Visit https://testbankmall.

com to download the full version and

explore more testbank or solutions manual

Test Bank for Building Python Programs Plus MyLab

Programming with Pearson eText, Stuart Reges,
Marty Stepp, Allison Obourn

_____ Click the link below to download _____

https://testbankmall.com/product/test-bank-for-building-
python-programs-plus-mylab-programming-with-pearson-etext-
stuart-reges-marty-stepp-allison-obourn/

Explore and download more testbank or solutions manual at testbankmall.com

Here are some recommended products that we believe you will be
interested in. You can click the link to download.

Test Bank for Building Java Programs 3/E 3rd Edition

Stuart Reges, Marty Stepp

https://testbankmall.com/product/test-bank-for-building-java-
programs-3-e-3rd-edition-stuart-reges-marty-stepp/

Test Bank for Auditing: The Art and Science of Assurance

Engagements, Fourteenth Canadian Edition Plus MyLab
Accounting with Pearson eText — Package, 14th Edition
https://testbankmall.com/product/test-bank-for-auditing-the-art-and-
science-of-assurance-engagements-fourteenth-canadian-edition-plus-
mylab-accounting-with-pearson-etext-package-14th-edition/

Solution Manual for Auditing: The Art and Science of

Assurance Engagements, Fourteenth Canadian Edition Plus
MyLab Accounting with Pearson eText — Package, 14th
Edition
https://testbankmall.com/product/solution-manual-for-auditing-the-art-
and-science-of-assurance-engagements-fourteenth-canadian-edition-plus-
mylab-accounting-with-pearson-etext-package-14th-edition/

Test Bank For Social Studies in Elementary Education Plus

MyEducationLab with Pearson eText — Access Card Package,
14/E 14th Edition
https://testbankmall.com/product/test-bank-for-social-studies-in-
elementary-education-plus-myeducationlab-with-pearson-etext-access-
card-package-14-e-14th-edition/
Solution Manual for THINK Marketing Plus MyMarketingLab
with Pearson eText — Package, 2/E – Keith J. Tuckwell
& Marina Jaffey
https://testbankmall.com/product/solution-manual-for-think-marketing-
plus-mymarketinglab-with-pearson-etext-package-2-e-keith-j-tuckwell-
marina-jaffey/

Solution Manual for Management: A Focus on Leaders Plus

2014 MyManagementLab with Pearson eText — Package, 2/E –
Annie McKee
https://testbankmall.com/product/solution-manual-for-management-a-
focus-on-leaders-plus-2014-mymanagementlab-with-pearson-etext-
package-2-e-annie-mckee/

Solution Manual for Experiencing MIS Plus MyMISLab with

Pearson eText — Package, 7/E – David M. Kroenke &
Randall J. Boyle
https://testbankmall.com/product/solution-manual-for-experiencing-mis-
plus-mymislab-with-pearson-etext-package-7-e-david-m-kroenke-randall-
j-boyle/

Solution Manual for Business Essentials Plus MyBizLab with

Pearson eText — Package, 10/E – Ronald J. Ebert &
Ricky W. Griffin
https://testbankmall.com/product/solution-manual-for-business-
essentials-plus-mybizlab-with-pearson-etext-package-10-e-ronald-j-
ebert-ricky-w-griffin/

Solution Manual for Marketing: An Introduction Plus 2014

MyMarketingLab with Pearson eText — Package, 12/E – Gary
Armstrong & Philip Kotler
https://testbankmall.com/product/solution-manual-for-marketing-an-
introduction-plus-2014-mymarketinglab-with-pearson-etext-
package-12-e-gary-armstrong-philip-kotler/
2. Parameter Mystery
At the bottom of the page, write the output produced by the following program.

def main():
x = "happy"
y = "pumpkin"
z = "orange"
pumpkin = "sleepy"
orange = "vampire"

orange(y, x, z)
orange(x, z, y)
orange(pumpkin, z, "y")
z = "green"
orange("x", "pumpkin", z)
orange(y, z, orange)

def orange(z, y, x):

print(y + " and " + z + " were " + x)

2 of 23
3. If/Else Simulation
For each call of the function below, write the value that is returned:

def mystery(n):
if (n < 0):
n = n * 3
return n
else:
n = n + 3
if (n % 2 == 1):
n = n + n % 10
return n

Function Call Value Returned

mystery(-5) _______________________________

mystery(0) _______________________________

mystery(7) _______________________________

mystery(18) _______________________________

mystery(49) _______________________________

3 of 23
4. Programming
Write a function named month_apart that accepts four integer parameters representing two calendar dates. Each
date consists of a month (1 through 12) and a day (1 through the number of days in that month [28-31]). Assume that
all dates occur during the same year. The method returns whether the dates are at least a month apart. For example,
the following dates are all considered to be at least a month apart from 9/19 (September 19): 2/14, 7/25, 8/2, 8/19,
10/19, 10/20, and 11/5. The following dates are NOT at least a month apart from 9/19: 9/20, 9/28, 10/1, 10/15,
and 10/18. Note that the first date could come before or after (or be the same as) the second date. Assume that all
parameter values passed are valid.

Sample calls:

month_apart( 6, 14, 9, 21) should return True, because June 14 is at least a month before September 21
month_apart( 4, 5, 5, 15) should return True, because April 5 is at least a month before May 15
month_apart( 4, 15, 5, 15) should return True, because April 15 is at least a month before May 15
month_apart( 4, 16, 5, 15) should return False, because April 16 isn't at least a month apart from May 15
month_apart( 6, 14, 6, 8) should return False, because June 14 isn't at least a month apart from June 8
month_apart( 7, 7, 6, 8) should return False, because July 7 isn't at least a month apart from June 8
month_apart( 7, 8, 6, 8) should return True, because July 8 is at least a month after June 8
month_apart(10, 14, 7, 15) should return True, because October 14 is at least a month after July 15

4 of 23
5. Programming
Write a function named print_grid that accepts two integer parameters rows and cols. The output is a comma-
separated grid of numbers where the first parameter (rows) represents the number of rows of the grid and the second
parameter (cols) represents the number of columns. The numbers count up from 1 to (rows x cols). The output are
displayed in column-major order, meaning that the numbers shown increase sequentially down each column and wrap
to the top of the next column to the right once the bottom of the current column is reached.

Assume that rows and cols are greater than 0. Here are some example calls to your function and their expected
results:

Call print_grid(3, 6) print_grid(5, 3) print_grid(4, 1) print_grid(1, 3)

Output 1, 4, 7, 10, 13, 16 1, 6, 11 1 1, 2, 3

2, 5, 8, 11, 14, 17 2, 7, 12 2
3, 6, 9, 12, 15, 18 3, 8, 13 3
4, 9, 14 4
5, 10, 15

5 of 23
6. Programming
Write a function named count_even_digits that accepts two integers as parameters and returns the number of
even-valued digits in the first number. An even-valued digit is either 0, 2, 4, 6, or 8. The second value represents how
many digits the number has. The second value is guaranteed to match the number of digits in the first number.

For example, the number 8546587 has four even digits (the two 8s, the 4, and the 6),
so the call count_even_digits(8346387, 7) should return 4.

You may assume that the values passed to your function are non-negative.

6 of 23
 Midterm Exam 1, Sample 1 Solutions

1. Expressions
Expression Value
8 + 5 * 3 / 2 15.5
1.5 * 4 * 7 // 8 + 3.4 8.4
73 % 10 - 6 % 10 + 28 % 3 -2
4 + 1 + 9 + (-3 + 10) + 11 // 3 24
3 // 14 // 7 / (1.0 * 2) + 10 // 6 1.0
10 > 11 == 4 / 3 > 1 False
not (2 >= 11 or 10 < 67 or 4 / 4 >= 1) False
(True or not 2 < 3) and 6 == 4 / 3 False

2. Parameter Mystery
happy and pumpkin were orange
orange and happy were pumpkin
orange and sleepy were y
pumpkin and x were green
green and pumpkin were vampire

3. If/Else Simulation

Function Call Value Returned

mystery(-5) -15
mystery(0) 6
mystery(7) 10
mystery(18) 22
mystery(49) 52

4. Programming (four solutions shown)

def month_apart(m1, d1, m2, d2):
if (m1 == m2):
return False
elif (m1 <= m2 - 2):
return True
elif (m1 >= m2 + 2):
return True
elif (m1 == m2 - 1):
if (d1 <= d2):
return True
else:
return False
elif (m1 == m2 + 1):
if (d1 >= d2):
return True
else:
return False
else:
return False

def month_apart(m1, d1, m2, d2):

if (m1 < m2 - 1 or m1 > m2 + 1):
return True
elif (m1 == m2 - 1 and d1 <= d2):
return True
elif (m1 == m2 + 1 and d1 >= d2):
return True
else:
return False

7 of 23
 def month_apart(m1, d1, m2, d2):
return (m2 - m1 > 1) or (m1 - m2 > 1) or
(m2 - m1 == 1 and d1 <= d2) or
(m1 - m2 == 1 and d1 >= d2)

def month_apart(m1, d1, m2, d2):

return abs((m1 * 31 + d1) - (m2 * 31 + d2)) >= 31

5. Programming (two solutions shown)

def print_grid(rows, cols):
for i in range(1, rows + 1):
print(i, end=’’)
for j in range(1, cols):
print(", " + str(i + rows * j), end=’’)
print()

def print_grid(rows, cols):

for i in range(1, rows + 1):
for for j in range(1, cols):
print(str(i + rows * j) + ", ", end=’’)
print(i + rows * (cols - 1))

6. Programming
def count_even_digits(n, length):
count = 0
for i in range(0,length):
digit = n % 10
n = n // 10
if (digit % 2 == 0):
count += 1

return count

Midterm 2 Sample 1
1. List Mystery
Consider the following function:

def list_mystery(list):
int x = 0
for i in range(0, len(list) - 1):
if (list[i] > list[i + 1]):
x += 1
return x

In the left-hand column below are specific lists of integers. Indicate in the right-hand column what value would be
returned by function list_mystery if the integer list in the left-hand column is passed as its parameter.

