel aannemen, dat het leven bij zijn ontstaan aan dergelijke
vormen gebonden was, waar men ziet, dat de eerste levende wezens, die uit die
alleroudste perioden hunne sporen in versteeningen hebben achtergelaten, uiterst kleine
eencellige organismen3 zijn. Hoe deze eerste levende wezens zijn ontstaan, is ons, dit zij
hier terloops opgemerkt, nog volkomen een raadsel, en het zal dit wel altijd voor ons
blijven. Waar het levensbeginsel zelf, de ondoorgrondelijke, eeuwige, goddelijke drang
in de natuur, die tot evolutie, tot ontplooien van alle krachten, tot aanpassen, tot strijden,
tot instandhouding en volmaken van de soort dwingt, voor ons steeds ondoorgrondelijk
zal blijven, waar dit buiten het bereik der wetenschap ligt, daar zal de vraag, hoe, op
welke wijze dat leven ontstaan is, eveneens een niet op te lossen raadsel blijven,
waartegenover wij machteloos staan.
Maar wel zullen wij de overblijfselen van de eenmaal gevormde organismen, zoo zij in
de aardlagen zijn bewaard, kunnen herkennen, en kunnen vaststellen, wanneer en in
welken vorm die levende wezens zich voor het eerst op aarde hebben vertoond, en hoe
zij zich in daaropvolgende perioden der aardontwikkeling hebben voorgedaan. En zijn
zij nu eenmaal opgetreden, dan zien wij hen wel al direct in een aantal vormen van
uiteenloopende gedaante en groepeering, doch tevens, naar mate wij jongere formaties
nagaan, in hoe langer hoe volkomener vorm, in hoe langer hoe meer wisselende
gedaante en veelzijdige ontwikkeling, steeds meer doelmatig en beter toegerust voor den
strijd om het bestaan, zich vertoonen.
En wij zien dan tevens, hoe, al gaat bij de regelmatig voortgaande afkoeling van onze
planeet ook de ontwikkeling van de aarde steeds haren geleidelijken, rustigen,
geregelden gang, toch bepaalde veranderingen van de aardkorst met zeer bepaalde en
over de geheele aarde optredende veranderingen van de planten- en dierenwereld
samengaan, zoodat de straks reeds genoemde tijdperken kunnen worden onderscheiden,
waarin het karakter van het aardoppervlak, de planten die het bedekten, de dieren die er
zich op bewogen, scherp omschreven eigenaardige kenmerken vertoonden. Dit leeren
ons de versteende en in dien vorm bewaard gebleven overblijfselen van dieren en
planten uit die verschillende perioden, en zoo algemeen, zoo overal wederkeerend is dit
verschijnsel, zoo zeker vinden wij altijd de overblijfselen van dezelfde vormen in
aardlagen en gesteenten van een bepaalde, zelfde periode ingesloten, dat wij aan den
anderen kant juist de aanwezigheid van bepaalde versteeningen, de zoogenaamde
„gidsfossielen” in de een of andere aardlaag of in een of ander gesteente gebruiken om
daaruit den vermoedelijken ouderdom van die aardlaag of gesteenten te kunnen
berekenen.
In die aardlagen, die tot harden steen saamgeperste massa’s, zien wij nu de overblijfselen
van dieren en planten steeds hooger georganiseerd, steeds meer samengesteld van bouw
worden, naarmate jongere formaties worden onderzocht. Op de oudste steenlagen der
a z o ï s c h e p e r i o d e , waarin wij nog geen met zekerheid als zoodanig herkenbare
sporen van levende wezens kunnen aantoonen—al is het ook zeker, dat er toen reeds
leven op aarde, zoowel in het water als in de toen bestaande, uit de sedimentaire
afzettingen dier perioden herkenbare landformaties bestond4—volgen in langzamen
overgang de oudste lagen der p a l a e o z o ï s c h e p e r i o d e , zooals in de eerste plaats
het cambrium met zijne overblijfselen van laag georganiseerde ongewervelde dieren,
zijn zeewieren, zijn rijkdom aan in groote vormverscheidenheid optredende maar over
het algemeen nog slechts tot een geringen graad van ontwikkeling gekomen
waterbewoners en ongewervelde landdieren, dan het s i l u r i u m met de eerste sporen
van visschen (van hooger georganiseerde gewervelde waterdieren dus) en zijne reeds
door tot verschillende groepen behoorende ongewervelde landdieren gekenmerkte
uitgebreide vastelandformaties, en het s t e e n k o l e n t i j d p e r k met zijn verdere
landvorming, zijn uiterst weelderigen plantengroei, uit welk tijdperk de als steenkolen
bekende afzettingen getuigenis afleggen van de uiterst rijke verscheidenheid van
vormen, zoo van dieren als planten, die toen ter tijde de aarde bevolkten, en van het
warme, tropische klimaat, dat gedurende dat tijdperk van ontwikkeling over de geheele
aarde (ook in de poolstreken zijn steenkoolbeddingen met overblijfselen van tropische
planten gevonden) heerschte. Met het steenkolentijdperk, waarin de varens, de
wolfsklauwachtige planten, de vaatkryptogamen, hun hoogste ontwikkeling bereikten, en
in reusachtige vormen en dichte wouden de aarde bedekten, eindigt het palaeozoïcum.
