Building Java Programs 3rd Edition Reges Test

Bank download

https://testbankdeal.com/product/building-java-programs-3rd-
edition-reges-test-bank/

Find test banks or solution manuals at testbankdeal.com today!

 We believe these products will be a great fit for you. Click
the link to download now, or visit testbankdeal.com
to discover even more!

Building Java Programs A Back to Basics Approach 4th

Edition Reges Test Bank

https://testbankdeal.com/product/building-java-programs-a-back-to-
basics-approach-4th-edition-reges-test-bank/

Building Java Programs A Back to Basics Approach 4th

Edition Reges Solutions Manual

https://testbankdeal.com/product/building-java-programs-a-back-to-
basics-approach-4th-edition-reges-solutions-manual/

Juvenile Justice Policies Programs and Practices 3rd

Edition Taylor Test Bank

https://testbankdeal.com/product/juvenile-justice-policies-programs-
and-practices-3rd-edition-taylor-test-bank/

Managing Performance through Training and Development 6th

Edition Saks Solutions Manual

https://testbankdeal.com/product/managing-performance-through-
training-and-development-6th-edition-saks-solutions-manual/
Statistics for Business Decision Making and Analysis 1st
Edition Stine Solutions Manual

https://testbankdeal.com/product/statistics-for-business-decision-
making-and-analysis-1st-edition-stine-solutions-manual/

Introductory Chemistry 1st Edition Revell Test Bank

https://testbankdeal.com/product/introductory-chemistry-1st-edition-
revell-test-bank/

Introduction to Quantum Mechanics 3rd Edition Griffiths

Solutions Manual

https://testbankdeal.com/product/introduction-to-quantum-
mechanics-3rd-edition-griffiths-solutions-manual/

I Never Knew I Had A Choice Explorations in Personal

Growth 10th Edition Corey Test Bank

https://testbankdeal.com/product/i-never-knew-i-had-a-choice-
explorations-in-personal-growth-10th-edition-corey-test-bank/

Modern Portfolio Theory and Investment Analysis 9th

Edition Elton Test Bank

https://testbankdeal.com/product/modern-portfolio-theory-and-
investment-analysis-9th-edition-elton-test-bank/
Trigonometry A Unit Circle Approach 10th Edition Sullivan
Solutions Manual

https://testbankdeal.com/product/trigonometry-a-unit-circle-
approach-10th-edition-sullivan-solutions-manual/
 Sample Final Exam #8
(Summer 2009; thanks to Victoria Kirst)

1. Array Mystery
Consider the following method:
public static void arrayMystery(int[] a) {
for (int i = 1; i < a.length - 1; i++) {
a[i] = a[i + 1] + a[i - 1];
}
}
Indicate in the right-hand column what values would be stored in the array after the method arrayMystery executes
if the integer array in the left-hand column is passed as a parameter to it.
Original Contents of Array Final Contents of Array
int[] a1 = {3, 7};
arrayMystery(a1); _____________________________

int[] a2 = {4, 7, 4, 2, 10, 9};

arrayMystery(a2); _____________________________

int[] a3 = {1, 5, 0, 0, 5, 0};

arrayMystery(a3); _____________________________

int[] a4 = {13, 0, -4, -2, 0, -1};

arrayMystery(a4); _____________________________

int[] a5 = {2, 4, 6, 8, 16};

arrayMystery(a5); _____________________________

1 of 8
2. Reference Semantics Mystery
(Missing; we didn't give this type of question that quarter.)

3. Inheritance Mystery
Assume that the following classes have been defined:

public class Denny extends John { public class Michelle extends John {
public void method1() { public void method1() {
System.out.print("denny 1 "); System.out.print("michelle 1 ");
} }
}
public String toString() {
return "denny " + super.toString(); public class John extends Cass {
} public void method2() {
} method1();
System.out.print("john 2 ");
public class Cass { }
public void method1() {
System.out.print("cass 1 "); public String toString() {
} return "john";
}
public void method2() { }
System.out.print("cass 2 ");
}

public String toString() {

return "cass";
}
}

Given the classes above, what output is produced by the following code?
Cass[] elements = {new Cass(), new Denny(), new John(), new Michelle()};
for (int i = 0; i < elements.length; i++) {
elements[i].method1();
System.out.println();
elements[i].method2();
System.out.println();
System.out.println(elements[i]);
System.out.println();
}

