Download the Full Version of ebook for Fast Typing at ebookmass.

com

Modern Oracle Database Programming: Level Up Your

Skill Set to Oracle’s Latest and Most Powerful
Features in SQL, PL/SQL, and JSON 1st Edition Alex
Nuijten
https://ebookmass.com/product/modern-oracle-database-
programming-level-up-your-skill-set-to-oracles-latest-and-
most-powerful-features-in-sql-pl-sql-and-json-1st-edition-
alex-nuijten-2/

OR CLICK BUTTON

DOWNLOAD NOW

Download More ebook Instantly Today - Get Yours Now at ebookmass.com

 Recommended digital products (PDF, EPUB, MOBI) that
you can download immediately if you are interested.

Modern Oracle Database Programming: Level Up Your Skill

Set to Oracle’s Latest and Most Powerful Features in SQL,
PL/SQL, and JSON 1st Edition Alex Nuijten
https://ebookmass.com/product/modern-oracle-database-programming-
level-up-your-skill-set-to-oracles-latest-and-most-powerful-features-
in-sql-pl-sql-and-json-1st-edition-alex-nuijten/
ebookmass.com

Oracle PL/SQL by Example, 6th Edition Benjamin Rosenzweig

https://ebookmass.com/product/oracle-pl-sql-by-example-6th-edition-
benjamin-rosenzweig/

ebookmass.com

OCA Oracle Database SQL Exam Guide (Exam 1Z0-071) 1st

Edition Steve O’Hearn

https://ebookmass.com/product/oca-oracle-database-sql-exam-guide-
exam-1z0-071-1st-edition-steve-ohearn/

ebookmass.com

Oracle Database Programming with Visual Basic.NET:

Concepts, Designs and Implementations Ying Bai

https://ebookmass.com/product/oracle-database-programming-with-visual-
basic-net-concepts-designs-and-implementations-ying-bai/

ebookmass.com
Oracle 12c: SQL 3rd Edition, (Ebook PDF)

https://ebookmass.com/product/oracle-12c-sql-3rd-edition-ebook-pdf/

ebookmass.com

Oracle Autonomous Database For Dummies®, 3rd Special

Edition Lawrence Miller

https://ebookmass.com/product/oracle-autonomous-database-for-
dummies-3rd-special-edition-lawrence-miller/

ebookmass.com

Python Programming and SQL: 10 Books in 1 - Supercharge

Your Career with Python Programming and SQL Andrew Reed

https://ebookmass.com/product/python-programming-and-sql-10-books-
in-1-supercharge-your-career-with-python-programming-and-sql-andrew-
reed/
ebookmass.com

Procedural Programming with PostgreSQL PL/pgSQL: Design

Complex Database-Centric Applications with PL/pgSQL 1st
Edition Baji Shaik
https://ebookmass.com/product/procedural-programming-with-postgresql-
pl-pgsql-design-complex-database-centric-applications-with-pl-
pgsql-1st-edition-baji-shaik/
ebookmass.com

Pro Oracle SQL Development: Best Practices for Writing

Advanced Queries 2nd Edition Jon Heller

https://ebookmass.com/product/pro-oracle-sql-development-best-
practices-for-writing-advanced-queries-2nd-edition-jon-heller/

ebookmass.com
Alex Nuijten and Patrick Barel

Modern Oracle Database Programming

Level Up Your Skill Set to Oracle’s Latest and Most
Powerful Features in SQL, PL/SQL, and JSON
Foreword by Chris Saxon
Alex Nuijten
Oosterhout, Noord-Brabant, The Netherlands

Patrick Barel
Almere, Flevoland, The Netherlands

ISBN 978-1-4842-9165-8 e-ISBN 978-1-4842-9166-5

https://doi.org/10.1007/978-1-4842-9166-5

© Alex Nuijten, Patrick Barel 2023

This work is subject to copyright. All rights are solely and exclusively
licensed by the Publisher, whether the whole or part of the material is
concerned, specifically the rights of translation, reprinting, reuse of
illustrations, recitation, broadcasting, reproduction on microfilms or in
any other physical way, and transmission or information storage and
retrieval, electronic adaptation, computer software, or by similar or
dissimilar methodology now known or hereafter developed.

The use of general descriptive names, registered names, trademarks,

service marks, etc. in this publication does not imply, even in the
absence of a specific statement, that such names are exempt from the
relevant protective laws and regulations and therefore free for general
use.

The publisher, the authors, and the editors are safe to assume that the
advice and information in this book are believed to be true and accurate
at the date of publication. Neither the publisher nor the authors or the
editors give a warranty, expressed or implied, with respect to the
material contained herein or for any errors or omissions that may have
been made. The publisher remains neutral with regard to jurisdictional
claims in published maps and institutional affiliations.
This Apress imprint is published by the registered company APress
Media, LLC, part of Springer Nature.
The registered company address is: 1 New York Plaza, New York, NY
10004, U.S.A.
Foreword
SQL is a powerful language. With a few lines, you can answer complex
questions.
PL/SQL includes many extensions to make SQL even easier to work
with. This tight integration makes these languages perfect for data
management.
Yet it can be unclear which SQL or PL/SQL features you should use
to solve a problem. The documentation for Oracle Database is huge.
Browsing through it in the hopes of finding the syntax or feature to help
you is an endless task.
Sadly, this means many applications have pages of code re-creating
features Oracle Database offers. Often this is because the developers
were unaware this functionality was available to them.
So, I’m thrilled to see Alex and Patrick write this book. They have a
long history of sharing their knowledge to help others use Oracle
Database. Their real-world experience and willingness to help others
understand Oracle SQL and PL/SQL have led both to the deserved
recognition of Oracle ACE Director. This makes them ideal candidates to
make this guide.
Reading this book will teach you how to use the more powerful
database options, many of which are unavailable on other platforms.
It’s filled with examples to show you how this SQL and PL/SQL
language features work. But most importantly, the scripts help
illustrate when and why you should use these options.
When working with any technology, I think you should know what
features it offers. Using inbuilt functionality saves you time and
simplifies your code. Alex and Patrick have done a great job showing
you how to do this.
I’ve learned a lot from them both over the years. I hope this book
helps you write better SQL and PL/SQL too.
—Chris Saxon, Oracle Developer Advocate
Introduction
When writing a book on database technology, you have to come up with
a data set to write your examples with. We could have used the
standard EMP and DEPT tables that have been available in the SCOTT
schema forever. Still, since this is a book on modern Oracle Database
programming, we wanted to use a different data set.
Because we are both fans of Formula 1 and Oracle is a big sponsor
of the Red Bull Racing team, which happens to be the team where our
countryman Max Verstappen is driving, we went looking for a Formula
1–related data set. Of course, not all examples in this book are related
to Max; many other drivers and results also play an important role.
The Ergast Developer API (https://ergast.com/mrd/) lets
you query all kinds of motor racing data and retrieve that in multiple
formats. This site also offers all the tables in a CSV format, so we
created an F1DATA schema where we could import the data. The
original data set was a MySQL database, so we had to make some minor
tweaks to the data model.
The source files for this book can be found on GitHub at
https://github.com/Apress/modern-oracle-database-
programming.
Part I: Advanced Basics
In the first part of the book, several topics are bundled together, which
should be in the toolbox of every Oracle Database developer. Frequently
we meet experienced developers unfamiliar with collections and bulk
operations, which have been around forever. The same is true for ANSI
joins, analytic functions, row pattern matching, or conditional
compilation.
Part II: Multiple Techniques and Languages
The second part of the book highlights the integration between SQL and
PL/SQL. Keeping context switches between the SQL and PL/SQL engine
to a minimum is always better for performance.
After the introduction of JSON into Oracle Database, it has taken
flight in functionality and performance. There is a lot to learn when
dealing with JSON in the database, and there are several chapters to get
a headstart.
Part III: Oracle-Provided Functionality
Out of the box, Oracle Database has a lot of functionality ready to use. In
the third part of this book, some of these functionalities play a central
role.
Even if APEX is not used for front-end development, it offers some
very useful packages that can be used in everyday database
development. Edition-based redefinition enables zero downtime
upgrades of your bespoke application. Getting data that is currently
based on a period where it is valid can be handled by the database
without having to write complicated SQL statements.