Terwijl de aarde geleidelijk afkoelt, de temperatuur lager, het klimaat minder tropisch
wordt, terwijl het water meer en meer voor groote vastelanden plaats maakt, verandert in
aansluiting hieraan ook weer het karakter van dieren- en plantenwereld. Na het
palaeozoïcum onderscheiden wij de t w e e d e periode, het m e s o z o i c u m , de
„middeleeuwen” van de ontwikkelingsgeschiedenis der levende natuur. In verband met
de vorming der groote vastelanden, zien we de landfauna vooral zich sterk ontwikkelen.
Landslakken, op het land levende gelede dieren, laagstaande viervoetige gewervelde
dieren worden in de steenlagen dezer periode aangetroffen naast overblijfselen van
naaldboomen, sagopalmen enz.; in dit tijdperk bereiken de kruipende dieren, de
reptielen, de hagedisachtigen, hun hoogste ontwikkeling, en worden in de reusachtige
vormen (brontosaurus bijv.) aangetroffen, die ieder wel uit afbeeldingen of uit hun
kolossale geraamten in verschillende musea kent. Naast deze reusachtige hagedisachtige
dieren, die toen de aarde bevolkten, zien wij in de tweede aardperiode de eerste sporen
van zoogdieren optreden en ook de eerste vogels zien wij, in nog sterk aan de kruipende
dieren herinnerende vormen, verschijnen.
Zooals later nog wel ter sprake zal komen, heeft men in den laatsten tijd duidelijke
sporen kunnen vinden van sterke afkoelingsperioden uit een veel vroeger geologisch
tijdperk, na het steenkolentijdperk, waarbij het in sommige streken ook reeds tot het
vormen van ijs moet gekomen zijn. Vandaar dat hier niet, zooals men placht te doen, van
„de ijstijd”, maar van den postpliocaenen ijstijd gesproken wordt.
Over de geheele aarde wordt de gemiddelde temperatuur lager, worden de winters langer
en strenger, de zomers korter, tot zich, van de poolstreken uit, de alle leven vernietigende
ijskorst verder en verder naar het Zuiden, dieper en dieper van de hooge bergen tot in de
minder koude dalen afdalende, uitbreidt. Zoo wordt het grootste gedeelte van Noord- en
West-Europa met dikke, soms kilometerdikke ijsmassa’s bedekt. Slechts de zuidelijke
streken, vooral Zuid- en West-Frankrijk en België blijven vrij (men vergelijke het kaartje
van Fig. 1); wij zullen later zien, van hoeveel belang dit voor de
ontwikkelingsgeschiedenis van den mensch is geweest.
Fig. 1. De uitbreiding van de groote gletschers in Europa ten tijde van de glaciale periode.