Original Contents of List Value Returned

a1 = [8]
result1 = list_mystery(a1) _____________________________

a2 = [14, 7]
result2 = list_mystery(a2) _____________________________

8 of 23
a3 = [7, 1, 3, 2, 0, 4]
result3 = list_mystery(a3) _____________________________

a4 = [10, 8, 9, 5, 6]
result4 = list_mystery(a4) _____________________________

a5 = [8, 10, 8, 6, 4, 2]
result5 = list_mystery(a5) _____________________________

9 of 23
2. Reference Semantics Mystery
The following program produces 4 lines of output. Write the output below, as it would appear on the console.

def main():
y = 1
x = 3
a = [0] * 4

mystery(a, y, x)
print(str(x) + " " + str(y) + " " + str(a))

x = y - 1
mystery(a, y, x)
print(str(x) + " " + str(y) + " " + str(a))

def mystery(a, x, y):

if (x < y):
x += 1
a[x] = 17
else:
a[y] = 17
print(str(x) + " " + str(y) + " " + str(a))

10 of 23
3. Assertions
For the following function, identify each of the three assertions in the table below as being either ALWAYS true,
NEVER true or SOMETIMES true / sometimes false at each labeled point in the code. You may abbreviate these
choices as A/N/S respectively.

def mystery():
y = 0
z = 1
next = input()

# Point A
while (next >= 0):
# Point B
if (y > z):
# Point C
z = y
y += 1
next = input()
# Point D

# Point E
return z

next < 0 y > z y == 0

Point A
Point B
Point C
Point D
Point E

11 of 23
4. File Processing
Write a function named word_stats that accepts as its parameter the name of a file that contains a sequence of
words and that reports the total number of words (as an integer) and the average word length (as an un-rounded real
number). For example, suppose file contains the following words:

To be or not to be, that is the question.

For the purposes of this problem, we will use whitespace to separate words. That means that some words include
punctuation, as in "be,". For the input above, your function should produce exactly the following output:

Total words = 10
Average length = 3.2

12 of 23
6. List Programming
Write a function named min_gap that accepts an integer list as a parameter and returns the minimum 'gap' between
adjacent values in the list. The gap between two adjacent values in a list is defined as the second value minus the first
value. For example, suppose a variable called list is a list of integers that stores the following sequence of values.

list = [1, 3, 6, 7, 12]

The first gap is 2 (3 - 1), the second gap is 3 (6 - 3), the third gap is 1 (7 - 6) and the fourth gap is 5 (12 - 7). Thus, the
call of min_gap(list) should return 1 because that is the smallest gap in the list. Notice that the minimum gap
could be a negative number. For example, if list stores the following sequence of values:

[3, 5, 11, 4, 8]

The gaps would be computed as 2 (5 - 3), 6 (11 - 5), -7 (4 - 11), and 4 (8 - 4). Of these values, -7 is the smallest, so it
would be returned.

This gap information can be helpful for determining other properties of the list. For example, if the minimum gap is
greater than or equal to 0, then you know the array is in sorted (nondecreasing) order. If the gap is greater than 0, then
you know the list is both sorted and unique (strictly increasing).

If you are passed an list with fewer than 2 elements, you should return 0.

13 of 23
6. Programming
Write a function named longest_sorted_equence that accepts a list of integers as a parameter and that returns the
length of the longest sorted (nondecreasing) sequence of integers in the list. For example, if a variable named list
stores the following values:

List = [3, 8, 10, 1, 9, 14, -3, 0, 14, 207, 56, 98, 12]

then the call of longest_sorted_sequence(list) should return 4 because the longest sorted sequence in the
array has four values in it (the sequence -3, 0, 14, 207). Notice that sorted means nondecreasing, which means that
the sequence could contain duplicates. For example, if the list stores the following values:

list2 = [17, 42, 3, 5, 5, 5, 8, 2, 4, 6, 1, 19]

Then the function would return 5 for the length of the longest sequence (the sequence 3, 5, 5, 5, 8). Your function
should return 0 if passed an empty list. Your function should return 1 if passed a list that is entirely in decreasing
order or contains only one element.

Midterm 2 Sample 1 Solutions

1.

Call Value Returned

a1 = [8]
result1 = list_mystery (a1) 0

a2 = [14, 7]
result2 = list_mystery (a2) 1

a3 = [7, 1, 3, 2, 0, 4]
result3 = list_mystery (a3) 3

a4 = [10, 8, 9, 5, 6]
result4 = list_mystery (a4) 2

a5 = [8, 10, 8, 6, 4, 2]
result5 = list_mystery (a5) 4

2.
2 3 [0, 0, 17, 0]
3 1 [0, 0, 17, 0]
1 0 [17, 0, 17, 0]
0 1 [17, 0, 17, 0]

3.
next < 0 y > z y == 0
Point A SOMETIMES NEVER ALWAYS
Point B NEVER SOMETIMES SOMETIMES

14 of 23
 Point C NEVER ALWAYS NEVER
Point D SOMETIMES SOMETIMES NEVER
Point E ALWAYS SOMETIMES SOMETIMES

4.
def word_stats(file_name):
words = open(file_name).read().split()
count = 0
sum_length = 0

for word in words:

count += 1
sum_length += len(word)
average = sum_length / count
print("Total words = " + str(count))
print("Average length = " + str(average))

5.
def min_gap(list):
if (len(list) < 2):
return 0
else:
min = list[1] - list[0]
for i in range(2, len(list)):
gap = list[i] - list[i - 1]
if (gap < min):
min = gap
return min

6.
def longest_sorted_sequence(list):
if (len(list) == 0):
return 0

max = 1
count = 1
for i in range(1, len(list)):
if (list[i] >= list[i - 1]):
count += 1
else:
count = 1

if (count > max):

max = count
return max

15 of 23
 Final Sample 1
1. While Loop Simulation
For each call of the function below, write the output that is printed:

def mystery(i, j):

while (i != 0 and j != 0):
i = i // j
j = (j - 1) // 2
print(str(i) + " " + str(j) + " ", end='')
print(i)

Function Call Output

mystery(5, 0) _______________________________

mystery(3, 2) _______________________________

mystery(16, 5) _______________________________

mystery(80, 9) _______________________________

mystery(1600, 40) _______________________________

16 of 23
2. Inheritance Mystery
Assume that the following classes have been defined:

class A(B): class C:

def method2(self): def __str__(self):
print("a 2 ", end='') return "c"
self.method1()
def method1(self):
class B(C): print("c 1 ", end='')
def __str__(se;f):
return "b" def method2(self):
print("c 2 ", end='')
def method2(self):
print("b 2 ", end='') class D(B):
super(B, seld).method2() def method1(self):
print("d 1 ", end='')
self.method2()

Given the classes above, what output is produced by the following code?

elements = [A(), B(), C(), D()]

for i in range(0, len(elements)):
print(elements[i])
elements[i].method1()
print()
elements[i].method2()
print()
print()

3. Collections Mystery
Consider the following method:
def mystery(data, pos, n):
result = set()
for i in range(0, n):
for j in range(0, n):
result.add(data[i + pos][j + pos])
return result

Suppose that a variable called grid has been declared as follows:

grid = [[8, 2, 7, 8, 2, 1], [1, 5, 1, 7, 4, 7],
[5, 9, 6, 7, 3, 2], [7, 8, 7, 7, 7, 9],
[4, 2, 6, 9, 2, 3], [2, 2, 8, 1, 1, 3]]
which means it will store the following 6-by-6 grid of values:
8 2 7 8 2 1
1 5 1 7 4 7
5 9 6 7 3 2
7 8 7 7 7 9
4 2 6 9 2 3
2 2 8 1 1 3
For each call below, indicate what value is returned. If the function call results in an error, write "error" instead.

Function Call Contents of Set Returned

mystery(grid, 2, 2) ___________________________________________________

mystery(grid, 0, 2) ___________________________________________________

17 of 23
 mystery(grid, 3, 3) ___________________________________________________

4. List Programming
Write a function named is_unique that takes a list of integers as a parameter and that returns a boolean value indicating
whether or not the values in the list are unique (True for yes, False for no). The values in the list are considered
unique if there is no pair of values that are equal. For example, if a variable called list stores the following values:

list = [3, 8, 12, 2, 9, 17, 43, -8, 46, 203, 14, 97, 10, 4]

Then the call of is_unique(list) should return True because there are no duplicated values in this list.
If instead the list stored these values:

list = [4, 7, 2, 3, 9, 12, -47, -19, 308, 3, 74]

Then the call should return False because the value 3 appears twice in this list. Notice that given this definition, a list of
0 or 1 elements would be considered unique.