The Schema in the Oracle Cloud

The data model used for most of the examples in this book was taken
from the Ergast motor racing data website
(https://ergast.com/mrd/) and imported into Oracle Database
19c and 21c.
A schematic display of the Ergast F1 data model is displayed in
Figure I-1. We used Oracle Always Free Cloud Services for our database.
We took the following steps to get the schemas up and running.
Assuming you already have a database created and have access to the
admin user.
Figure I-1 F1DATA schema
Execute the following scripts using the schema listed.

Schema Description Script

ADMIN Create a user F1DATA. F1Data_Create_User

F1DATA Create the tables. F1Data_Tables

F1DATA Apply the comments to the columns. F1Data_Comments

F1DATA Create public synonyms and grant F1Data_Grants_And_Synonyms
access to the tables to the public.
F1DATA Create the polymorphic table function F1Data_Separated_PTF
to split the CSV lines. The function is
explained in Chapter 8.

In the cloud console, perform the following steps.

Create a bucket in your cloud environment to store the CSV files.

Create a pre-authenticated request for this bucket.
Go to Create Pre-Authenticated Request.

Figure I-2 Create a Pre-Authenticated Request menu

Fill in the details and click Create Pre-Authenticated Request.

Figure I-3 Create Pre-Authenticated Request

Copy the Pre-Authenticated Request URL and store it in a safe place. It will not be
shown again.

Figure I-4 Pre-Authenticated Request Details

Download the latest CSV files http://ergast.com/downloads/f1db_csv.zip

from the Ergast Developer API
website.
Unzip the CSV to your local
machine.
Upload the files to your bucket.
Create an object store auth token.
Go to User settings.

Figure I-5 User settings

Click Auth Tokens under Resources.

Figure I-6 Auth Tokens

Click Generate Token.

Figure I-7 Generate Token

Copy the generated token and store it in a safe place. It will not be shown again.
Figure I-8 Generated token

In the ADMIN schema, execute the following files.

Schema Description Script

ADMIN Create a credential. Replace F1Data_Create_Credential
<<Authorization Token>> with the token
you generated in the previous step.
ADMIN Import the data into the tables. Replace F1Data_Import_Data
<<URL Path (URI)>> with your Pre-
Authenticated Request URL path.
Discovering Diverse Content Through
Random Scribd Documents
The Project Gutenberg eBook of Lord Lister No. 0117:
De museumdiefstal
 This ebook is for the use of anyone anywhere in the United States and
most other parts of the world at no cost and with almost no
restrictions whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it
under the terms of the Project Gutenberg License included with this
ebook or online at www.gutenberg.org. If you are not located in the
United States, you will have to check the laws of the country where
you are located before using this eBook.

Title: Lord Lister No. 0117: De museumdiefstal

Author: Theo von Blankensee

Kurt Matull

Release date: January 22, 2024 [eBook #72785]

Language: Dutch

Original publication: Amsterdam: Roman- Boek- en Kunsthandel, 1910

Credits: Jeroen Hellingman and the Online Distributed Proofreading

Team at https://www.pgdp.net/ for Project Gutenberg

*** START OF THE PROJECT GUTENBERG EBOOK LORD LISTER NO.

0117: DE MUSEUMDIEFSTAL ***
[Inhoud]

[1]

[Inhoud]

☞ Elke aflevering bevat een volledig verhaal. ☜

UITGAVE VAN DEN „ROMAN-BOEKHANDEL VOORHEEN A. EICHLER”, HEERENGRACHT
313.—AMSTERDAM.

[Inhoud]
DE MUSEUMDIEFSTAL.
EERSTE HOOFDSTUK.
 Geldgebrek.
„’t Is een héél lastig geval, Edward”, zei Charly Brand tot zijn heer en
meester, John C. Raffles, „en ik zou er een lief ding voor over hebben, als
de zaken anders stonden.”

„Wàt is lastig, Charly?”

„Dat onze kas leeg is—totaal uitgeput.”

Lord Edward Lister glimlachte.

„Lach niet, Edward, doe me een plezier en lach niet! Ik kan dat niet
verdragen!”

„Zóó, Charly! My boy, je bent in een prikkelbare stemming.”

„Dat weet ik.”

„En mag ik vragen, wat mijn secretaris in die minder rooskleurige bui heeft
gebracht?”

„Dat zei ik je reeds!”

„Dus niets anders dan onze financieele toestand?”

„Vindt je dat nog niet genoeg?”

„Nee—dat vind ik heelemaal niets! Je weet wel, Charly, dat de redding

altijd nabij is, als de nood het hoogst is gestegen. Mijn goed gesternte
heeft me nog nooit in den steek gelaten en ik ben er trotsch op, te kunnen
constateeren, dat geldverlegenheid op mijn humeur niet van den minst-
nadeeligen invloed is.”

De Groote Onbekende tipte, nadat hij op z’n gewone, kalme manier deze
woorden had geuit, de asch van zijn sigaret, dien hij zoojuist had
opgestoken. Toen dronk hij z’n kop thee leeg, zette kop en schotel op een
tafeltje met onyx blad en keek zijn jongen vriend en secretaris, Charly
Brand, vriendelijk lachend aan.