2 of 8
4. File Processing
Write a static method called runningSum that accepts as a parameter a Scanner holding a sequence of real numbers
and that outputs the running sum of the numbers followed by the maximum running sum. In other words, the nth
number that you report should be the sum of the first n numbers in the Scanner and the maximum that you report
should be the largest such value that you report. For example if the Scanner contains the following data:
3.25 4.5 -8.25 7.25 3.5 4.25 -6.5 5.25

your method should produce the following output:

running sum = 3.25 7.75 -0.5 6.75 10.25 14.5 8.0 13.25
max sum = 14.5
The first number reported is the same as the first number in the Scanner (3.25). The second number reported is the
sum of the first two numbers in the Scanner (3.25 + 4.5). The third number reported is the sum of the first three
numbers in the Scanner (3.25 + 4.5 + -8.25). And so on. The maximum of these values is 14.5, which is reported on
the second line of output. You may assume that there is at least one number to read.

3 of 8
5. File Processing
Write a static method named plusScores that accepts as a parameter a Scanner containing a series of lines that
represent student records. Each student record takes up two lines of input. The first line has the student's name and
the second line has a series of plus and minus characters. Below is a sample input:
Kane, Erica
--+-+
Chandler, Adam
++-+
Martin, Jake
+++++++
Dillon, Amanda
++-++-+-

The number of plus/minus characters will vary, but you may assume that at least one such character appears and that
no other characters appear on the second line of each pair. For each student you should produce a line of output with
the student's name followed by a colon followed by the percent of plus characters. For example, if the input above is
stored in a Scanner called input, the call of plusScores(input); should produce the following output:
Kane, Erica: 40.0% plus
Chandler, Adam: 75.0% plus
Martin, Jake: 100.0% plus
Dillon, Amanda: 62.5% plus

4 of 8
6. Array Programming
Write a method priceIsRight that accepts an array of integers bids and an integer price as parameters. The method
returns the element in the bids array that is closest in value to price without being larger than price. For example, if
bids stores the elements {200, 300, 250, 999, 40}, then priceIsRight(bids, 280) should return 250,
since 250 is the bid closest to 280 without going over 280. If all bids are larger than price, then your method should
return -1.
The following table shows some calls to your method and their expected results:
Arrays Returned Value
int[] a1 = {900, 885, 989, 1}; priceIsRight(a1, 880) returns 1
int[] a2 = {200}; priceIsRight(a2, 320) returns 200
int[] a3 = {500, 300, 241, 99, 501}; priceIsRight(a3, 50) returns -1
int[] a2 = {200}; priceIsRight(a2, 120) returns -1
You may assume there is at least 1 element in the array, and you may assume that the price and the values in bids will
all be greater than or equal to 1. Do not modify the contents of the array passed to your method as a parameter.

5 of 8
7. Array Programming
Write a static method named compress that accepts an array of integers a1 as a parameter and returns a new array
that contains only the unique values of a1. The values in the new array should be ordered in the same order they
originally appeared in. For example, if a1 stores the elements {10, 10, 9, 4, 10, 4, 9, 17}, then
compress(a1) should return a new array with elements {10, 9, 4, 17}.
The following table shows some calls to your method and their expected results:
Array Returned Value
int[] a1 = {5, 2, 5, 3, 2, 5}; compress(a1) returns {5, 2, 3}
int[] a2 = {-2, -12, 8, 8, 2, 12}; compress(a2) returns {-2, -12, 8, 2, 12}
int[] a3 = {4, 17, 0, 32, -3, 0, 0}; compress(a3) returns {4, 17, 0, 32, -3}
int[] a4 = {-2, -5, 0, 5, -92, -2, 0, 43}; compress(a4) returns {-2, -5, 0, 5, -92, 43}
int[] a5 = {1, 2, 3, 4, 5}; compress(a5) returns {1, 2, 3, 4, 5}
int[] a6 = {5, 5, 5, 5, 5, 5}; compress(a6) returns {5}
int[] a7 = {}; compress(a7) returns {}
Do not modify the contents of the array passed to your method as a parameter.