5. Dictionary/Set Programming

Write a function called count_in_area_code that accepts two parameters, a dictionary from names (strings)
to phone numbers (strings) and an area code (as a string), and returns how many unique phone numbers in the
map use that area code. For example, if a map m contains these pairs:
{Marty=206-685-2181, Rick=520-206-6126, Beekto=206-685-2181,
Jenny=253-867-5309, Stuart=206-685-9138, DirecTV=800-494-4388,
Bob=206-685-9138, Benson=206-616-1246, Hottline=900-520-2767}
The call of count_in_area_code(m, "206") should return 3, because there are 3 unique phone numbers
that use the 206 area code: Marty/Beekto's number of "206-685-2181", Stuart/Bob's number of "206-685-
9138", and Benson's number of "206-616-1246".

You may assume that every phone number value string in the dictionary will begin with a 3-digit numeric area
code, and that the area code string passed will be a numeric string exactly 3 characters in length. If the
dictionary is empty or contains no phone numbers with the given area code, your function should return 0.
You may create one collection (list, dictionary, set) of your choice as auxiliary storage to solve this problem.
You can have as many simple variables as you like. You should not modify the contents of the dictionary
passed to your function.

18 of 23
19 of 23
 6. Programming
Write a function called same_pattern that returns true or false depending upon whether two strings have the same
pattern of characters. More precisely, two strings have the same pattern if they are of the same length and if two
characters in the first string are equal if and only if the characters in the corresponding positions in the second string
are also equal. Below are some examples of patterns that are the same and patterns that differ (keep in mind that the
method should return the same value no matter what order the two strings are passed).

1st String 2nd String Same Pattern?

------------ -------------- -------------
"" "" True
"a" "x" True
"a" "ab" False
"ab" "ab" True
"aa" "xy" False
"aba" "+-+" True
"---" "aba" False
"abcabc" "zodzod" True
"abcabd" "zodzoe" True
"abcabc" "xxxxxx" False
"aaassscccn" "aaabbbcccd" True
"asasasasas" "xyxyxyxyxy" True
"ascneencsa" "aeiouuoiea" True
"aaassscccn" "aaabbbcccd" True
"asasasasas" "xxxxxyyyyy" False
"ascneencsa" "aeiouaeiou" False
"aaassscccn" "xxxyyyzzzz" False
"aaasssiiii" "gggdddfffh" False

Your function should take two parameters: the two strings to compare. You are allowed to create new strings, but
otherwise you are not allowed to construct extra data structures to solve this problem (no list, set, dictionary, etc).
You are limited to the string functions on the cheat sheet.

7. 2-d Lists
Write a function called find_max that takes a two dimensional list as a parameter and returns the number of the row
that sums to the greatest value. For example if you had the following list of lists:
list = [[1, 2, 3], [2, 3, 3], [1, 3, 3]]
The first row would be 6, the second 8 and the third 7. The function would therefore return 1.
You can assume the passed in list of lists has at least one row and one column. You cannot assume that it is square.

8. Critters
Write a class Ostrich that extends the Critter class from the Critters assignment, including its get_move and
get_color methods. An Ostrich object first stays in the same place for 10 moves, then moves 10 steps to either the
WEST or the EAST, then repeats. In other words, after sitting still for 10 moves, the ostrich randomly picks to go west
or east, then walks 10 steps in that same direction. Then it stops and sits still for 10 moves and repeats. Whenever an
Ostrich is moving (that is, whenever its last call to get_move returned a direction other than DIRECTION_CENTER),
its color should be white ("white"). As soon as it stops moving, and initially when it first appears in the critter world,
its color should be cyan ("cyan"). When randomly choosing west vs. east, the two directions should be equally likely.

You may add anything needed (fields, other methods) to implement the above behavior appropriately. All other
critter behavior not discussed here uses the default values.

20 of 23
9. Classes and Objects

Suppose that you are provided with a pre-written class Date as # Each Date object stores a single
described at right. (The headings are shown, but not the method # month/day such as September 19.
# This class ignores leap years.
bodies, to save space.) Assume that the fields, constructor, and
methods shown are already implemented. You may refer to them class Date:
or use them in solving this problem if necessary. # Constructs a date with
# the given month and day.
Write an instance method named compare that will be placed inside def __init__(self, m, d):
the Date class to become a part of each Date object's behavior. self.__ month = m
The compare method accepts another Date as a parameter and self.__ day = d
compares the two dates to see which comes first in chronological
# Returns the date's day.
order. It returns an integer with one of the following values: def get_day(self)

• a negative integer (such as -1) if the date represented by # Returns the date's month.
this Date comes before that of the parameter def get_month(self)
• 0 if the two Date objects represent the same month and
# Returns the number of days
day # in this date's month.
• a positive integer (such as 1) if the date represented by def days_in_month(self)
this Date comes after that of the parameter
# Modifies this date's state
# so that it has moved forward
For example, if these Date objects are declared in client code:
# in time by 1 day, wrapping
# around into the next month
sep19 = Date(9, 19)
# or year if necessary.
dec15 = Date(12, 15)
# example: 9/19 -> 9/20
temp = Date(9, 19)
# example: 9/30 -> 10/1
sep11 = Date(9, 11)
# example: 12/31 -> 1/1
The following boolean expressions should have True results. def next_day()

sep19.compare(sep11) > 0
sep11.compare(sep19) < 0 # your method would go here
temp.compare(sep19) == 0
dec15.compare(sep11) > 0

Your method should not modify the state of either Date object (such
as by changing their day or month field values).

Final Sample 1 Solutions

1. While Loop Simulation

Function Call Output

mystery(5, 0) 5
mystery(3, 2) 1 0 1
mystery(16, 5) 3 2 1 0 1
mystery(80, 9) 8 4 2 1 2 0 2
mystery(1600, 40) 40 19 2 9 0 4 0

2. Inheritance Mystery
21 of 23
 b
c 1
a 2 c 1

b
c 1
b 2 c 2

c
c 1
c 2

b
d 1 b 2 c 2
b 2 c 2

3. Collections Mystery
Function Call Contents of Set Returned
-----------------------------------------------
mystery(grid, 2, 2) [6, 7]
mystery(grid, 0, 2) [1, 2, 5, 8]
mystery(grid, 3, 3) [1, 2, 3, 7, 9]

4. List Programming
def is_unique(list):
for i in range(1, len(list)):
for j in range(i, len(list)):
if (list[i - 1] == list[j]):
return False
return True

5. Collections Programming
def count_in_area_code(numbers, area_code):
unique_numbers = set()
for name, phone in numbers.items():
if (phone[0:3] == area_code):
unique_numbers.add(phone)
return len(unique_numbers)

6. Programming
def same_pattern(s1, s2):
if (len(s1) != len(s2)):
return False
for i in range(0, len(s1)):
for j in range(i + 1, len(s1)):
if (s1[i] == s1[j] and s2[i] != s2[j]):
return False
if (s2[i] == s2[j] and s1[i] != s1[j]):
return False
return True

22 of 23
7. 2d Lists

def find_max(lis):
max_sum = 0
max_row = 0
for i in range(0, len(lis)):
cur_sum = 0
cur_row = i
for j in range(0, len(lis[i])):
cur_sum += lis[i][j]
if cur_sum > max_sum:
max_sum = cur_sum
max_row = cur_row
return max_row

8. Critters
class Ostrich(Critter):
def __init__(self):
super(Ostrich, self).__init__()
self.__hiding = True
self.__steps = 0
self.__west = randint(0, 1) == 0

def get_color(self):
if (self.__hiding):
return "cyan"
else:
return "white"

def get_move(self):
if (self.__steps == 10):
self.__steps = 0 # Pick a new direction and re-set the steps counter
self.__hiding = not self.__hiding
self.__west = randint(0, 1) == 0

self.__steps += 1
if (self.__hiding):
return DIRECTION_CENTER
elif (self.__west):
return DIRECTION_WEST
else:
return DIRECTION_EAST
9. Classes
def compare(other):
if (self.__month < other.__month or (self.__month == other.__month and
self.__day < other.__day)):
return -1
elif (self.__month == other.__month and self.__day == other.__day):
return 0
else:
return 1