Maar het blonde, blozende gelaat van Charly trok in geen prettigen plooi
en geen lachje deed rimpeltjes verschijnen bij oog- en neushoeken.

Met gefronst voorhoofd stond Charly op en schonk zijn vriend uit den
zilveren trekpot een versche kop thee in.

Toen bleef hij vlak voor Raffles staan, die, nog altijd glimlachend, het
hoofd ophief en hij sprak:

„Jij lacht, Edward—jij lacht altijd, als ik ernstig ben. Kijk eens! Ik wil héél
graag toegeven, dat mijn verstand in veel dingen te kort schiet. Als jij een
mooie misdaad (zooals je het afschuwelijkst misdrijf gelieft te noemen) op
het spoor bent, kun je mij met alle reden uitlachen, omdat jouw
speurhondenneus je dan al heeft gebracht op een plek, waarvan ik zelfs
het bestaan niet vermoedde. Maar als ik, als een nuchter [2]feit, constateer,
dat onze kas leeg is, zonder dat we het minste vooruitzicht erop hebben,
dat die weer gauw gevuld kan worden, dan heb jij niet de minste reden
om je over mijn bezorgdheid vroolijk te maken.

„En bovendien!

„Als we in Regent-Park zaten, in het groote Londen, waar zooveel wegen

voor je openstaan om je te verrijken binnen enkele dagen, binnen enkele
uren soms, dan nog zou ik er vrede mee hebben, dat je mij bespot, als ik
om geld vraag.

„Maar hier!

„Hier in Holland, in dat keurige, nette Amsterdam, waar geen duizenden

aan de speeltafel worden vergokt; waar alle clubs soliede en alle
sociëteiten zoo burgerlijk-netjes zijn. Hier, waar jij je naam als graaf van
Sloten tot Haersveld moet hoog houden, kun je mij morgen niet verrassen
met een welgevulde portefeuille of een chèque van een half millioen op de
Nederlandsche Bank.
„En of je nu al dan niet de droevige, naakte waarheid onder de oogen
durft te zien, Edward, een feit is het, dat we er op ’t oogenblik héél leelijk
aan toe zijn. Of je zoudt er al toe moeten overgaan de enkele
familiejuweelen— —”

„Geen sprake van”, viel Raffles in, „praat geen nonsens, Charly en trek niet
zoo’n ongelukkig gezicht. Neem een ijskoude douche, dat zal je goed doen,
boy!”

„Ik ben geen zenuwlijder en heb dus geen koudwaterkuur noodig, Edward!
Dankje! Ik heb alleen geld noodig om onze huishouding te kunnen voeren
en onzen stand op te houden! Geld, Edward!”

En Charly hield zijn vriend de geopende hand voor, alsof hij verwachtte,
dat lord Edward Lister, alias graaf Van Sloten tot Haersveld, daarin een
kapitaal zou neerleggen.

Nog altijd was de vroolijke trek niet van het knappe gelaat van den
Grooten Onbekende verdwenen.

„Je doet me denken aan dien vent uit het volkstheater in East End, die
voor koning speelde en in die rol tegen een zijner onderdanen zei, die hem
om een aalmoes kwam smeeken: „Ziehier een millioen! Red u voorloopig.”

„Aan een millioen, Charly, zal ik je vooreerst nog niet kunnen helpen, zelfs
niet aan de helft van dat belangwekkende sommetje. Maar ik wil je hier
toch graag de belofte doen, dat je, laat ons zeggen binnen een week, je
„huishoudkas” weer voor een tijdje gevuld zult zien!

„’s Jonge, jonge”, voegde hij er aan toe, en hij stak zijn vriend de hand
toe, „wat ben je toch een beste kerel, Charly, dat je je zoo bezorgd maakt
over den berooiden staat van onze financiën. Als ik nog eens m’n
mémoires schrijf, zal ik heel wat bladzijden wijden aan jouw
vriendschappelijke toewijding!”

Verrast keek Charly op.

„Je moest daarmee nu toch eindelijk eens beginnen, Edward! Wat zou je
een belangwekkende feiten op papier kunnen zetten!”

„Kerel, dat is zoo’n werk! Ik getroost me nu zoo’n enkelen keer in ’t jaar

eens de moeite om al mijn papieren en documenten te rangschikken.”

„Ja—en dat is véél te weinig. Tot schrik van ouden James stapelen zich in
Regent Park van maand tot maand je papieren op, tot in iederen hoek van
je werkkamer stapels manuscripten worden gevonden, die niet verbrand of
weggeborgen mogen worden, behalve door den eigenaar!”

„’t Zijn allemaal paperassen, Charly, waaruit ik uittreksels of korte

aanteekeningen maak. Kijk eens, boy, ik heb al heel wat crimineele zaken
verzameld, ook hier ben ik, in leege uren, als jij aan het tennissen of aan
het flirten waart, al aan den arbeid geweest. Kijk maar!”

Raffles stond op.

Uit een kleine brandkast haalde hij een koffertje met koperen beslag te
voorschijn en toen hij het openmaakte zag Charly, dat het al voor een
derde deel gevuld was met bundels papieren, die met roode linten tot
afzonderlijke pakjes waren gebonden.

„Zijn dat verhalen van je vroegere nasporingen, Edward?” vroeg Charly.

„Ja, mijn jongen! Dat zijn allemaal zaken die, om zoo te zeggen, tot het
grijze verleden behooren! Allemaal gebeurd, vóórdat ik het genoegen had,
de medewerking te mogen genieten van mijn zorgzamen secretaris-
huishoudster.”

Lord Edward Lister nam de pakjes een voor een uit de koffer en bekeek ze
met teederen, liefdevollen blik, zooals men een kostbaren schat bekijkt.

„Mijn nasporingen, in deze pakjes vermeld, zijn niet alle met succes
bekroond, Charly, maar toch zijn er enkele héél interessante gevallen
onder.
„Hier heb je de geschiedenis van Rodrigo en zijn afschuwelijke vrouw, die
alle drie haar zwagers langzaam vergiftigde om in het bezit te komen van
de twee millioen pond.

„En daar ligt het heele uitgebreide, zonderlinge verhaal van de gouden
beugeltasch en het fluweelen kussen. [3]Tusschen de veeren van het
kussen zat een testament genaaid, waarnaar door vier geslachten
tevergeefs was gezocht en waarover een onmetelijk kapitaal van
procedures was opgeslokt.

„En hier is de geruchtmakende zaak van de Ierseton-moorden, toen binnen

den tijd van één maand uit een en dezelfde familie vijftien personen op
even geheimzinnige als vreeselijke wijze om het leven werden gebracht.