6 of 8
8. Critters
Write a class Caterpillar that extends the Critter class from our assignment, along with its movement behavior.
Caterpillars move in an increasing NESW square pattern: 1 move north, 1 move east, 1 move west, 1 move south,
then 2 moves north, 2 moves east, etc., the square pattern growing larger and larger indefinitely. If a Caterpillar
runs into a piece of food, the Caterpillar eats the food and immediately restarts the NESW pattern. The size of the
Caterpillar’s movement is also reset back to 1 move in each direction again, and the increasing square pattern
continues as before until another piece of food is encountered.
Here is a sample movement pattern of a Caterpillar:
• north 1 time, east 1 time, south 1 time, west 1 time
• north 2 times, east 2 times, south 2 times, west 2 times
• north 3 times, east 3 times, south 3 times, west 3 times
• (runs into food)
• north 1 time, east 1 time, south 1 time, west 1 time
• north 2 times, east 1 time
• (runs into food)
• north 1 time
• (runs into food)
• north 1 time, east 1 time, south 1 time, west 1 time
• north 2 times, east 2 times, south 2 times, west 2 times
• (etc.)
Write your complete Caterpillar class below. All other aspects of Caterpillar besides eating and movement
behavior use the default critter behavior. You may add anything needed to your class (fields, constructors, etc.) to
implement this behavior appropriately.

7 of 8
9. Classes and Objects
Suppose that you are provided with a pre-written class Date as // Each Date object stores a single
described at right. (The headings are shown, but not the method // month/day such as September 19.
bodies, to save space.) Assume that the fields, constructor, and // This class ignores leap years.
methods shown are already implemented. You may refer to them
or use them in solving this problem if necessary. public class Date {
private int month;
Write an instance method named subtractWeeks that will be private int day;
placed inside the Date class to become a part of each Date
object's behavior. The subtractWeeks method accepts an // Constructs a date with
integer as a parameter and shifts the date represented by the Date // the given month and day.
public Date(int m, int d)
object backward by that many weeks. A week is considered to be
exactly 7 days. You may assume the value passed is non- // Returns the date's day.
negative. Note that subtracting weeks might cause the date to public int getDay()
wrap into previous months or years.
// Returns the date's month.
For example, if the following Date is declared in client code: public int getMonth()
Date d = new Date(9, 19);
// Returns the number of days
The following calls to the subtractWeeks method would // in this date's month.
modify the Date object's state as indicated in the comments. public int daysInMonth()
Remember that Date objects do not store the year. The date
before January 1st is December 31st. Date objects also ignore // Modifies this date's state
// so that it has moved forward
leap years.
// in time by 1 day, wrapping
Date d = new Date(9, 19); // around into the next month
d.subtractWeeks(1); // d is now 9/12 // or year if necessary.
d.subtractWeeks(2); // d is now 8/29 // example: 9/19 -> 9/20
d.subtractWeeks(5); // d is now 7/25 // example: 9/30 -> 10/1
d.subtractWeeks(20); // d is now 3/7 // example: 12/31 -> 1/1
d.subtractWeeks(110); // d is now 1/26
public void nextDay()
// (2 years prior)

// your method would go here

8 of 8
Random documents with unrelated
content Scribd suggests to you:
1871 opgericht. Ons bericht behelst niets dan het feit, dat wij hier zijn
geweest en dat wij de plaats hebben doorzocht.”

Augustus. 1. „Alweder mist, bijna geen wind; de weinige wind die er is,
waait uit het zuidwesten. Wij brengen op nieuw een bezoek aan de
bouwvallen van het oude huis van Barendsz. en graven nagenoeg den
geheelen bodem van het ijs op. Ditmaal wordt onze moeite echter niet
rijkelijk beloond. Wij vinden slechts een passer, een harpoen, twee pieken,
een paar gebroken messen, schoenen enz. Ik geloof niet dat er nu nog veel
te vinden zal zijn; wij hebben alles doorsnuffeld en in elke hoek en gleuf
gezocht.”