Men moet volstrekt niet denken, dat deze afkoeling zich tot Europa alleen beperkte,
evenmin als wij den gang van zaken ons zoo moeten voorstellen, dat zich aan het einde
der tertiaire periode voor het eerst een dergelijke afkoeling van het oppervlak der aarde
vertoonde. Neen, waarschijnlijk keeren dergelijke afkoelingen van de aarde
(vermoedelijk tengevolge van astronomische oorzaken) na geregelde tusschenpoozen
van ongeveer 50.000 jaar weder terug, en wij zien alleen den eersten meer algemeenen
i j s t i j d aan het einde der tertiaire periode optreden, omdat toen eerst de aarde
voldoende was afgekoeld, om het mogelijk te maken dat de geringe daling van de
gemiddelde jaartemperatuur tot het vormen van een ijskorst van groote uitgebreidheid
leiden kon. Zooals reeds werd opgemerkt, heeft men in den laatsten tijd kunnen
vaststellen, dat ook reeds bij een vorige afkoelingsperiode in sommige streken van de
aarde ijsvorming moet hebben plaatsgevonden. Het is echter juist deze afkoelingsperiode
bij het begin van het vierde tijdperk, die voor Europa en hare bewoners, voor de
ontwikkeling van het menschelijk geslacht in het algemeen, van zoo overwegend belang
is geweest. Vandaar, dat juist deze groote afkoelingsperiode hier ter sprake gebracht
wordt. Na dien eersten „ijstijd” volgen die afkoelingsperioden, waarbij de temperatuur
tot beneden het vriespunt daalt, dan ook verder regelmatig elkander op. Vermoedelijk
zijn reeds drie of meer dergelijke „ijstijden” verloopen, en leven wij nu zoo ongeveer
tusschen twee afkoelingsperioden in. Tot eenheid over deze vraag is men echter nog lang
niet gekomen. Terwijl de meeste geologen op het voetspoor van Penck minstens 3
ijstijden met daartusschen liggende „interglaciale perioden” aannemen, en van een
glaciaalphase van Günz, Mindel, Riss, Würm, spreken, meenen andere geologen van
naam, dat de eigenaardigheden van den bouw, de ligging en de uitbreiding der moraenen
en zwerfblokken, waaruit deze gegevens worden geput, wel op plaatselijke
schommelingen van den sneeuwgrens wijzen, doch niet op zulke uitgebreide, algemeene
temperatuurschommelingen, die zich over het geheele aardoppervlak uitstrekken,
behoeven te wijzen, dat men daaruit het bestaan van een aantal werkelijke „ijstijden”
mag afleiden. Hoe dit zij, meer locale (zich bijvoorbeeld slechts over een gedeelte van
Europa kenbaar makende) schommelingen in de gemiddelde temperatuur, en daarmede
van de sneeuwgrens, schommelingen zeer zeker van zeer langen duur en geleidelijken
overgang, kan men toch wel met zekerheid aannemen. En dat is voor het ons hier
bezighoudende probleem, zooals wij later zullen zien, voldoende.
Wat de eerste vraag betreft, men heeft zoowel in Afrika, Amerika, Australië en Azië, zoo
goed als in Europa zelf, duidelijke sporen van vroegere gletschervormingen gevonden,
zelfs reeds uit zeer veel vroegeren tijd, die er op wijzen dat ook daar de
afkoelingsperiode een „ijstijd,” d. w. z. een sterke daling van de sneeuwgrens, deed
ontstaan, al bleef deze in de warme streken natuurlijk alleen tot de hooger gelegen
bergstreken beperkt.
Terwijl talrijke lagere planten en dieren in het laatste gedeelte der tertiaire periode in
dezelfde soortvormen voorkwamen als die, welke wij nog thans op onze aarde levend
aantreffen, zien wij, ook wat de hooger georganiseerde planten en dieren betreft, een
steeds grooter wordende overeenkomst met de flora en de fauna van den tegenwoordigen
tijd. Bij den overgang van de tertiaire in de quartaire periode, het d i l u v i u m , nemen
de hoogst ontwikkelde vormen onder de planten en dieren in aantal en in verbreiding
over verschillende streken van de aarde toe, zien wij steeds hooger gespecialiseerde
vormen van zoogdieren optreden, krijgt de levende natuur langzamerhand meer en meer
het karakter, dat zij in den tegenwoordigen tijd vertoont.