„Dit is de rechtzaak van den ouden koopman in wijnen uit Brighton. Dat
was een bijzonder grappig zaakje, Charly. De oude gauwdief bleef tot het
laatste oogenblik zijn onschuld verklaren, totdat hij door den mand viel en
toen zijn advocaat en de rechters in het gelaat spuwde.

„Dat zaakje heeft me destijds geen windeieren gelegd.

„De man, wien ik er opmerkzaam op maakte, dat de oude Bob Sleeter de

schurk was, zond me, onder mijn aangenomen naam, (ik noemde me
destijds Dick Windibank) een chèque op de Engelsche Bank van
honderdduizend pond. Maar hij zelf streek toen ook, toen hij het proces
had gewonnen, een zoet winstje op, dat het honderdvoudige bedroeg van
wat hij mij had gestuurd.

„Hier heb ik het avontuur van Alexander Angel. Ik zie hem nog voor mij,
Charly, dien Angel! Een man van ongeveer vijftig jaren, lang en vrij gezet,
een breed, scherpgeteekend gelaat. Op den dag, toen hij voor het eerst
mijn argwaan opwekte, droeg hij een glinsterenden hoogen, zijden hoed,
mooie, bruine slobkousen en een broek van parelgrijze kleur.

„Hij, Angel, was de zoon van een Engelsch minister. Hij had zijn geheele
familie geruïneerd en hij had het plan opgevat om zijn oude, 88-jarige
moeder met een ploertendooder van kant te maken om in het bezit te
kunnen komen van een ellendige duizend pond sterling.

„De kerel was door den speelduivel bezeten. Ik wachtte hem op in de

lange, donkere gang, waar hij zich had opgesteld om de oude vrouw te
overrompelen en neer te slaan, als ze zich naar haar slaapkamer wilde
begeven.

„Ik hield hem mijn pistool tegen de slapen, eer hij den slag kon
toebrengen en tegelijkertijd leverde ik hem aan de politie over wegens een
ander misdrijf.

„Alexander Angel is in de gevangenis gestorven, drie jaren na zijn

inhechtenisneming.”

Raffles zweeg.

Het gebeurde zelden, dat hij zóó mededeelzaam was en dat hij zooveel
interessante bijzonderheden vertelde uit zijn vroegeren werktijd.

Maar Charly’s hartelijke bezorgdheid had den grooten John C. Raffles er

onwillekeurig toe gebracht om een klein tipje van den sluier op te lichten,
waarachter zooveel belangwekkends verborgen lag.

En al was het nog maar een vage blik, dien de jeugdige secretaris
vermocht te slaan in dezen schat van crimineele geheimzinnigheden, toch
begreep Charly Brand, dat eens de tijd zou komen, waarin lord Lister hem
geheel tot zijn vertrouwde zou maken.

Een blos van bewondering bedekte Charly’s kaken.

„Zie je”, vervolgde Raffles, „men heeft mij in Engeland, in gansch Europa,
den naam van gentleman-dief gegeven, deels als eerenaam, deels als
scheldnaam.

„En toch, Charly, zijn de gevallen bij tientallen te noemen, waarbij ik

slechts ben opgetreden als de bemiddelaar.
„Er zijn vele geruchtmakende zaken, waaromtrent het groote publiek nooit
de volle waarheid had vernomen, als ik niet de aanvankelijk duistere
geschiedenissen had opgehelderd. Daardoor heb ik aan den eenen kant de
politie vele en soms onschatbare diensten bewezen en aan den anderen
kant ben ik persoonlijk, zonder politie of justitie erin te mengen,
opgetreden als rechter.”

„Maar Edward”, viel Charly in, „dan had je allang schatrijk moeten zijn,
inplaats van— — —”

„Zoo arm als een kerkrat zoo als thans het geval is!” voltooide Raffles.

„Wat zal ik je zeggen, my boy?

„Ik heb nooit veel gegeven om geld en goed. Een ruim en weelderig leven
heeft me altijd aangestaan en ik zou dat ook slechts noode kunnen missen.
Als het echter moest zijn, zou ik me ook volmaakt gelukkig gevoelen in
eenvoudige omgeving. En wat ik over had—wel, Charly, dat heb ik steeds
graag aan m’n minder goed bedeelde medemenschen afgestaan, vooral
wanneer die duizenden afkomstig waren van woekerwinsten of op andere,
ongeoorloofde manier waren verkregen.

„Ik ontmoette eens, het zal nu ongeveer tien jaar geleden zijn, een man,
uit Leeds afkomstig.

„Zijn naam was Leo Landerson.

„Hij had zijn millioen verdiend op de diamantvelden van Zuid-Afrika en was

naar zijn vaderland, naar [4]Engeland, teruggekeerd om naar welbehagen
te gaan genieten van zijn rijkdommen.

„Hij deed dat op een zeer eigenaardige manier, die destijds de ronde deed
door de heele Engelsche pers en vooral gretig werd verslonden door de
tienduizenden lezers der volksblaadjes.

„De millionnair had zich namelijk een reusachtig groote bezitting laten
bouwen. Daar hield hij een heelen stoet van kaffers, die feitelijk niets
anders dan zijn slaven waren.
„Hij werd in Londen steeds gezien met reusachtige groote diamanten in
zijn overhemd; steenen als knikkers, die ieder een aardig kapitaaltje
vertegenwoordigden. In zijn gezelschap werd steeds een geweldig groote
kerel gezien, een bokser van beroep.

„Landerson zelf was de grootste woesteling, dien men zich maar met
eenige mogelijkheid kan voorstellen. Hij was minstens zes voet lang, had
een borst als een biervat, een grooten haviksneus en haar van vuurroode
kleur. Hij dronk als een visch en als hij dronken was hield hij een speech,
waarom je je slap moest lachen. Het spijt me, Charly, dat jij zooiets nooit
hebt gehoord.

„Landerson deed nooit iets anders dan pochen op zijn geluk en zijn
rijkdommen. En dan voer hij uit tegen de groote wereld, die wereld, die
hem in zich opnam, alleen terwille van zijn geld, en die hem later weer
uitstiet uit jaloezie en omdat hij zoo machtig veel bezat.

„En dan wees hij naar een van de groote diamanten in zijn overhemd en
dat deed hij met zijn pink, waaraan ook zoo’n reusachtige diamant
schitterde.

„Dan vroeg hij, wie van onze omgeblazen, Engelsche prinsjes twee van
zulke steenen zou kunnen laten zien?