23 of 23
Exploring the Variety of Random
Documents with Different Content
de gedachte mochten hebben hem na te volgen?”—„Er zijn in alle
tijden en in alle landen, vooral wanneer die landen door
verschillende godsdienstige sekten worden verdeeld, geestdrijvers,
die niets liever begeeren dan als martelaars te sterven. En ziedaar, ik
herinner mij juist, dat de Puriteinen woedend zijn op den hertog van
Buckingham, en dat hun predikanten hem als den Antichrist
voorstellen.”—„Welnu?” vroeg milady.
„Welnu,” ging de kardinaal op ongedwongen toon voort, „men
zou voor het oogenblik, bijvoorbeeld, slechts een jonge, schoone,
behendige vrouw moeten kennen, die zich op den hertog zou willen
wreken. Zoodanige vrouw kan gevonden worden. De hertog is in de
liefde een zeer gelukkig man, en indien hij door zijn belofte van
eeuwige trouw veel liefde heeft gezaaid, heeft hij tevens veel haat
moeten zaaien door zijn eeuwigdurende ongetrouwheden.”—„Zeker,”
zeide milady koel, „een dergelijke vrouw kan gevonden worden.”—
„Welnu! zoodanige vrouw, door het mes van Jacques Clement of van
Ravaillac in de handen van een geestdrijver te stellen, zou Frankrijk
redden.”—„Ja, maar zij zou de medeplichtige van een moordenaar
zijn.”—„Heeft men ooit de medeplichtigen van Ravaillac of van
Jacques Clement gekend?”—„Neen, want zij waren misschien te
hooggeplaatst om hen te durven zoeken, waar zij waren. Men zal
het gerechtshof niet voor iedereen in den brand steken, Uwe
Eminentie!”—„Gelooft gij dan dat de brand van het gerechtshof door
een andere oorzaak dan het toeval heeft plaats gehad?” vroeg
Richelieu op den toon, alsof hij een vraag van niet het minste belang
zou hebben gedaan.—„Ik, Uwe Eminentie!” antwoordde milady, „ik
geloof niets. Ik haal een daadzaak aan, meer niet. Ik wil alleen
zeggen, indien ik Mademoiselle de Montpensier of Maria de Médicis
heette, ik minder voorzorgen zou nemen dan ik doe, omdat ik
eenvoudig lady de Winter heet.”—„Dat is waar,” zeide Richelieu. „Wat
begeert gij dan?”
„Ik begeer een volmacht, die vooraf alles goedkeurt, wat ik tot
het welzijn van Frankrijk noodzakelijk acht te doen.”—„Maar ik zou
eerst de vrouw moeten hebben gevonden, waarvan ik spreek, eene,
die zich op den hertog zoude willen wreken.”—„Deze is gevonden,”
zeide milady.—„Vervolgens zou die ellendige geestdrijver moeten
worden gevonden, die der rechtvaardigheid Gods tot een werktuig
moet strekken.”—„Men zal hem vinden.”—„Welnu!” zeide de
kardinaal, „dan is het tijd genoeg de volmacht te vragen, die gij
verlangt.”
„Uwe Eminentie heeft gelijk,” hernam milady, „en ik had ongelijk
in de zending, waarmede zij mij vereert, iets anders te zien dan
hetgeen werkelijk het geval is, namelijk: aan Zijne Genade vanwege
Zijne Eminentie te berichten, dat gij de verschillende vermommingen
kent, met behulp van welke hij er in geslaagd is de koningin te
naderen gedurende het door de echtgenoot van den konnetabel
gegeven feest; dat gij het bewijs hebt der samenkomst, door de
koningin aan zekeren Italiaanschen waarzegger vergund, die
niemand anders dan de hertog van Buckingham was; dat gij een
zeer geestigen, kleinen roman hebt besteld, het avontuur te Amiëns
tot onderwerp hebbende, met den platten grond van den tuin, waar
het is voorgevallen, en de portretten der voornaamste acteurs, die er
zich op hebben vertoond; dat Montaigu in de Bastille is en de
pijnbank hem zaken kan doen openbaren, welke hij zich herinnert,
en zelfs die, welke hij vergeten heeft; eindelijk, dat gij zekeren brief
van mevrouw de Chevreuse bezit, in het hoofdkwartier van Zijne
Genade gevonden, die niet alleen de schrijfster er van blootstelt,
maar ook haar, in wier naam hij is geschreven. Als hij nu ondanks dit
alles mocht volharden, blijft mij, dewijl mijn last zich niet verder
uitstrekt, niets anders te doen over dan Gode te bidden een mirakel
te doen, ter redding van Frankrijk. Het is immers wel alles, Uwe
Eminentie, en ik heb niets anders te doen?”—„Dat is alles,” hernam
de kardinaal droogjes.
„En nu,” zeide milady, zonder den schijn aan te nemen de
toonsverandering van den kardinaal jegens haar op te merken, „nu
ik de voorschriften Uwer Eminentie ten aanzien zijner vijanden heb
ontvangen, zal het mij wel veroorloofd zijn Uwe Eminentie twee
woorden over de mijnen te zeggen?”—„Gij hebt dus vijanden?”
vroeg Richelieu.—„Ja, Uwe Eminentie! vijanden tegen welke ik uw
bijstand noodig heb; want zij zijn zulks jegens mij in uw dienst
geworden.”—„En wie zijn dat?” vroeg de kardinaal.—„Vooreerst een
kleine intriguante, zekere juffrouw Bonacieux.”—„Zij is in de
gevangenis te Mantes.”—„Ja, zij is er geweest,” hernam milady;
„maar de koningin heeft van den koning een bevelschrift weten te
krijgen, met welks hulp zij haar naar een klooster heeft doen
vervoeren.”—„In een klooster?” vroeg de kardinaal.—„Ja, in een
klooster.”—„En in welk?”—„Dat weet ik niet; men heeft het geheim
zeer goed bewaard.”—„Maar ik zal het weten.”—„En zal Uwe
Eminentie mij dan zeggen in welk klooster die vrouw is?”—„Hierin zie
ik geen bezwaar,” antwoordde de kardinaal.
„Goed, nu heb ik nog een anderen vijand, voor wien ik oneindig
meer ben bevreesd dan voor dat juffertje Bonacieux.”—„En wie?”—
„Haar minnaar.”—„Hoe heet hij?”—„O! Uwe Eminentie kent hem!”
riep milady, door gramschap vervoerd; „dat is ons beider kwade
geest; hij is het, die in een gevecht met uw gardes de overwinning
naar de zijde der musketiers heeft doen overhellen; hij is het, die de
Wardes, uw zendeling, vier degensteken heeft toegebracht en de
zaak der diamanten haken heeft doen mislukken; hij is het eindelijk,
die, wetende dat ik het was, die juffrouw Bonacieux deed ontvoeren,
mij den dood heeft gezworen.”—„Ha! ha! nu weet ik van wien gij wilt
spreken.”—„Ik bedoel dien ellendigen d’Artagnan.”—„Dat is een
stoutmoedige knaap,” zei de kardinaal.—„En juist wegens zijn
stoutmoedigheid is hij het meest te vreezen.”—„Men moest,” hernam
de kardinaal, „slechts één bewijs hebben van zijn verstandhouding
met Buckingham.”—„Eén bewijs!” riep milady, „ik zal er tien
krijgen!”—„Welnu! dan is het de eenvoudigste zaak der wereld;
bezorg mij dat bewijs en ik zend hem naar de Bastille.”—„Goed, Uwe
Eminentie! maar verder?”—„Wanneer men in de Bastille is, is er niets
verder,” hernam de kardinaal op doffen toon.
„O, pardieu!” vervolgde hij, „ware het mij even gemakkelijk mij
van mijn vijand te ontslaan als het gemakkelijk valt u van den uwen
te bevrijden, en gij mij jegens dergelijke lieden straffeloosheid
verzocht....”—„Uwe Eminentie!” hernam milady, „ruilen wij; leven
voor leven, man voor man, geef mij hem, ik geef u den anderen.”—
„Ik weet niet, wat gij wilt zeggen, en ik wil het ook niet weten,”
zeide de kardinaal, „maar ik wensch u aangenaam te zijn en ik zie
volstrekt geen beletsel u toe te staan, wat gij verlangt ten aanzien
van een zoo nietig schepsel, te meer daar, zooals gij mij zegt, de
jonge d’Artagnan een losbol, een voorvechter, een verrader is.”—
„Een eerlooze! Uwe Eminentie! een eerlooze!”—„Geef mij dan papier,
pen en inkt,” zeide de kardinaal.—„Ziehier, Uwe Eminentie!”—„Goed.”
Er heerschte een oogenblik stilte, welke bewees, dat de kardinaal
bezig was de woorden te zoeken, welke het briefje, dat hij wilde
schrijven, moest behelzen, of dat hij het werkelijk schreef. Athos,
wien geen woord van het gesprek was ontgaan, nam zijn beide
vrienden elk bij de hand en geleidde hen naar het andere einde der
kamer.
„Welnu!” zeide Porthos, „wat wilt gij en waarom laat gij ons niet
naar het einde van het gesprek luisteren?”—„Stil,” zeide Athos, „wij
hebben alles gehoord, wat wij noodig hadden te hooren; buitendien,
ik belet u niet naar het overige te luisteren, maar ik moet
vertrekken.”—„Gij moet vertrekken?” zeide Porthos; „en indien de
kardinaal naar u vraagt, wat zullen wij antwoorden?”—„Gij zult niet
wachten, totdat hij u vraagt; gij zult hem dadelijk zeggen, dat ik ter
verkenning vooruit ben gegaan, dewijl eenige den kastelein
ontvallen woorden mij hebben doen vermoeden, dat de weg niet
veilig was; ik zal er overigens een paar woorden aan den stalmeester
van den kardinaal over zeggen; laat het andere aan mij over; weest
niet ongerust.”—„Wees voorzichtig, Athos!” zeide Aramis.—„Wees
gerust,” hernam Athos, „gij weet, ik ben koelbloedig.”
Porthos en Aramis hernamen hun plaatsen bij de kachelpijp.
Athos vertrok zonder de minste geheimhouding; ging zijn paard, dat
met die zijner vrienden aan de vensterluiken was gebonden,
losmaken, verzekerde den stalmeester van de noodzakelijkheid
eener voorhoede om terug te keeren, onderzocht met geveinsde
nauwkeurigheid de pan van zijn pistool, nam den degen tusschen de
tanden en begaf zich als een verloren kind op den weg, die naar het
legerkamp leidde.
 HOOFDSTUK XIV.
Huwelijkstooneel.