De heer Chs. Gardiner kwam met zijn stoomjacht de G l o w - w o r m den

9den October te Southampton aan. Ruim drie weken later, op den 3den
November, stoomde ook de P a n d o r a , terugkomende uit Smith-sound,
laatst van Uppernavik, onder het driewerf hoezee! der bemanning van de
aldaar liggende oorlogschepen, de haven van Porthsmouth binnen. Weldra
vernam de heer Koolemans Beynen uit den mond van den heer Chs.
Gardiner wat door hem op Nowaja-Semlya gevonden was, en op den 13den
November schreef de heer Gardiner hem een brief, waar zooveel vereering
voor den grooten zeevaarder Barents en zóó edele welwillendheid jegens
Nederland in doorstraalt, dat de brief verdient bewaard te blijven.

„I cannot tell you,” zoo schreef de heer Chs. Gardiner, „how much obliged I
am to you for taking such an interest in the Barents’s relies and for so
kindly offering to take charge of them. If your countrymen will accept
them, I shall greatly be honoured and shall be only too proud that it
happened to have been in my power to have made them this offer.”

De Nederlandsche natie zal ongetwijfeld den heer Gardiner steeds dankbaar

zijn, dat hij deze reliquien zoo edelmoedig aan haar heeft afgestaan.

Aan de sympathie en geestdrift door Beynen gewekt, hebben we het dus te

danken, dat we de belangrijke voorwerpen—door den heer De Jonge
uitvoerig beschreven—ontvingen.
In het journaal van de overwintering van Barents. en Heemskerk, in 1598
door Gerrit de Veer uitgegeven, staat vermeld, hoe, vóórdat het huis waarin
men zoo lang had overwinterd werd verlaten, „Barents. te voren een cleyn
cedelken heeft geschreven en in eene musketmate gedaen ende ’t selfde in
den schoorsteen opgehangen, daerinne verhaelt stont, hoe wy uyt Hollant
daer gecomen waeren om te zeylen nae ’t coninckrijcke van Chijna, ende
wat ons aldaer op ’t lant bejegent was ende alle ons wedervaren, op
avontuer offer er yemant nae ons quame, dat die weten mocht wat ons
bejegent was en hoe ’t ons gegaen hadde.”

De „Ye m a n t ,” die na Barents. aldaar kwam, was de heer Gardiner. Hij

vond in den ouden kruithoorn een ineengefrommeld stuk papier, waarvan de
deelen op elkander kleefden, dat groen en geel was, en niet grooter dan de
palm van de hand. Dit handschrift, gedurende 279 jaren beurtelings
bevroren en ontdooid en beklemd tusschen het ijs en de bouwvallen van
„het Behouden Huis,” werd door den heer De Jonge, met behulp van den
heer J. H. Hingman, ontcijferd, en de daarin vermelde bijzonderheden
bevestigden geheel het journaal van Gerrit de Veer.

Voor Beynen waren die honderd belangrijke, schoone herinneringen aan

Barents. en aan Hollands heldentijd, opgedolven uit het ijs en de sneeuw
van Nova Zembla, een prikkel te meer, om toch te maken dat de
Hollandsche vlag weer in die klassieke stroomen wapperen mocht. Wat de
heer De Jonge in zijn toelichting zeide was hem uit het hart geschreven.

„Wij mogen erkentelijk zijn, dat al de voorwerpen in 1871 en 1876

gevonden, in Nederland zijn teruggekomen. Doch mengt zich met dat
gevoel van dankbaarheid ook niet eenig gevoel van spijt? Deze
overblijfselen, deze reliquien zijn niet ontdekt en herwaarts gebracht door
Nederlandsche zeevaarders. Wij hebben het bezit dier voorwerpen te
danken aan den ondernemingsgeest en de edelmoedigheid van vreemden.