„Ik moet erkennen, Charly, dat het twee buitengemeen mooie steenen
waren, met een eigenaardigen glans, die bepaald schatten waard waren.
Landerson beweerde dan ook, dat hij ze niet zou willen missen voor
vijftigduizend pond en dat hij wel eens zou willen weten, of er nòg iemand
op de wereld zou worden gevonden, die vijf-en-twintigduizend pond in zijn
knoopsgat en net zooveel aan zijn vinger droeg!

„Zoo iemand, zei hij, bestond eenvoudig niet. En dan haalde hij, midden
onder z’n verhaal, een revolver te voorschijn, Charly en dan wilde hij zijn
naam in kogels in den muur gaan schrijven. Dat wenschte hij te doen om
ons te laten zien, dat hij helemaal niet bang was voor zijn diamanten.
„Maar Bunny Sutherland, een kerel als een leeuw en worstelaar van
beroep, had ondanks dat alles toch zijn zinnen gezet op de diamanten.

„Het is tusschen Bunny en Leo tot een verschrikkelijk gevecht gekomen, op

een middag, dat ze samen in hun club alleen waren. Met een
verschrikkelijken slag spleet de kampvechter met een bierglas den schedel
van den rijkaard, nadat Landerson den ander een mes tusschen de ribben
had geboord.

„Een week later stierf ook Sutherland in het hospitaal. Nooit hebben
gekroonde hoofden of groote geleerden meer belangstelling bij hun
begrafenissen gehad dan dit lugubere tweetal. Landersons millioenen
vervielen aan de algemeene armen.”

Wederom hield Raffles op.

„En hier,” vervolgde hij even later en haalde een pakje, in bruin papier
gebonden, voor den dag „hier heb je een zeer interessant verhaal, dat ik
op schrift stelde.

„Ben je nieuwsgierig om het te lezen?

„Wacht, ik zal ’t je voorlezen, zooals het mijn pen ontvloeide:

„Luister:”

Charly nam een gemakkelijke houding aan en Raffles las:

„Op een Septembermorgen van het jaar 1907 lag op de Theems een groot
barkschip voor de afvaart gereed, waarop de oogen van hen, die op den
havendam stonden met een mengeling van bewondering en ontzetting
gevestigd waren.

Het was de „Victory”, bestemd om onder commando van kapitein John

Warthon, een aantal misdadigers naar de kortelings gevestigde kolonie
Botanybay in Australië over te brengen.
De admiraalsvlag woei van den gaffel en de „Blauwe Peter” aan den
voortop: de bemanning was, onder leiding der officieren, bezig met het
schip voor de afvaart gereed te maken.

De zeilen hingen los aan de raas en behoefden alleen nog maar gebrast te
worden om op reis te gaan.

Intusschen liep de kapitein, een jonge man, in den uniform der koninklijke
marine, ongeduldig op het achterdek heen en weer en bracht herhaaldelijk
een kijker aan de oogen. Eindelijk ontdekte hij een bootje, dat, juist van de
landingsplaats afstootend, zijn weg naar het schip nam.

„Ik geloof, dat ze daar aankomen,” zeide hij tot een van zijn officieren.

„Het was ook hoog tijd,” antwoordde deze, zijn verrekijker landwaarts
richtende, „de heeren van het [5]gerecht hebben ons lang genoeg laten
wachten.

„De man, dien zij ons nu nog voor Botanybay meegeven, moet volgens de
kranten een doortrapte schurk zijn, wiens voornaamste bezigheid bestond
in het overvallen van postwagens.”

„Dat is zoo; de naam van dezen gevaarlijken knaap is Morris. Nu, hier aan
boord en onder de handen van den gouverneur der kolonie Sydney zal hij
wel mak worden.”

Intusschen was de jol aanmerkelijk dichterbij gekomen; de manschappen

van het deportatieschip konden nu duidelijk zien, wie er in zaten.

Bijzondere opmerkzaamheid verleenden zij evenwel aan den in de boot

zittenden en met ketenen geboeiden gevangene, die door twee
politieagenten bewaakt werd.

Een blik op de krachtige, zij het ook slechts middelmatig lange gestalte van
den misdadiger was genoeg om de strenge waakzaamheid der politie als
niet overbodig te doen beschouwen.
Zwaar gebouwd en gespierd, kon hij een gevaarlijk tegenstander worden.
Zijn gelaat vertoonde op het oogenblik, dat de jol aan de „Victory”
aanlegde en hij over de valreep het dek betrad, echter minder een
uitdrukking van trots of strijdlust dan wel van een diepe neerslachtigheid.

Het scheen alsof hij in zijn lot berustte.

De kapitein trad op den in geel linnen gekleeden misdadiger toe; de oogen

van den zeeman en van den gevangene ontmoetten elkander in
wederzijdsche herkenning.

De kapitein huiverde even; er gleed zoo iets als een donkere schaduw over
zijn ernstig gezicht en haastig scheurde hij den verzegelden brief open, die
hem door een van de politie-agenten ter hand werd gesteld.

Het waren de papieren van den zooeven aangekomen misdadiger.

„Kerry Morris,” las hij halfluid, „schuldig verklaard aan moord en diefstal—
veroordeeld tot levenslange deportatie naar Botanybay.”

De kapitein wist voorloopig genoeg; hij haalde als verlicht adem, terwijl de
oogen van den misdadiger uitvorschend op hem rustten.

De sergeant van de mariniers, die tevens aan boord dienst deed als cipier,
snelde op een wenk van zijn chef met twee man toe.

Tusschen hen in marcheerde de gevangene naar het benedendek, terwijl

de politie-agenten weer in hun jol afdaalden en wegroeiden.

„Haal in!” riep de commandant vanaf het achterdek, „alle zeilen los!
Brassen!”

Het commando werd snel uitgevoerd, de zeilen vulden zich, de raas vlogen
om en de „Victory” zette zich langzaam in beweging met haar levende
vracht—zestig gevangenen en over de honderd matrozen en mariniers.
Eenige dagen na de afvaart hield kapitein Warthon inspectie over de hem
overgeleverde misdadigers, tot welk doel hij, vergezeld van twee mariniers,
van cel tot cel ging.

Sloten en grendels werden teruggeschoven en de kapitein nam aan de

deur het „present” van den betreffenden misdadiger in ontvangst.

Alles ging daarbij zeer militair in zijn werk en een strenge, een ijzeren
discipline was hier noodig. Er kwamen gestalten te voorschijn, die er
uitzagen als de verpersoonlijking van de misdaad; een categorie van
gevaarlijke individuen, waarvan de staat zich ontdeed, terwijl hij er
Australië langs den weg van strafkolonies mee bevolkte.

Warthon kwam op zijn rondgang ook bij de cel, op welker deur, naast het
getraliede kijkgat, het nummer „47” in zwarte verf was aangebracht.