Zooals Athos had voorzien, duurde het niet lang, of de kardinaal

ging naar beneden. Hij opende de deur der kamer, waarin zich de
musketiers bevonden, en zag Porthos en Aramis zeer druk samen
dobbelen. Met een snellen blik had hij de geheele zaal overzien en
bespeurde, dat een zijner manschappen ontbrak.
„Waar is de heer Athos gebleven?” vroeg hij.—„Eminentie!”
antwoordde Porthos, „op eenige woorden, die de kastelein heeft
laten ontvallen, is hij ter verkenning uitgegaan, in de
veronderstelling, dat de weg niet veilig was.”—„En wat hebt gij
gedaan, mijnheer Porthos?”—„Ik heb vijf pistolen van Aramis
gewonnen.”—„En kunt gij thans met mij terugkeeren?”—„Wij zijn
gereed, Uwe Eminentie te gehoorzamen.”—„Te paard dan, heeren!
want het wordt laat.”
De stalmeester was voor de deur en hield het paard van den
kardinaal bij den toom. Wat verder in de schaduw vertoonde zich
een groep van twee mannen en drie paarden; die beide mannen
waren zij, die milady naar het fort la Pointe, moesten geleiden en
over haar bij haar inscheping waken.
De stalmeester bevestigde den kardinaal, hetgeen de twee
musketiers hem omtrent Athos hadden gezegd. De kardinaal gaf zijn
goedkeuring door een gebaar te kennen en nam den terugweg aan,
dezelfde voorzorgen nemende, die hij, komende, had in acht
genomen. Laten wij hem zijn weg naar het kamp vervolgen, en
keeren wij tot Athos terug.
Een honderdtal schreden had hij in denzelfden stap
voortgereden, maar zoodra hij buiten het gezicht was, wendde hij
zijn paard rechts, maakte een omweg en keerde een twintigtal
schreden op zijn weg terug, waar hij, in het kreupelhout verborgen,
de kleine bende afwachtte; na de met galon bezette hoeden zijner
vrienden en de gouden franje van des kardinaals mantel te hebben
herkend, bleef hij zoo lang stil, totdat de ruiters den hoek van den
weg achter zich hadden, en toen zij uit het gezicht waren
verdwenen, keerde hij in vollen galop naar de herberg terug, die
men voor hem, zonder eenige moeilijkheid, opende.—De kastelein
herkende hem.
„Mijn officier!” zeide Athos, „heeft vergeten de dame der eerste
verdieping iets zeer gewichtigs aan te bevelen, en hij zendt mij om
zijn vergissing te herstellen.”—„Ga boven,” zeide de kastelein, „zij is
nog in haar kamer.”
Athos maakte van het verlof gebruik, klom de trap zoo zacht
mogelijk op, kwam in het portaal, en door de half geopende deur
zag hij milady, die haar hoed opzette. Hij trad haar kamer binnen en
sloot de deur achter zich. Athos stond voor de deur in zijn mantel
gehuld en zijn hoed in de oogen gedrukt. Die stomme,
onbeweeglijke gestalte ziende, werd milady angstig.
„Wie zijt gij, en wat wilt gij?” riep zij.
„Ja, zij is het wel,” mompelde Athos. En zijn mantel latende
vallen en zijn hoed uit de oogen zettende, naderde hij milady.—
„Herkent gij mij, mevrouw?” vroeg hij.
Milady naderde een schrede en trad vervolgens achteruit, alsof zij
een slang had gezien.—„Goed,” zeide Athos, „ik zie, dat gij mij
herkent.”—„De graaf de la Fère?” mompelde milady, verbleekende en
terugdeinzende, totdat de muur haar belette verder te gaan.—„Ja,
milady!” antwoordde Athos, „de graaf de la Fère in persoon, die om
geen andere reden uit de andere wereld komt, dan om het pleizier
te hebben u te zien.... Nemen wij ons gemak en praten wij eens,
zooals de kardinaal zegt.”
Milady, door een onuitsprekelijken angst beheerscht, ging zitten,
zonder één woord te spreken.
 „Gij zijt een op de aarde gezonden duivel,” zeide Athos. „Uw
macht is groot, dat weet ik, maar gij weet ook, dat met Gods hulp
de menschen vaak de vreeselijkste duivels hebben overwonnen. Gij
hebt u reeds op mijn weg gesteld, en ik meende u geveld te hebben,
mevrouw! óf ik heb mij bedrogen, óf de hel heeft u weder
uitgebraakt.”—Milady liet bij die woorden, welke haar zoo vreeselijke
herinneringen voor den geest brachten, het hoofd met een
gesmoorden zucht op de borst zinken.—„Ja, de hel heeft u weder
uitgebraakt,” hernam Athos, „de hel heeft u rijk gemaakt, de hel
heeft u een anderen naam gegeven, de hel heeft u zelfs bijna een
ander aangezicht geschonken, maar zij heeft noch de smet van uw
ziel, noch de vlek van uw lichaam gewischt.”
Milady stond als door een springveer bewogen op, en haar oogen
schoten bliksemstralen.—Athos bleef zitten.
„Gij waandet mij dood, niet waar? zooals ik u dood waande; de
naam van Athos heeft den naam des graven de la Fère bedekt,
zooals de naam van milady de Winter dien van Anna de Breuil! Was
het niet dus, dat gij u noemdet, toen uw eerwaardige broeder ons
den huwelijkszegen gaf?—Onze wederzijdsche gesteldheid,” ging
Athos lachende voort, „is waarlijk zonderling; wij hebben de een
zoowel als de andere tot hiertoe geleefd, omdat wij elkander dood
waanden, en omdat een herinnering minder grieft dan een schepsel,
hoewel een herinnering soms knagend is.”
„Maar,” zeide milady, met gesmoorde stem, „wat voert u tot mij;
en wat wilt gij eigenlijk?”—„Ik wil u zeggen, dat, ofschoon voor uw
oogen steeds onzichtbaar, ik u echter niet uit het oog heb
verloren.”—„Gij weet, wat ik heb gedaan?”—„Ik kan u dag voor dag
uw daden verhalen, sedert den dag, dat gij in dienst van den
kardinaal zijt getreden, tot op heden avond.”
Een glimlach van ongeloovigheid vertrok de lippen van milady.—
„Luister! gij zijt het, die de diamanten haken van den schouder des
hertogen van Buckingham hebt gesneden; gij zijt het, die juffrouw
Bonacieux hebt doen ontvoeren; gij zijt het, die, op de Wardes
verliefd en in de meening hem te ontvangen, uw deur voor den heer
d’Artagnan opendet; gij zijt het, die, meenende dat de Wardes u had
bedrogen, hem door zijn medeminnaar hebt willen doen om het
leven brengen; gij zijt het, die, toen die medeminnaar uw
schandelijk geheim had ontdekt, hem op zijn beurt door twee
huurlingen, die gij hem hadt achterna gezonden, wildet doen
vermoorden; gij zijt het, die, hoorende dat de kogels hun doel
hadden gemist, vergiftigden wijn hebt gezonden, met een valschen
brief, die uw slachtoffer moest doen gelooven, dat die wijn van zijn
vrienden kwam;—gij zijt het eindelijk, die hier in deze kamer, op den
stoel waarop ik zit, u jegens den kardinaal de Richelieu hebt
verbonden den hertog van Buckingham te doen vermoorden,
waarvoor hij u de belofte heeft gedaan, d’Artagnan aan uw
moordzucht over te laten.”
Milady was lijkkleurig.—„Maar gij zijt dan Satan?” zeide zij.
„Misschien,” hernam Athos, „maar hoe het ook zij, luister goed;
vermoord den hertog van Buckingham, dat is mij volkomen
onverschillig, ik ken hem niet; en bovendien hij is een vijand van
Frankrijk; maar raak aan geen enkel haar van het hoofd van
d’Artagnan, die een getrouw vriend van mij is, dien ik bemin en
bescherm, of ik zweer u bij het hoofd mijns vaders, de misdaad, die
gij mocht beproeven te plegen, of gepleegd mocht hebben zal de
laatste zijn.”—„De heer d’Artagnan heeft mij beleedigd,” zeide milady
met een gesmoorde stem, „de heer d’Artagnan zal sterven.”—„Hoe is
het mogelijk, mevrouw! dat men u kan beleedigen,” zeide Athos
glimlachende; „hij heeft u beleedigd, en hij zal sterven?”—„Zij eerst
en hij daarna.”
Athos werd als door een duizeling verblind; het gezicht van dat
schepsel, hetwelk niets eener vrouw had, herinnerde hem iets
vreeselijks; hij dacht aan den dag, toen hij in een minder gevaarlijk
oogenblik dan dat, waarin hij zich thans bevond, haar reeds aan zijn
eer had willen offeren; moordzucht overviel hem gloeiend als de
koorts. Op zijn beurt stond hij op, haalde een pistool uit zijn gordel
te voorschijn en trok den haan over.
 Milady, bleek als een lijk, wilde om hulp roepen, maar haar
verstijfde tong veroorloofde haar slechts een dof geratel voort te
brengen, dat niets van een menschelijke stem had, en het gebrom
van een wild dier scheen; tegen het donkerkleurig behangsel
gedrongen, verhief zij zich met verwilderde haren als een levend
schrikbeeld.
Athos hief langzaam het pistool op, strekte den arm uit, zoodat
het wapen bijna het voorhoofd van milady raakte, en toen zeide hij
met een stem, die vreeselijker was door de verheven kalmte van zijn
onwrikbaar besluit: „Mevrouw! stel mij oogenblikkelijk het papier ter
hand, door den kardinaal geteekend en u gegeven, of, bij mijn ziel,
ik schiet u door de hersens.”
Tegenover een ander dan Athos zou milady eenigen twijfel
hebben kunnen koesteren; maar zij kende hem. Zij bleef echter
onbeweeglijk.—„Een seconde blijft u over om een besluit te nemen,”
zeide hij.—Milady zag aan de vertrekking van zijn gelaat, dat het
schot zou losgaan; zij bracht de hand aan haar boezem, haalde er
een papier uit te voorschijn en reikte het Athos over.—„Ziedaar,”
zeide zij, „en wees vervloekt.”
Athos nam het papier, stak het pistool weder in zijn gordel,
naderde de lamp, ten einde zich te verzekeren, dat het wel het
rechte was, ontvouwde het en las:
„Het was op mijn bevel en tot welzijn van den staat, dat
houder dezes deed, wat hij heeft gedaan.
Richelieu.”
3 Augustus 1628.