„De bouwvallen van het huis, waarin de Nederlandsche zeevaarders, onder

bevel van Barendsz en Heemskerck, na hun roemrijken tocht, waarop zij
Spitsbergen hadden ontdekt en tot ongeveer 80° Noorderbreedte waren
doorgedrongen, hebben overwinterd, zijn nu geheel onder den voet gehaald.
„Als het koude kleed van ijs en sneeuw gedurende eenige jaren die
verstoorde en uitééngeworpen overblijfselen zal hebben bedekt, stormwind
en ijspersing den houten staak, door Carlsen opgericht, zullen hebben
vernietigd, zal eindelijk ook die plek op Nowaja-Semlya niet meer met
juistheid zijn te bepalen. Mij worde het vergeven, indien ik, aan het einde
van den mij opgedragen last gekomen, voor één oogenblik mij buiten de
grenzen van dien last begeef en het voorstel waag, dat, éér die plek op
Nowaja Semlya, waaraan voor Nederland zoovele herinneringen zijn
verbonden, geheel uit de herinnering verloren ga, een Nederlandsch schip
met kloeke bemanning worde uitgezonden, om dáár in de ijshaven een
eenvoudigen gedenksteen van duurzaam graniet op te richten, opdat in de
volgende eeuwen moge blijken dat wij, ook bij eigen ongenoegzaamheid,
ten minste de dankbaarheid bewaard hebben jegens hen, wier roem ook nu
nog op ons afstraalt.”

1 Mac Gahan, die een paar jaar later zoo beroemd werd door zijn schrijven in het oosten
als correspondent van de D a i l y - N e w s , was de vriend en vertegenwoordiger van den
heer Bennet, den eigenaar van de N e w Yo r k H e r a l d , die 2000 £ gegeven had voor
den tocht van de P a n d o r a . Luitenant Lilingston, die als eerste officier medeging, had
ook 2000 £ bijgedragen, doch het schip was gekocht en in orde gemaakt op kosten van
kapitein Allen Young zelven. Hij hoopte den westelijken doortocht te vinden, en iets te
ontdekken van de overblijfselen van Sir John Franklin, die dertig jaar geleden naar het
hooge Noorden gestevend en daar met al de zijnen omgekomen was. ↑
2 „Rotches” is de Engelsche benaming. Onze Groenlandvaarders noemden deze vogels
„Rotges” of „Rotte Hedges” naar het geluid ’t welk zij maakten: rottet, tet, tet, tet. ↑
3 „Ik wensch u mede te deelen hoe gelukkig wij ons rekenen, dat we zulk een goed en
ijverig officier als luitenant Beynen aan boord hebben. Ik kan werkelijk niet genoeg ten
zijnen gunste zeggen, want hij is ijverig en oplettend, en een bijzonder aangename
kameraad aan boord. We zijn allen hartelijk met hem ingenomen en hij is ons van het
grootste nut.” ↑
4 „Luitenant Beynen gaat ons verlaten, tot leedwezen van al zijn kameraden en van de
geheele bemanning van de P a n d o r a . Hij heeft zich in elk opzicht onderscheiden. Wat
mij betreft kan ik zeggen dat ik, indien ik weer naar de IJszee terugkeer—wat zeer
mogelijk is—niets liever zou wenschen dan dat hij weer met ons mede ging. Ik hoop echter
in zijn belang dat vóór dit geschiedt, door de Nederlandsche regeering een expeditie naar
het Noorden zal worden uitgerust en dat Beynen dan een der hoofden zal zijn, want indien
het welslagen eener onderneming verkregen kan worden door talent, geestkracht en
zeemanschap, dan ben ik overtuigd dat hij elke onderneming zal doen gelukken.” ↑
V.
 MET WOORD EN DAAD.
Z
oodra Beynen van den tweeden tocht was weêrgekeerd,
gebruikte hij elk vrij uur in den winter van 1876–77 om zijn
landgenooten op te wekken tot belangstelling in de ijsvaart.