De kapitein aarzelde een oogenblik, maar reeds rukte de geoefende hand

van een sergeant de zware deur open en de toonlooze stem van den
misdadiger mompelde de vast ingeprente formule van de melding.

Het was Morris.

Hij stond op den achtergrond van het duistere hok, dat verschrikkelijk was
in zijn eenvoud.

Geen bank, geen brits.

De naakte en eeuwig vochtige bodem deed dienst als legerstede en alleen

des nachts verzachtte een dunne paardendeken de hardheid dezer
slaapplaats.

De zijwanden waren niet bekleed en zoo drong door de slecht

gekalifaterde voegen een steeds voortdurende vochtigheid heen, daar de
cellen zich reeds onder den water spiegel bevonden.

Kapitein Warthon trad binnen, terwijl zijn militair geleide op een teeken
van hem achterbleef.
Toen hij de deur achter zich toetrok, bleef de cel nagenoeg geheel duister
en slechts een smalle streep licht viel door het kleine kijkgat op den vloer
en gleed al spelend over den ketting, die de rechterhand van den
gevangene met zijn linkervoet verbond.

„Rampzalige”, zeide de kapitein op zachten toon „wat heeft jou, den zoon
van een achtenswaardige [6]familie, gedreven tot die vreeselijke misdaden,
die je naam geschandvlekt hebben?”

De misdadiger hield het hoofd gebukt; maar toen hij zijn mager, door een
verwilderden baard omlijst gelaat ophief, fonkelden zijn oogen in het
duister als die van een tijger.

„De hartstochten en hun gezellen”, kwam het heesch van zijn

saamgeknepen lippen—„en ook de liefde. Gij weet, Sir John Warthon, wat
ik daarmede bedoel, want gij waart mijn medeminnaar en gij hadt het
geluk en het succes aan uw zijde.

„Lichtzinnige jonge man als ik geweest ben, bracht ik er mijn vermogen in

een vroolijken kring van gelijkgezinde vrienden door—en terzelfdertijd dat
mijn laatste goudstuk uit mijn vingers de vorige narolde, leerde ik de
bekoorlijke Florence kennen.”

„Zij is dood”, mompelde de kapitein dof, „dood, verloren, verdwenen!

Onnaspeurbare handen hebben zich van de op zekeren dag plotseling
verdwenene meester gemaakt. De scherpste nasporingen waren
tevergeefsch—en op dit oogenblik, nu ik je als een veroordeeld misdadiger
voor mij zie, komt de gedachte bij mij op, dat jij ook hier de hand in het
spel hebt gehad.”

„Een stout schot, maar een treffer”, antwoordde de gevangene spottend.

„Waarom zou ik het loochenen? Er bleef mij niets anders over dan haar te
ontvoeren. De ouders van het meisje zouden er nooit in bewilligd hebben,
om den tot over zijn ooren in de schuld stekenden Harry Lee, den
woesteling en speler, als schoonzoon aan te nemen. En dan—hoe had
Florence mijn aanzoek kunnen aannemen, daar haar hart reeds een ander
toebehoorde—den knappen luitenant van de marine, Warthon?”
„Zwijg!” veegde de kapitein den ellendeling toe, „je woorden ontheiligen
den naam van dat meisje. Dus is mijn vermoeden toch waar gebleken! Jij
hebt Florence Preston geroofd—en misschien viel zij onder je moordend
mes!”

De gevangene schudde het hoofd.

„Gij vergist u, kapitein. Maar wat kunt gij ook van een man verwachten,
die van edelman tot straatroover is gezonken en nu een verachtelijk
gedeporteerde is die onder de tuchtroede van een onverbiddelijk
gouverneur zijn bestaan in de eenzaamheid van een ver land zal besluiten
—een wild dier onder dieren!—en toch vergist ge u. Ik ben wel een
misdadiger en de omstreken van de Clyde kunnen van mijn daden
gewagen.

„Menige postwagen viel in mijn handen en in die mijner makkers en

menige pachthoeve ging in de vlammen op.

„Doch geen dezer daden had haar oorsprong in de zucht naar geld, in
gemeene hebzucht—nimmer waren deze erbarmelijke eigenschappen de
drijfveer tot mijn misdaden.

„Neen, slechts jeugdige lichtzinnigheid, waaraan een strenge vader door

onterving paal en perk wilde stellen en de onbeteugelde drang naar genot,
trok mij op dien weg en deed den zoon van den baronet Lee de
straatroover Kerry Morris worden.

„Wij kennen elkander sinds langen tijd, Sir John, en wij hebben beiden de
schoone Florence gekend, en beiden beminden wij haar.

„Waarom wees zij mij af?

„Ware het geluk harer liefde mij ten deel gevallen, wellicht zou ik een
nieuw, een beter leven begonnen zijn!

„Maar het heeft niet zoo mogen zijn, want het Noodlot trad in uw persoon,
kapitein, tusschen mij en het voorwerp mijner liefde.
„En ik—ik vond op een andere wijze een gedeeltelijke genoegdoening.”

De misdadiger had zonder ophouden gesproken, hartstochtelijk, als in

koorts. Zijn oogen gloeiden zijn ademloozen toehoorder tegen, als wilde hij
hem verbrijzelen.

Kapitein Warthon was bleek van innerlijke ontroering, maar nieuwe hoop
doortrilde zijn tot nog toe troosteloos hart.

„Leeft zij?” vroeg hij sidderend.

„Zij leeft en is in goede bewaring”, antwoordde de misdadiger. „Lady

Florence werd door mij en met de hulp mijner trouwe bondgenooten
geschaakt.

„Zes maanden zijn er sedert verloopen en de politie heeft nog geen spoor
van haar kunnen vinden. Twee weken later viel ik in handen van het
gerecht, maar ik hield wijselijk mijn mond over dezen besten streek, dien
ik ooit in mijn leven heb uitgehaald.”

Zij leeft!

Deze gedachte was schier overweldigend voor Warthon, die de geliefde

zijns harten als een doode betreurd had.

Welk een slag was het voor hem geweest, toen hij, van een korte reis naar
Spitehead teruggekeerd, het vreeselijke bericht ontving, dat Florence niet
teruggekeerd was van een wandeling in het park van Preston-Hall, het
verblijf haars vaders, en dat zij waarschijnlijk [7]ontvoerd was geworden
door de Hooglandsche Schotten, die gewoonlijk de grenzen onzeker
maakten.

Zulke overvallen waren niets zeldzaams en de politie gaf zich in zulke

gevallen ook niet erg veel moeite.

Maar hier bleven ook de navorschingen van Warthon en van de talrijke

familieleden zijner bruid zonder gevolg.
En thans, nu hij reeds alle hoop had opgegeven, drong plotseling een
heldere lichtstraal in zijn in duisternis gehulde ziel.