„En thans,” zeide Athos, zich in zijn mantel hullende en zijn hoed
op het hoofd drukkende, „thans, nu ik u de tanden heb uitgebroken,
bijt nu als gij kunt.”—En hij verliet de kamer, zonder zelfs om te zien.
Voor de deur vond hij de beide mannen en het paard, dat zij bij
den toom hielden.—„Mijne heeren!” zeide hij, „gij weet, dat Zijne
Eminentie bevolen heeft zonder tijdverlies die vrouw naar het fort la
Pointe te voeren, en haar niet te verlaten, alvorens zij aan boord
is.”—Daar deze woorden volkomen met het bevel, dat zij hadden
ontvangen, overeenstemden, bogen zij het hoofd, ten teeken van
gehoorzaamheid.
Wat Athos betreft, deze sprong vlug in den zadel en vertrok in
galop. Maar in plaats van den weg te volgen, ging hij het veld over,
zijn paard geweldig aansporende en van tijd tot tijd stilhoudende om
te luisteren.
Gedurende een dier halten hoorde hij op den weg het getrappel
van eenige paarden. Hij twijfelde er niet aan, dat het de kardinaal en
zijn geleide was. Hij begaf zich dan ook onmiddellijk weer op weg,
en na eenigen tijd te hebben voortgedraafd, bleef hij staan, wreef
zijn paard met mos en boombladeren en ging ongeveer
tweehonderd schreden van het kamp dwars op den weg staan.
„Werda!” riep hij in de verte, toen hij de ruiters bespeurde.—„Dat
is onze moedige edelman, geloof ik,” zeide de kardinaal.—„Ja, Uwe
Eminentie!” antwoordde Athos, „hij is het.”—„Mijnheer Athos!” zeide
Richelieu, „ontvang mijn welgemeenden dank voor de goede
waakzaamheid, die gij ons hebt betoond. Mijne heeren! wij zijn
aangekomen; gaat de poort ter linkerzijde binnen; het wachtwoord
is: Koning en Ré.”—Dit zeggende, groette de kardinaal met een
hoofdknik de drie vrienden en ging rechts, gevolgd door zijn
stalmeester; want dien nacht zou hij in het legerkamp slapen.
„Wel?” vroegen eenparig Porthos en Aramis, toen de kardinaal
ver genoeg vertrokken was om niet meer te kunnen hooren; „welnu,
hij heeft het papier geteekend, dat zij hem vroeg.”—„Ik weet het
wel,” antwoordde Athos bedaard, „want ik heb het.”—En de drie
vrienden spraken geen enkel woord vóór zij in hun kwartieren waren
gekomen, behalve dat zij aan de schildwachten het wachtwoord
zeiden. Alleen zond men Mousqueton naar Planchet om dezen te
zeggen, dat zijn meester verzocht werd, zoodra hij van de wacht in
de loopgraven zou zijn afgelost, zich onmiddellijk naar het kwartier
der musketiers te begeven.
 Van den anderen kant, en zooals Athos had voorzien, maakte
milady, toen zij de mannen aantrof, die haar voor de deur wachtten,
niet de minste moeilijkheid hen te volgen. Zij was wel een oogenblik
van meening geweest zich voor den kardinaal te doen voeren en
dezen alles te verhalen; maar een openbaring van haar zou er eene
van Athos ten gevolge hebben gehad. Zij zou wel kunnen zeggen,
dat Athos haar had opgehangen, maar daarentegen zou Athos
zeggen, dat zij gebrandmerkt was; zij geloofde daarom, dat het nog
beter was het stilzwijgen te bewaren, stilletjes te vertrekken en met
haar gewone behendigheid de moeilijke zending te volbrengen,
waarmede zij zich had belast. Vervolgens, na alles volkomen naar
het genoegen van den kardinaal te hebben volvoerd, zou zij van
dezen haar wraak komen eischen.
Bijgevolg was zij, na den geheelen nacht te hebben doorgereisd,
te zeven uur des ochtends aan het fort de la Pointe gekomen, te
acht uur was zij scheep gegaan en te negen uur lichtte het vaartuig
het anker en ging onder zeil naar Engeland.
 HOOFDSTUK XV.
Het bolwerk Saint Gervais.