In Dec. ’76 sprak hij voor het eerst van zijn leven in het
openbaar ten huize van baron van Wassenaer van Catwijck. „Mevrouw van
Wassenaer,” schreef Beynen, „wetende dat ik de Noordpoolzaak meer
populair wilde maken, bood mij haar salon aan om een en ander aan hare
gasten mede te deelen omtrent het hooge Noorden. Er is mij dus
gelegenheid geboden om voor een gezelschap van grooten invloed in den
lande, een zaak te bepleiten, die den krachtigen bijstand der aanzienlijken
niet ontberen kan. Ik heb zeer geaarzeld, daar ik nog nimmer in het publiek
gesproken heb. Doch van oordeel zijnde dat, wanneer ik het er goed
afbracht, dit de zaak helpen zou, heb ik maar aangenomen. Een luitenant ter
zee moet het gevaar onder de oogen durven zien.”

Enkele gasten van mevrouw van Wassenaer, die Beynen dien avond
hoorden, hebben mij geschreven welk een diepen indruk hij op hen maakte,
en hoe hij hen bezielde met de begeerte om er toe mede te werken dat een
Nederlandsch schip voor het Noorden zou worden uitgerust.

En zij, die hem in de volgende maanden, overal in den lande, voor de vuist
hebben hooren spreken, tot aanbeveling van de zaak welke hem dierbaarder
was dan het leven, zullen hem evenmin ooit vergeten. Gelijk in een
hoofdartikel van de M i d d e l b u r g s c h e C o u r a n t treffend werd
opgemerkt, is het een wonder geweest „dat hij, de jonge man, de luitenant-
ter-zee van luttel dienstjaren, zijn eigen geestdrift en ondernemingszucht
deed ontvlammen bij grijze vlagofficieren, ernstige staatslieden,
bedachtzame geleerden en hen voor zijne plannen wist te winnen. Hij trok
als een andere Peter van Amiens geheel Nederland door, optredende in
zalen en zaaltjes in alle deelen des lands, voor een onbekend en
onvoorbereid publiek, zoekende zielen te winnen voor den kruistocht, dien
hij wenschte: de tocht van Nederlanders naar de Poolzee.” Professor
Nicolaas Beets, die hem te Utrecht hoorde, schreef mij over hem: „Het was
mij een geluk de brieven, welke gij van uw vriend ontvingt, te lezen, waarin
wij dien voortreffelijken jongen man hooren, zien, en honderdmaal met
geestdrift de hand drukken. Menig traan kwam er mij bij in de oogen, van
weemoed niet, maar van dat zekere gevoel, dat ons zoo overstelpend kan
aandoen waar wij in aanraking komen met vonken en stralen van waren
zielenadel. Ik twijfel niet of de jonge held zal nog lang na zijn dood kracht
wekken. Ik heb hem gehoord met bewondering, met een klimmend gevoel
van liefde. Alles ontwikkelde zich natuurlijk en bevredigend en wij hoorden
(zeldzaam genot) uit zijn mond eens „c e t t e é l o q u e n c e , q u i s e
m o q u e d e l ’ é l o q u e n c e ” in haar onvergetelijke kracht. Opzoomer
zat naast mij, en wij waren beide opgetogen.”

Deze lof van Nicolaas Beets verdiende Beynen. Want wat hij in die
redevoeringen gaf; was zijn hart en zijn ziel; zijn redenaarsgave was geen
door oefening verkregen vaardigheid of kunst, maar de innige, hem
verterende geestdrift zocht zichzelve een uiting en maakte woorden, als het
juiste woord zich niet spoedig genoeg voordeed; zijn buitengewone,
bewonderenswaardige gave als redenaar was meer een natuurkracht dan een
kunst. Daardoor gelukte hem wat de meest welsprekende redenaar vaak
vergeefs beproeft: hij wist zijn vuur en zijne bezieling over te storten in het
gemoed der aanvankelijk onverschillige menigte die hem aanhoorde.

Wie Beynen hoorde, kende hem dan ook onmiddellijk. Hij gaf zichzelf. Wat
de Musset van la Malibran zeide, die ware tranen weende op het tooneel,
diep gevoelde wat ze zong en dan ook jong stierf, kan men ook van Beynen
zeggen:

Ce qu’il nous faut pleurer sur ta tombe hâtive,

Ce n’est pas l’art divin, ni ses savants secrets,
Quelque autre étudiera cet art que tu créais,
C’est ton âme indomptable et ta grandeur naïve,
C’est cette voix du coeur qui seule au coeur arrive,
Que nul autre, après toi, ne nous rendra jamais.
Het was die stem van innige overtuiging, van warm gevoel, van heilige
geestdrift, welke tranen bracht in de oogen der vrouwen, en de mannen
dwong om zich als vrijwilligers bij hem aan te sluiten.