Den voormaligen edelman, en straatroover was de ontroering des kapiteins

niet ontgaan.

Iets als een triomf vloog er over zijn bleek en verwilderd gelaat. Maar met
het zich van de zege bewuste geduld van een indiaan wachtte hij op een
vraag, die nog komen zou—nog komen moest.

En zij kwam.

„Waar is zij? Waar is Lady Preston?” klonk het van de bevende lippen van
den zeeman. „Als je een mensch bent, zal je mij het antwoord niet
weigeren. Welk nut zou je er ook van hebben? Je vrijheid is je toch voor
altijd ontnomen.”

„Gij handelt al zeer weinig diplomatisch, Sir John”, antwoordde Lee

ironisch.

„Gij vergeet, dat ik, die levenslang gedeporteerd ben, ook geen verdere
schade van mijn stilzwijgen te wachten heb.”

„De straffen konden je dwingen.—”

„Spaar mij uw bedreigingen, kapitein. Geen macht ter wereld zal mij met
geweld een bekentenis ontlokken.”

De vastberaden toon, waarop deze woorden gesproken werden, deed den

kapitein inzien, dat hij op die manier zijn doel nooit zou bereiken. Hij
moest deze trotsche weerspannigheid anders behandelen.

„Je hardnekkigheid zal je slechts schade doen”, zeide hij streng. „Aan den
anderen kant kan ik veel, zeer veel voor je doen. Wijs mij de plaats aan,
waar je Lady Preston verborgen hebt, dan zal ik den koning verzoeken, je
genade te schenken of althans je straf te bekorten of te verzachten.”
„IJdele beloften, al even belachelijk als uw bedreigingen”, antwoordde de
gevangene. „Als ik eenmaal mijn geheim had prijs gegeven, dan zoudt ge
mij weldra vergeten. Maar zelfs in het beste geval—denkt gij, dat men in
Engeland zoo goedhartig is om een straatroover de vrijheid weer te geven,
omdat hij een smachtend minnaar aan zijn geliefde heeft geholpen? Neen,
kapitein, op die manier worden wij het nooit eens.”

„Ellendeling!” viel de kapitein woedend uit. „Doe boete voor je misdaden

door een goede daad. Heeft je hart dan geen menschelijke gevoelens
meer?”

„Gaat gij preeken?” lachte de misdadiger.

„Hoe dom! Waarom zegt ge niet liever: de eene goede daad tegen de
andere?”

„Hoe moet ik dat begrijpen?”

„Verschaf mij de vrijheid door de macht, die gij als bevelhebber aan boord
geniet en de plaats waar ik Lady Preston verborgen heb, zal geen geheim
voor u zijn.”

„Ik moet—?”

„Mij helpen vluchten. Wanneer ge mij eerst in handen van het gerecht
uitlevert, dan is alles uit, voor mij en—voor u!”

Deze woorden maakten den kapitein de bedoeling van zijn voormaligen

medeminnaar duidelijk.

Hij walgde.

„Dus zou ik de vrijheid van het ontvoerde meisje moeten koopen door een
vergrijp tegen mijn plicht!” riep hij uit. „Ik, een officier in koninklijke dienst,
zou een gevangene, een tienvoudige roover, laten ontkomen? Ellendeling,
ik moest je dadelijk aan den nok van de mast laten bengelen!”
De misdadiger bewaarde zijn kalmte. „Waarom die onnoodige opwinding,
kapitein? Gij kunt mij laten ophangen—daar hebt gij het recht toe. Maar
wat zal er dan van de schoone Florence worden? Mijn geheim zou ik met
mij meenemen. Wij hebben beiden den tijd, denk eens na over mijn
voorstel.”

Warthon gevoelde zijn onmacht, maar hij waagde het niet, zijn gedachten
verder uit te spinnen.

Zijn hart bonsde en de duffe lucht in deze kleine cel, dreigde hem te zullen
doen stikken.

Hij rukte de deur open en verwijderde zich met langzame schreden, terwijl
de sergeant de grendels weer dichtschoof.

De dagen werden weken, de weken maanden.

Voor de celbewoners aan boord was het een tijd van vreeselijke
eentonigheid, de eenige afwisseling was elken dag twee uur militaire
wandeling op het dek, waar de frissche lucht de longen moest
verfrisschen.

Met den kapitein had in dien tusschentijd een zonderlinge verandering

plaats gehad.

Sedert dien dag van zijn onderhoud met Lee was zijn ernst in droefheid
veranderd. [8]

Het maakte den indruk alsof hij door een idee was bevangen, dat hem
geheel en al beheerschte.

Intusschen trok de „Victory” haar voren door de zeeën van het zuidelijk
halfrond en verder naar het Oosten.

De Tafelberg bleef achter, schemerend in het licht der ondergaande zon.

Eindelijk, na een onafgebroken vaart van honderd en tien dagen, kwam de
Australische kust …

Het was vroeg in den morgen, de lucht was koel, de zee hoog. Terwijl de
kapitein door zijn kijker het opduikende land beschouwde, naderde hem de
sergeant met zijn eene hand aan zijn sjako en met de andere een klein
voorwerp vasthoudende.

Het was een zilveren medaillon aan een dun snoer.

Warthon wierp een vragenden blik op den sergeant.

„Nummer 47 droeg het om zijn hals.”

Warthon schrok. „Kerry Morris?”

„Om u te dienen, kapitein, Kerry Morris. Hij wilde het wel niet afgeven,
maar natuurlijk nam ik het hem af.”

De kapitein draaide het medaillon in zijn vingers rond, totdat het deksel
open sprong.

De inhoud was een lok goudblond haar, met een blauw zijden lint
omwikkeld.

„Breng no. 47 in mijn hut”, beval hij met bevende stem.

De sergeant verwijderde zich haastig.

Toen Lee de hut van den kapitein binnentrad, leunde deze nadenkend over
zijn kaartentafel heen.

De wachten in de gang bleven voor de deur staan. De binnentredende

wilde met het voorgeschreven melden beginnen, maar Warthon sneed hem
het woord af.

„Wat heeft dit te beteekenen?”

Lee wierp een blik op het geopende medaillon en antwoordde: „Het is mijn
eigendom, dat de heeren van de politie mij hebben laten behouden.”

„Dit haar—”

„Krulde eenmaal op het hoofd van Lady Preston”, zei de misdadiger. „Haar
weerstand was vergeefs; mijn schaar was sneller dan hare hand.”

Warthon drukte zijn lippen op den blonden haarlok van het meisje, dat hij
zoozeer had lief gehad en nog beminde.