Toen d’Artagnan bij zijn drie vrienden kwam, vond hij ze in

dezelfde kamer vereenigd. Athos overwoog, Porthos krulde zijn
knevel, Aramis las zijn getijden in een fraai klein, in blauw fluweel
gebonden kerkboek.
„Pardieu!” riep d’Artagnan, „ik hoop, mijne heeren! dat hetgeen
gij mij te zeggen hebt de moeite waard is, ik zou u anders nooit
vergeven mij alleen een bolwerk te hebben laten verdedigen, het
was er heet!”—„Wij waren ook ergens, waar het niet koud was,”
antwoordde Porthos, aan zijn knevel een hem bijzondere krulling
gevende.—„Stil!” zeide Athos.—„Oh! oh!” riep d’Artagnan, het licht
fronsen der wenkbrauwen van Athos begrijpende, „er schijnt hier
iets nieuws te zijn gebeurd?”—„Aramis!” zeide Athos, „gij hebt
gisteren in de herberg het Geuzennest ontbeten, geloof ik?”—„Ja.”—
„Wel, hoe is het daar?”—„Ik heb er wat mij betreft zeer slecht
gegeten, want eergisteren was het vastendag en er was niets dan
vleesch voorhanden.”—„Wat!” riep Athos, „hebben zij in een
zeehaven geen visch?”—„Zij zeggen,” hernam Aramis, zijn vrome
lectuur hervattende, „dat de dijk, dien de kardinaal laat maken, al de
visch in zee jaagt.”—„Maar dat is het niet, wat ik u vraag, Aramis!”
hernam Athos, „ik wenschte te weten of gij alleen waart en niemand
u is komen hinderen?”—„Wel, ik geloof, dat wij over te veel
nieuwsgierigen niet te klagen hebben gehad. Wel ja, voor hetgeen
gij bedoelt, Athos, zullen wij tamelijk wel in het Geuzennest zijn.”—
„Gaan wij dan naar het Geuzennest,” zeide Athos, „want hier zijn de
muren zoo dik als papier.”
D’Artagnan, die aan de handelwijze van zijn vriend gewoon was
en dadelijk aan één woord, aan één gebaar, aan één teeken van
hem begreep, dat de omstandigheden netelig waren, nam Athos bij
den arm en vertrok met hem zonder iets te zeggen. Porthos volgde
al pratende met Aramis.
Op weg ontmoette men Grimaud; Athos wenkte hem, dat hij zou
volgen. Grimaud gehoorzaamde, volgens gewoonte zonder te
spreken; de arme jongen had bijna het spreken verleerd. Men
bereikte de herberg het Geuzennest. Het was zeven uur des
ochtends en het werd licht; de vier vrienden bestelden een ontbijt
en traden een kamer binnen, waar zij, volgens zeggen van den
herbergier, niet zouden gehinderd worden.
Ongelukkig was het oogenblik voor een geheim gesprek zeer
slecht gekozen. Men had juist de réveille geslagen en overal wreef
men den slaap uit de oogen, en voor de vochtigheid van de
ochtendlucht ging men naar de herberg een slokje drinken;
dragonders, Zwitsers, gardes, musketiers en lichte kavalleristen
volgden elkander onophoudelijk en moesten den waard niet weinig
voordeel aanbrengen; maar dat strookte zeer slecht met de
oogmerken der vier vrienden, ook beantwoordden zij op zeer
onvergenoegden toon de begroetingen, de gezondheidsdronken en
de kwinkslagen hunner krijgsmakkers.
„Zoo,” zeide Athos, „zullen wij ons een twist op den hals halen,
en dit zou ons voor het oogenblik zeer ongelegen komen.
D’Artagnan! verhaal ons eens, wat u hedennacht is overkomen,
daarna zullen wij u vertellen, hoe onze nacht is afgeloopen.”—
„Inderdaad,” zeide een ruiter, die geen oogenblik stilstond, terwijl hij
langzaam een glas brandewijn opslurpte, „inderdaad, gij waart in de
loopgraven, heeren gardes! en ik geloof, dat gij met de belegerden
van la Rochelle iets te doen hebt gehad.”
D’Artagnan wierp een vragenden blik op Athos om te weten, of
hij dien indringer, die zich in het gesprek mengde, moest
antwoorden.—„Wel!” riep Athos, „verstaat gij den heer de Busigny
niet, die u de eer aandoet u toe te spreken? Vertel wat er dezen
nacht is voorgevallen, daar die heeren verlangend zijn het te weten.”
 „Haben Sie kein Bollwerk genommen?” vroeg een Zwitser, die uit
een bierglas rum dronk.—„Ja, mijnheer!” antwoordde d’Artagnan
buigende, „wij hebben die eer gehad, wij hebben zelfs, zooals ge
hebt kunnen hooren, onder een der hoeken een ton buskruit gelegd,
die, losbarstende, een fraaie bres heeft gemaakt, zoodat het geheele
bolwerk, dat niet van gisteren meer was, deerlijk is geschud
geworden.”—„En welk bolwerk is dat?” vroeg een dragonder, die aan
zijn sabel een gans had gestoken, welke hij had meegebracht om te
braden.—„Het bolwerk St. Gervais,” antwoordde d’Artagnan, „van
waaruit de belegerden onze werklieden verontrusten.”—„En is het er
heet toegegaan?”—„Welzeker! wij hebben vijf en de belegerden acht
of tien man verloren.”—„Palsambleu!” riep de Zwitser, die, ondanks
de bewonderenswaardige verzameling van vloeken, welke de
Duitsche taal bezit, echter de gewoonte had aangenomen in het
Fransch te vloeken.—„Maar waarschijnlijk zullen zij hedenochtend
schansgravers afzenden om het bolwerk weder in goeden staat te
brengen.”—„Ja, dat is waarschijnlijk,” zeide d’Artagnan.
„Mijne heeren!” zeide Athos, „ik stel u een weddenschap voor.”—
„Ah ja, ein barie,” herhaalde de Zwitser.—„Welke?” vroeg de ruiter.—
„Wacht,” zeide de dragonder, die zijn sabel als een spit op de twee
haardijzers legde, tusschen welke het vuur brandde, „ik wed mede.
Ellendige kastelein, geef mij dadelijk een braadpan, opdat er geen
droppel vet van dat achtenswaardige gevogelte verloren ga....”—„Er
hat recht, Gänsefett ist ganz gut mit Confituren.”—„Welnu? laat
hooren de weddenschap. Wij luisteren, mijnheer Athos!”—„Ja, zeg
ons de weddenschap,” zeide de lichte kavallerist.
„Luister, mijnheer de Busigny! ik wed met u,” zeide Athos, „dat
mijn drie vrienden, de heeren Porthos, Aramis, d’Artagnan en ik, in
het bolwerk Saint Gervais zullen ontbijten en er één uur in blijven,
op klokslag af, wat de vijand ook moge doen om ons er uit te
drijven.”—Porthos en Aramis keken elkander aan, zij begonnen te
begrijpen.—„Maar,” fluisterde d’Artagnan Athos in het oor, „gij zult
ons zonder genade doen om hals brengen?”—„Men zal ons wel op
een andere wijze om hals brengen!”—„Wel, heeren!” zeide Porthos,
zich achterover op zijn stoel werpende en zijn knevel opstrijkende,
„ik meen, dat dit een fraaie weddenschap is?”—„Ik neem ze dan ook
aan,” zeide de heer de Busigny. „Wij moeten nu slechts weten,
waarom wij wedden.”—„Gij zijt met u vieren, mijne heeren!” zeide
Athos, „wij ook, een nader te bepalen diner voor acht personen, wat
denkt gij daarvan?”—„Kostelijk!” hernam de Busigny.—„Best,” zeide
de dragonder.—„Das geht,” zeide de Zwitser. De vierde, die
gedurende dat gansche gesprek geen woord had gesproken, knikte
met het hoofd, ten teeken dat hij met het voorstel genoegen nam.
„Het ontbijt der heeren is gereed,” kwam de kastelein berichten.
—„Welnu, breng het dan,” zeide Athos. De herbergier
gehoorzaamde. Athos riep Grimaud, toonde hem een groote mand,
die in een hoek stond en gaf hem een teeken de gebrachte
vleeschspijzen in een servet te wikkelen. Grimaud, begrijpende dat
men in het gras wilde ontbijten, nam de mand, pakte het vleesch er
in, voegde de flesschen er bij en hing de mand aan zijn arm.
„Maar waar gaat gij ontbijten?” vroeg de kastelein.—„Wat raakt u
dat, als gij betaald wordt?”—En hij wierp trots twee pistolen op tafel.
—„Moet ik u teruggeven, mijn officier?” vroeg de kastelein.—„Neen
voeg er slechts twee flesschen Champagne bij, het overschot is voor
de servetten.”
De kastelein maakte een minder goede zaak dan hij aanvankelijk
meende; maar hij stelde zich schadeloos, door de vier gasten twee
flesschen Anjou-wijn in plaats van Champagne in de hand te
stoppen.
„Mijnheer de Busigny!” zeide Athos, „wilt gij wel zoo goed zijn uw
horloge naar het mijne te regelen, of mij veroorloven het mijne naar
het uwe te zetten?”—„Met plezier, mijnheer!” zeide de ruiter, uit zijn
zak een zeer fraai, met diamanten omzet horloge halende; „half
acht,” zeide hij.—„Vijf minuten over half acht, wij weten nu, dat ik
vijf minuten vóór ben, mijnheer!”—En de verbaasde omstanders
groetende, sloegen de vier jongelieden den weg naar het bolwerk
Saint Gervais in, door Grimaud gevolgd, die de mand droeg, niet
wetende werwaarts men ging; maar aan lijdelijke gehoorzaamheid
gewoon, dacht hij er niet eens aan er naar te vragen.
 Zoo lang zij zich nog binnen de grenzen van het legerkamp
bevonden, wisselden de vrienden met elkander geen enkel woord; te
meer daar zij gevolgd werden door de nieuwsgierigen, die van de
weddenschap kennis droegen en wilden weten, hoe zij er zich
zouden uitredden; maar eenmaal de grenslijn over en zich in de vrije
lucht bevindende, meende d’Artagnan, die volstrekt niet wist
waarvan er sprake was, dat het nu tijd was een nadere verklaring te
vragen.
„En nu, mijn waarde Athos! doe mij nu eens het genoegen mij te
zeggen, werwaarts wij gaan?”—„Gij ziet het,” zeide Athos, „wij gaan
naar het bolwerk.”—„Maar wat gaan wij er doen?”—„Gij weet het
immers, wij gaan er ontbijten.”—„Maar waarom niet in het
Geuzennest ontbeten?”—„Omdat wij elkander belangrijke zaken
hebben te zeggen, en het onmogelijk was in die herberg vijf minuten
vertrouwelijk te spreken in tegenwoordigheid van al die
nieuwsgierigen, die heen en weer gingen, ons groetten en
aanspraken. Hier ten minste,” ging Athos voort, het bolwerk
aanwijzende, „zal men ons niet komen storen.”—„Het komt mij voor,”
hernam d’Artagnan met die voorzichtigheid, welke zich bij hem zoo
wèl en zoo natuurlijk aan een uitstekenden moed paarde, „het komt
mij voor, dat wij een afgelegene plek in de duinen of aan den oever
der zee hadden kunnen vinden.”—„Waar men ons alle vier had
kunnen in gesprek zien, zoodat na verloop van een kwartier de
kardinaal door zijn spionnen verwittigd zou zijn geweest, dat wij met
elkander raad hielden.”—„Ja,” zeide Aramis, „Athos heeft gelijk:
Animadvertunt in desertis.”—„Een woestijn zou zoo kwaad niet zijn
geweest,” zeide Porthos, „maar waar die te vinden?”—„Er is geen
woestijn, of een vogel kan er ons over het hoofd vliegen, een visch
er uit het water springen, een konijn er uit zijn leger komen; en ik
geloof, dat vogels, visschen, konijnen, zich allen tot spionnen van
den kardinaal hebben gemaakt. Het is daarom beter, dat wij onze
onderneming ten uitvoer brengen, van welke wij zonder schande
toch niet meer kunnen afzien. Wij hebben een weddenschap
aangegaan, een onmogelijk te voorziene weddenschap, van welke ik
iedereen tart de ware beweegreden te doorgronden. Wij zullen, om
haar te winnen, één uur in het bolwerk blijven. Of wij zullen worden
aangevallen, òf wij zullen het niet worden. Indien wij niet worden
aangevallen, zullen wij genoeg tijd hebben om te praten, en
niemand zal ons hooren; want ik verzeker u, dat de muren van deze
sterkte geen ooren hebben; indien wij worden aangevallen, zullen
wij toch nog over zaken spreken en bovendien door ons te
verdedigen ons met roem bedekken; gij ziet wel, dat alles winst
is.”—„Maar,” zeide d’Artagnan, „wij zullen ongetwijfeld getroffen
worden.”—„Ja, mijn waarde!” hernam Athos, „maar gij weet wel, dat
de gevaarlijkste kogels niet die des vijands zijn.”—„Ik meen echter,”
zeide Porthos, „dat wij voor een dergelijke onderneming onze
musketten hadden moeten medenemen.”—„Gij zijt een onnoozele,
vriend Porthos! waarom ons met een nuttelooze vracht te
belasten?”—„Ik vind tegenover den vijand een goed musket met
twaalf patronen en een kruithoorn geen onnoodige zaken.”—
„Welnu,” hernam Athos, „hebt gij dan niet gehoord, wat d’Artagnan
heeft gezegd?”—„Wat heeft d’Artagnan gezegd?” vroeg Porthos.—
„D’Artagnan heeft gezegd, dat bij den aanval van heden nacht acht
of tien Franschen en evenveel vijanden waren gesneuveld.”—„En
verder?”—„Men heeft den tijd niet gehad hen uit te kleeden, niet
waar? dewijl men voor het oogenblik iets meer gewichtigs te doen
had.”—„Welnu?”—„Welnu, wij zullen hun kruithoorns en patronen
gaan zoeken, en in plaats van vier musketten en twaalf kogels zullen
wij vijftien stuks geweren en een honderdtal patronen hebben.”—„O,
Athos!” zeide Aramis, „waarlijk, gij zijt een groot man!”
Porthos boog het hoofd, ten teeken van toestemming.
D’Artagnan was de eenige, die nog niet volkomen overtuigd scheen.
Grimaud deelde ongetwijfeld in de onzekerheid van den jongeling;
want toen hij bemerkte, dat men op den weg van het bolwerk bleef
voortgaan, iets waarvan hij tot hiertoe niet zeker was geweest, trok
hij zijn meester bij de slip van zijn kleed.—„Waarheen gaan wij?”
vroeg hij met een gebaar.—Athos toonde hem het bolwerk.—„Maar,”
zeide in dezelfde taal de zwijgende Grimaud, „wij zullen er ons vel
laten.”
 Athos hief de oogen en den vinger hemelwaarts, Grimaud zette
zijn mand op den grond en ging, zwijgend het hoofd schuddende, er
bij zitten. Athos haalde een pistool uit zijn gordel, onderzocht de
pan, haalde den haan over en zette den loop tegen het oor van
Grimaud. Grimaud stond op zijn voeten, als door een springveer
bewogen. Athos beduidde hem toen met een wenk, dat hij de mand
zou opnemen en vooruitgaan. Grimaud gehoorzaamde. Al wat de
arme jongen bij die kortstondige pantomime had gewonnen was,
van de achterhoede naar de voorhoede te zijn verplaatst.
Aan het bolwerk gekomen, keerden de vier vrienden zich om.
Meer dan driehonderd soldaten van allerlei wapen stonden voor den
ingang van het legerkamp, en in een afgezonderde groep bespeurde
men den heer de Busigny, den dragonder, den Zwitser en den
vierden wedder. Athos nam zijn hoed af, zette hem op de punt van
zijn degen en wuifde er mede. Al de aanschouwers beantwoordden
zijn groet, deze beleefdheid aan een luid hoera parende, dat hun
ooren bereikte; waarna zij alle vier in het bolwerk verdwenen,
waarin Grimaud hen was voorgegaan.
 HOOFDSTUK XVI.
De vergadering der musketiers.