Zoo zien wij dus, hoe in het ontzaglijk lange tijdsverloop, dat achter ons ligt, sinds het
eerste leven zich op onze aarde openbaarde, een tijdsverloop, niet met duizenden, doch
met millioenen jaren te berekenen, de dieren- en plantenwereld zich langzaam en
geleidelijk ontwikkelt. Hooger georganiseerde, meer samengesteld gebouwde vormen
treden op, worden eerst in enkele vormen op bepaalde plaatsen gevonden, verkrijgen
langzamerhand een grootere verspreiding, ontwikkelen zich, treden op in talrijke, steeds
meer gespecialiseerde soorten, bereiken een hoogtepunt hunner ontwikkeling en
specialisatie en sterven langzamerhand uit. Andere dier- of plantvormen nemen hun
plaats in, en vertoonen dezelfde verschijnselen. Overal wisseling, sterke aanpassing aan
bepaalde levensverhoudingen, ook weder achteruitgang, doch alles te zamen genomen
een onbedwingbaar, rusteloos voortgaand streven naar vooruitgang, naar hoogere
organisatie, naar beter toegerust zijn voor den strijd om het bestaan.
Niet door op elkaar volgende scheppingen van telkens andere dier- en plantvormen, doch
door geleidelijke ontwikkeling, door evolutie, door een geregeld zich aanpassen aan de
veranderlijke uitwendige omstandigheden, zien wij de zoo groote verscheidenheid van
levensvormen gedurende den langen ontwikkelingsgang van onze aarde ontstaan.
Dat leert ons de palaeontologie, dat leert ons nu ook de ontwikkelingsgeschiedenis der
nu levende plant- en diervormen, d. w. z. de leer van den gang van het proces van
vorming van een of ander dier of plant, beginnende bij de bevruchte eicel, en eindigende
op het tijdstip dat het dier geboren wordt, of de plant zijn vollen wasdom heeft bereikt.
Elk dier moet, bij het zich vormen uit de zoo uiterst eenvoudig gebouwde bevruchte
eicel, een bepaalde ontwikkeling doormaken, voor het den vorm van het volwassen dier,
den vorm van zijne ouders en soortgenooten, heeft bereikt. En het is uiterst
merkwaardig, dat wij bij dien ontwikkelingsgang van het individu, voortdurend
verschijnselen zien optreden, die ons herinneren aan bepaalde vormen, door een der
voorvaderen van dat bepaalde dier in de lange reeks der in vroegere perioden door die
bepaalde diers o o r t doorloopen vormen gedragen. Elk embryo beklimt, zooals men het
wel eens fantastisch uitdrukt, bij zijn ontwikkeling zijn eigen stamboom, d. w. z. de
ontwikkeling van elk individu is een wedergave in gedrongen vorm van de gradueele
veranderingen, gedurende de ontwikkeling van die bepaalde diersoort of dien bepaalden
diertypus, waarvan het individu de eindvorm is, in den loop der duizenden jaren
doorgemaakt, slechts min of meer „vervalscht” door directe aanpassing van het embryo
aan een nieuwe omgeving, zooals bijvoorbeeld van het zoogdier-embryo aan het hem
beschuttend en voedend orgaan van het moederlichaam, in tegenstelling met het embryo
van een eierleggend dier, dat bij zijn ontwikkeling is aangewezen op het voedsel en de
beschutting, die bij het leggen aan het ei werden medegegeven.
Reeds hieruit zou men, afgezien van de door de vergelijkende anatomie aan het licht
gebrachte feiten, tot het begrip der evolutie moeten besluiten. Hetzelfde leert ons, zooals
ik reeds aangaf, het onderzoek der overblijfselen van fossiele dieren en planten uit
vroegere tijdperken, de palæontologie. Het zou mij veel te ver voeren, hier nader op in te
gaan. Slechts wil ik bij één verschijnsel nog iets langer stilstaan, daar dit van uiterst
groot belang is voor het probleem, dat ons in de volgende hoofdstukken zal
bezighouden.