Doch omdat het geen kunst maar natuur was en hij zich zelf gaf,
vermoeiden die tallooze redevoeringen hem onbeschrijfelijk. Ze putten hem
uit; het vuur dat hij anderen mededeelde verteerde hem zelf.

Hij schreef mij: „Sta mij toe even wat te pruttelen en te klagen, want ik ben
op. Het doet goed soms hardop te mopperen, want het verlicht ons. Het is
nu en dan verschrikkelijk steeds hetzelfde te moeten herhalen, en dat vooral
als het publiek lauw en onverschillig is. Men vindt niet overal een gehoor
als te Amsterdam, te Utrecht, te Middelburg en te ’s Hage.”

En aan kolonel Jansen schreef hij: „Ik houd nu dag aan dag voordrachten en
slijt dus ongewoon vermoeiende dagen. Ik wind mij te veel op, en dat
gevoegd bij weinig slaap en overdag reizen maakt dat ik ongeloofelijk
dankbaar zal zijn, wanneer deze tocht door het land geëindigd zal zijn.

„Gelukkig word ik nu en dan gesterkt door aangename medewerking. Het

G i d s -artikel van een vriend die begrijpt wat ik wil, deed mij goed en in
enkele steden, zooals b.v. in Middelburg, vond ik veel sympathie voor de
nationale onderneming. Burgemeester jhr. J. W. Schorer1 is ongemeen
warm voor de zaak, en wat vooral veel waard is, hij heeft er een studie van
gemaakt, en is geheel van alles op de hoogte.”

Ik ben tot mijn leedwezen niet in staat een verslag te geven van een dier
boeiende bezielende improvisaties van Beynen, en moet mij dus beperken
tot een paar aanhalingen uit het G i d s -artikel waarvan hij gewaagt, en dat
hij mij in de pen had gegeven door zijn overtuigend woord, door zijn
heerlijke geestdrift.

Beynen had op verzoek van t h e H a c k l u y t S o c i e t y een nieuwe

uitgave bewerkt van de Engelsche vertaling van het werk, waarin Gerrit de
Veer de drie reizen van Willem Barents in 1594, 1595 en 1596 verhaalt. In
deze uitgave deelde hij de nieuwe bijzonderheden mede door de heeren De
Jonge, S. Muller Fzn. en P. A. Tiele ontdekt betreffende de geschiedenis der
Noordoostelijke doorvaart. Hij had dit werk voltooid in het einde van 1876,
en hij was er nog vol van, toen hij overal in het land het volk opwekte om
weder aan de pooltochten te gaan deelnemen. Mij leende hij de werken van
De Veer en Van Linschoten, en in die oude boeken, welke blijken toonden
van ontelbare keeren gelezen en herlezen te zijn, vond ik de treffendste
plaatsen steeds aangeduid door gedroogde bloemen en bladeren. Een
rozenblad, een viooltje vestigden de aandacht op de roerendste bewijzen
van heldenmoed, van zelfverloochening en volharding door de Arpanjaks
der 16de eeuw gegeven, toen zij die kloeke zeetochten deden, „waar onzes
Vaderlants Stadthouder, ende ghekoren Bescherm-Heer de Prince van
Orangien een soo sonderlinghe welbehaghen in hadde.”

Ik wist wie het was, die tusschen de bladeren van dat boek die nu verwelkte
bloemen legde, en hoe zijn hart vol geestdrift klopte voor „de zeeploegers”
en „zeeridders” van Holland’s heldentijd. Het was alsof hij, door met rozen-
en violenbladeren aan te duiden wat schoon en edel was, een voorbeeld
wilde geven hoe men in ’t groote boek van ’t Noorden, dat voor een ieder
openligt, de plaatsen aan kon wijzen, die gewagen van ’t kloeke bestaan der
Hollandsche zeevaarders, die om de Noord den weg naar Indiën zochten, en
met grooten moed en volharding gevaarlijke tochten ondernamen, als zij de
walvisschen tot ver in ’t ijs najaagden.