Lee zag zijn doel nabij.

„Kapitein”, zei hij „gij hebt Lady Florence nog lief. Dan is uw aarzelen mij
onbegrijpelijk.”

„Mijn aarzelen?”

„Waarom zooveel omslag maken? Wij verstaan elkander immers! Waarom

wilt gij van uw levensgeluk afzien? Gij behoeft het slechts te willen en Lady
Florence wordt de uwe. Plicht en eer zijn holle frasen. Mijne vrijheid moet
de prijs van Lady Florence zijn. Wij zijn in het gezicht der Australische kust.
De tijd dringt, besluit dus.”

Het was Warthon alsof deze man een demonischen invloed op hem
uitoefende.

En hij kon zich daar niet aan onttrekken, want Lee had slechts herhaald
wat hij zichzelf reeds ontelbare malen had voorgehouden.

Hij had nu de keus of Florence te verliezen, of voor een oogenblik zijn eer
als officier te vergeten.

En hij besloot tot het laatste.

Hij zag zich weder als den gaarne gezienen gast in het huis der Prestons
en de bekoorlijke Florence luisterde naar zijne vurige woorden.
En toen toonde zij hem blozend den jongen man, die het, ofschoon bekend
als een woesteling en doordraaier, toch gewaagd had, haar van zijn liefde
te spreken.

De oude Preston, een man van strenge grondbeginselen, had den

onterfden zoon van den baronet, kortaf de deur gewezen.

Harry Lee was vertrokken, maar woedend en dorstend naar wraak.

Eenige weken van het reinste geluk vervlogen voor de beide gelieven, toen
trad de dienst scheidend tusschen beide.

Warthon moest een reis van verscheidene maanden ondernemen.

Toen hij weder te Preston-Hall terugkeerde, ontving hij de vreeselijke

tijding, dat men op zekeren avond de bekoorlijke dochter des huizes
ontvoerd had.

In die bewogen tijden behoort zoo iets geenszins tot de zeldzaamheden en

bij de langzaamheid der Engelsche en Schotsche justitie, zou een
bevredigende uitslag der ingestelde nasporingen een merkwaardigheid zijn
geweest.

De aan schuilhoeken zoo rijke Schotse bergstreken verzwaarden de

vervolging van het spoor.

Warthon liep rond als een vertwijfelde.

En nu had het lot hem de roover van zijn geluk in handen geleverd.

Hij zag de mogelijkheid voor zich, zijn Florence terug te vinden; en deze
man verlangde daarvoor als prijs, slechts zijn vrijheid!

De kapitein streed een korten, maar zware strijd; toen zei hij met
neergeslagen blik: [9]

Het zij zoo! Je zult je vrijheid hebben!”

Het vale gezicht van den misdadiger werd hooger gekleurd; het blijde
gevoel der naderende vrijheid deed hem sidderen van geluk.

„En wanneer zal het zijn—en hoe?” vroeg hij haastig.

„Daar moet ik eens rijpelijk over nadenken, want ik kan je niet zoo maar
loslaten zonder meer. Het moet den schijn van een vlucht hebben. Kan je
zwemmen?”

„Zeker.”

„Goed. Maar eerst—waar is Lady Preston?”

„Wie staat mij borg dat mijn vlucht zal gelukken, of dat gij werkelijk—”

„Mijn woord. Ik zweer het je!”

„Goed, ik geloof u. Gij zijt een edelman en daarom wil ik u vertrouwen—”

„Dus?” vroeg de kapitein bevend van spanning.

„De sleutel tot het nest van het geroofde vogeltje ligt in uwe hand: het is
het medaillon. Luister nu goed: Graafschap Essex, dorp Linghdale en de
weduwe Mik, de „oude Mik” genaamd. Geef deze het medaillon met een
groet van Kerry Morris en dan zal de oude vrouw u naar de plaats brengen,
waar Lady Florence zich bevind.”

„Bedrieg je mij niet?” vroeg Warthon, voor wien zich plotseling een wereld
van geluk opende.

Lee hief de rechterhand op tot een eed en zei plechtig:

„Zoo waar er een God boven ons is, ik sprak de waarheid!”

„Hoor dan wat ik je te zeggen heb: nog heden zal ik ergens in een stille
bocht binnenloopen om water in te nemen. Ik zal zorgen, dat je aan dek
bent en dat de marinier, die de wacht heeft, zijn geweer in je onmiddellijke
nabijheid achterlaat, want in de wildernis van Westelijk Australië heb je in
elk geval een wapen noodig.
„De jacht zal je in het leven houden, totdat het een of andere schip in zicht
komt, dat je als schipbreukeling zal opnemen.

„Hier is een kruithoorn en een zak kogels—bewaar die goed.—

„En ga nu heen. Het verdere komt wel terecht.”

De zak met kogels en de gevulde kruithoorn verdwenen op handige wijze

in de wijde beenbekleeding van den gevangene.

Warthon schelde en de mariniers namen den misdadiger in hun midden en

voerden hem in zijn cel terug.

Alleen gebleven, liet de kapitein zuchtend het hoofd in zijn handen zinken.

„God vergeve het mij”, mompelde hij, „wanneer ik heb misdreven, maar ik
heb het alleen gedaan uit liefde voor jou, mijn Florence! God schenke ons
een gelukkig wederzien!”

De maan stond helder en klaar aan den hemel, toen het acht glazen sloeg
—middernacht.

Zij bestraalde het idyllische beeld van een kleine, in de diepste rust
slapende baai en van het op het zilveren water wiegelende schip—de
„Victory”.

Kapitein Warthon had goed vaarwater gevonden en zijn schip tot dicht bij
den oever gebracht.

De naar den wal gezonden jol had een kleine, onder langbladerige
eucalyptussen voortstroomende beek gevonden, die goed drinkwater
opleverde.

De bevelhebber van het schip verkeerde in een nauwelijks te

overmeesteren opwinding; zijn ongeduld nam eerst een einde, toen de
acht klokslagen door de warme lucht galmden.
Welcome to our website – the ideal destination for book lovers and
knowledge seekers. With a mission to inspire endlessly, we offer a
vast collection of books, ranging from classic literary works to
specialized publications, self-development books, and children's
literature. Each book is a new journey of discovery, expanding
knowledge and enriching the soul of the reade

Our website is not just a platform for buying books, but a bridge
connecting readers to the timeless values of culture and wisdom. With
an elegant, user-friendly interface and an intelligent search system,
we are committed to providing a quick and convenient shopping
experience. Additionally, our special promotions and home delivery
services ensure that you save time and fully enjoy the joy of reading.

Let us accompany you on the journey of exploring knowledge and

personal growth!

ebookmass.com