Zooals Athos het had voorzien, was het bolwerk slechts bevolkt
door een twaalftal gesneuvelden, zoowel eigen volk als vijanden.
„Mijne heeren!” zeide Athos, die het bevel der onderneming op
zich had genomen, „terwijl Grimaud de tafel zal dekken, zullen wij
beginnen de geweren en patronen bij elkander te zoeken. Wij
kunnen tegelijkertijd onder dat werk over onze zaken spreken. Die
heeren,” vervolgde hij, de gesneuvelden aanwijzende, „zullen ons
niet beluisteren.”—„Maar wij zouden hen toch in de gracht kunnen
werpen,” zeide Porthos, „na ons vooraf verzekerd te hebben, dat hun
zakken niets bevatten.”—„Ja,” hernam Athos, „dat is de zaak van
Grimaud.”—„Welnu dan,” zeide d’Artagnan, „laat Grimaud hen
onderzoeken en ze daarna over den muur werpen.”—„Wachten wij er
ons wel voor,” zeide Athos, „zij kunnen ons nog dienen.”—„Kunnen
die dooden ons nog dienen?” vroeg Porthos. „Maar waarlijk, gij
wordt gek, beste vriend!”—„Oordeel niet lichtzinnig, zegt het
Evangelie en de kardinaal,” antwoordde Athos. „Hoeveel geweren
zijn er, heeren?”—„Twaalf,” antwoordde Aramis.—„Dat is juist zooveel
als wij noodig hebben; laden wij de geweren.”
De vier musketiers begonnen met dat werk. Toen het laatste
geweer geladen was, gaf Grimaud door een wenk te kennen, dat het
ontbijt gereed was. Athos antwoordde, zooals altijd, met een gebaar,
dat het goed was, en wees Grimaud een soort van schilderhuis aan,
waarin deze begreep, dat hij op den uitkijk moest gaan staan. Maar
om de verveling zijner wacht te verzachten, veroorloofde Athos hem
een brood, twee koteletten en een flesch wijn mede te nemen.
„En nu aan tafel, heeren!” riep Athos.
 De vier vrienden zetten zich met over elkaar geslagen beenen,
als Turken of kleermakers, op den grond.
„Maar thans,” zeide d’Artagnan, „nu gij niet meer behoeft te
vreezen gehoord te worden, vertrouw ik, dat ge ons uw geheim zult
mededeelen!”—„Ik hoop u tevens vermaak en glorie te bezorgen,
mijne heeren!” zeide Athos. „Ik heb u een aangename wandeling
bezorgd, ziedaar nu een zeer smakelijk ontbijt, en vijf personen
daarginder, zooals gij door de schietgaten kunt zien, die ons voor
dwazen of helden houden, en een paar soorten van krankzinnigen,
die elkander tamelijk gelijken.”—„Maar het geheim?” vroeg
d’Artagnan.—„Het geheim,” antwoordde Athos, „is, dat ik
gisterenavond milady heb gesproken.”
D’Artagnan bracht het glas aan zijn lippen, maar bij den naam
van milady begon hij zoo geweldig te beven, dat hij het weer op den
grond zette, om den inhoud niet te storten.
„Gij hebt uw vr....”—„Stil toch!” viel Athos hem in de rede, „gij
vergeet, mijn waarde! dat die heeren niet, zooals gij, met mijn
huiselijke geheimen zijn bekend. Ik heb milady gesproken.”—„En
waar dat?” vroeg d’Artagnan.—„Ongeveer twee uren van hier, in de
herberg de Roode Duiventoren.”—„In dat geval ben ik verloren,”
zeide d’Artagnan.—„Neen, nog niet geheel,” hernam Athos, „want op
dit uur moet zij de kust van Frankrijk hebben verlaten.”—D’Artagnan
haalde adem.—„Maar bij slot van rekening,” vroeg Porthos, „wat is
toch die milady?”—„Een zeer lieve vrouw,” antwoordde Athos, terwijl
hij een glas schuimenden wijn ledigde.
„Schurkachtige hospes!” riep hij, „hij heeft ons wijn van Anjou in
plaats van Champagne gegeven, in de meening dat wij het niet
zouden bemerken.”
„Ja,” hernam hij, „een zeer lieve vrouw, jegens welke onze vriend
d’Artagnan ik weet niet welke boosaardigheden heeft bedreven,
waarover zij, een maand geleden, getracht heeft zich te wreken,
door hem te willen doodschieten, en nu, acht dagen geleden,
pogingen heeft aangewend om hem te vergiftigen, terwijl zij
gisteren den kardinaal zijn hoofd vroeg.”—„Wat! den kardinaal mijn
hoofd vragen?” riep d’Artagnan, bleek van schrik.—„Ja,” zeide
Porthos, „zoo waar als het evangelie! ik heb het met mijn beide
ooren gehoord.”—„Ik ook,” zeide Aramis.—„Dan,” zeide d’Artagnan,
zijn armen moedeloos langs zijn zijden latende vallen, „is het
vruchteloos langer te worstelen, het is het beste, dat ik mij voor het
hoofd schiet, dan is alles geëindigd.”—„Dat is de laatste dwaasheid,
waartoe men kan overgaan,” zeide Athos, „en wel eene, waaraan
niets meer te veranderen is.”—„Maar ik zal nooit de handen van
dergelijke vijanden ontkomen,” zeide d’Artagnan. „Vooreerst, mijn
onbekende van Meung, vervolgens de Wardes, dien ik vier
degensteken heb toegebracht, daarna milady, wier geheim ik heb
ontdekt, en eindelijk de kardinaal, wiens wraak ik heb doen
mislukken.”—„Welnu! dat zijn er niet meer dan vier, en wij zijn met
ons vieren, één tegen één, pardieu! Als ik de teekens versta, die
Grimaud ons maakt, dan zullen wij met eenige lieden meer te doen
krijgen. Wat is er, Grimaud? Uit hoofde van het gewicht der
omstandigheden veroorloof ik u te spreken, mijn vriend! maar wees
kort en zakelijk, als ’t u blieft. Wat ziet gij?”—„Een bende.”—„Van
hoeveel personen?”—„Van twintig mannen.”—„Welke mannen?”—
„Zestien schansgravers en vier soldaten.”—„Op hoeveel schreden
afstands zijn zij?”—„Op vijfhonderd schreden.”—„Goed, wij hebben
den tijd nog dat hoen af te kluiven en een glas wijn te drinken. Op
uw gezondheid, d’Artagnan!”—„Op uw gezondheid!” herhaalden
Porthos en Aramis.—„Het zij dan zoo, op mijn gezondheid, hoewel ik
niet geloof, dat uw wenschen mij veel zullen baten.”—„Och!” zeide
Athos, „God is groot, zooals de belijders van Mahomeds leer zeggen,
en de toekomst is in zijn handen.”
En daarop den inhoud van zijn glas geledigd hebbende, dat hij
naast zich neerzette, stond Athos bedaard op, nam het eerste het
beste geweer en naderde een schietgat. Porthos, Aramis en
d’Artagnan volgden zijn voorbeeld. Wat Grimaud betreft, dezen werd
bevolen zich achter de vier vrienden te plaatsen, ten einde de
geweren te laden.