Dat is een verschijnsel, waarvan een Belgisch geleerde, Prof. Dollo, het eerst de
algemeenheid en het groote belang aantoonde, en dat hem ter eere meestal als de „wet
van D o l l o ” wordt aangeduid. Hieronder verstaat men het volgende: heeft zich in den
loop van het evolutieproces een diergroep sterk in een bepaalde richting gespecialiseerd,
zooals bijvoorbeeld de groote groep van de vleermuizen, bij wie de voorste ledematen
zeer sterk zijn uitgegroeid en veranderd, zoodat zij als vleugels konden worden gebruikt,
dan kan bij verandering van levenswijs of van de omstandigheden, waaronder de
nakomelingen zich bevinden, deze specialisatie niet weer verloren gaan in dien zin, dat
de oorspronkelijke vorm der voorste ledematen weer opnieuw zou optreden. Evenmin
keert een in den loop van de ontwikkeling van een soort verloren gegaan of rudimentair
geworden orgaan ooit weer tot denzelfden oorspronkelijken vorm terug, als de
omstandigheden waaronder de nakomelingen van die bepaalde soort zich bij hunne
verdere evolutie bevinden, een sterkere ontwikkeling van dat orgaan zouden wenschelijk
maken. Er wordt dan óf een ander orgaan tot ontwikkeling gebracht, dat ’t eerste
vervangt, óf wel de soort, die zich niet kan aanpassen aan de veranderde
omstandigheden, sterft uit. Zooals het door Dollo werd uitgedrukt: „de ontwikkeling is
een niet omkeerbaar proces.” Volgens deze wet kunnen dus diersoorten, die zich in een
bepaalde richting, in aanpassing aan een bepaalde levenswijze, sterk hebben
gespecialiseerd, nooit de voorvaderen zijn van diersoorten, die in datzelfde opzicht
minder sterk gespecialiseerd zijn. Wel echter kan het omgekeerde het geval zijn.
Hetzelfde verschijnsel, waarvan de algemeenheid door Dollo aan een reeks van zeer
duidelijke en sprekende voorbeelden werd bewezen, wijst ons nu den weg, wanneer wij
met een zoogenaamde „specialisatie-kruising” (chevauchement des spécialisations van
Dollo) te doen hebben. Als van twee diergroepen of diersoorten (A en B) de eene soort in
één opzicht, bijv. in den bouw der ledematen, sterker gespecialiseerd is dan de andere, in
een ander opzicht, bijv. in den bouw van het gebit, evenwel meer primitieve
verhoudingen vertoont, terwijl verder in het algemeen de twee groepen of soorten zoo
zeer op elkaar gelijken, dat men geneigd zou zijn, de eene soort als de stamvader van
den andere te beschouwen, dan kan men op grond van de wet van Dollo dit laatste met
zekerheid uitsluiten en hoogstens zeggen dat beide groepen of soorten een
gemeenschappelijken voorvader moeten hebben gehad, waaruit zij zich beide in
verschillende richtingen hebben ontwikkeld.
Wij zullen later zien, van hoe groot belang dit verschijnsel is voor het probleem,
waarmede wij ons in de volgende hoofdstukken zullen bezighouden.
I. Archaeische (Azoïsche) periode, over het algemeen geen fossielen bekend, doch ongetwijfeld reeds
leven op aarde aanwezig.
Silurische periode.
Devonische
,,
Palaeozoische (primaire) periode (het zoogenaamde Eerste
II. Steenkolen
levenstijdperk)
,,
Permische
,,
Trias
,,
Jura
III. Mesozoische (secundaire) periode (Tweede levenstijdperk)
,,
Krijt
,,
Eocaene
,,
Oligocaene
,,
IV. Neozoische (tertiaire) periode (Derde levenstijdperk)
Miocaene
,,
Pliocaene
,,
Pleistocaene
,,
(palaeolithicum)
oud-steenen tijdperk.
V. Quaternaire (quartaire) periode (Vierde levenstijdperk) Holocaene periode
(neolithicum
bronstijdperk
ijzertijdperk
geschiedkundig tijdperk.)
1 Alles wat is, kan slechts juist beoordeeld worden, als men weet, hoe het geworden is. ↑
2 In de eerlang in de W.B. verschijnende monographie van Prof. Jonker over „het ontstaan der Aarde”
zal de lezer meer uitvoerige en gedetailleerde gegevens over dit onderwerp vinden. Hier kan ik slechts
eenige der hoofdpunten aanroeren. ↑
3 Zooals de door Cayeux beschreven praecambrische radiolariën. ↑
4 In den laatsten tijd zijn er ook reeds overblijfselen van laagstaande dieren, die evenwel volgens de
auteurs al tot verschillende groepen zouden behooren, in enkele gesteenten van de azoïsche periode door
een aantal onderzoekers beschreven. Dat juist op dit gebied nog veel onzekerheid heerscht, en het
nieuwere onderzoek telkens andere feiten aan het licht brengt, behoeft ons, de moeilijkheden van dit
gebied in aanmerking genomen, niet te verwonderen. Het is hier niet de plaats, hierop verder in te gaan. ↑