Gelijk de verwelkte, verkleurde rozenbladeren in het oude foliant symbolen

waren van onuitsprekelijke bewondering van kloeke daden en dankbare
herinnering aan opwekkende woorden, kunnen eenvoudige gedenksteenen
van duurzaam graniet, in Nova-Zembla, Spitsbergen, en op Groenlands
West- en Oostkust opgericht, symbolen zijn van Holland’s dankbaarheid
voor de Arpanjaks, en van de geestdrift, waarmede het opkomend geslacht
de belofte aflegt om te pogen die vaderen te evenaren. Zulke symbolen
verheffen het hart, gelijk alle ware poëzie dat doet, en ze zouden, meende
Beynen, dubbel indrukwekkend zijn, omdat men ze niet zag, maar enkel
wist, dat zij daar hoog in ’t Noord in langen winternacht en wilden zeestorm
staan. Doch het plaatsen van die steenen was hem slechts een bijzaak. Wat
hem hoofdzaak was, wordt uitgedrukt in het octrooi dat de Staten van
Holland in Barents’ tijd gaven aan hen „die nieuwen Passagiën, Havenen,
Landen oft Plaetsen souden ontdecken.” In zulk octrooi wordt steeds
gezegd dat die ontdekkingen moeten gedaan worden: „wij verstaen eerlyck,
dienstelyck ende profytelyck voor dese Landen, ende tot vorderinge van
den welstant van dien, oock tot onderhoudt van het Zeevarende Volk te
wesen.”

Beynen haalde uit die oude boeken de gedeelten aan, waarin de schrijvers,
die zelve herhaaldelijk naar het Noorden geweest waren, mededeelden dat
„deze navigatiën” naar onbekende streken zeer in trek kwamen,
„voornamelyck onder deghene die ’t haer professie is, nacht ende dagh te
practizeren haer goet ende have door koopmanschappen te vermeerderen.”
Deze kenschetsende beschrijving van den oud-Hollandschen koopman,
hield niet in dat zij alleen aan gewin dachten, want Van Linschoten die haar
bezigt, verhaalt, dat toen hij opnieuw een schip voor het Noorden gereed
maakte, „deze toerusting terstont van de kooplieden t’ Amsterdam voorwaer
seer mildelycken, ende met grooter gheneghentheit ende affectie te weghe
gebracht worde, alles om ’s Lants eere ende advancement (gheene onkosten
ontsiende) te betrachten.”

Voor ’s „Lants eere ende advancement” en vooral om een leerrijke school

van zeemanschap open te houden voor de marine, sprak Beynen overal tot
aanbeveling van die tochten. Terwijl ik mij poog te herinneren wat hij
dienaangaande soms zeide, woedt sinds twee dagen een geduchte storm uit
het westen, welke den winter uit ons land verdrijft. De machtige muziek
van dezen zeestorm maakt het mij voor het oogenblik weêr zoo duidelijk
wat Beynen wilde en wenschte, want die muziek, welke wij slechts nu en
dan verstaan, liet hem nooit rust of duur!

Treffender dan militaire muziek, opwekkender zelfs dan het Wilhelmus der
vaderen, was voor Beynen de muziek van den zeestorm, als de Noordwester
wild en woest over den oceaan komt aangestormd, en klagend door den
schoorsteen giert, en met een lang gerekte zucht en onverwachte vlagen
uitschiet, en bulderend onze vensters schudt, en ’t gansche huis doet
dreunen.
Wie weten wil wat heldengeest den jongen zeeridder bezielde, en wat zijn
streven was om ’t vaderland te dienen, luistere naar de muziek van den
zeestorm.

Wie denkt niet wel eens aan de mannen, die op zee de golven koen
trotseeren, wanneer de wilde orkaan, die daar zijn oorsprong nam, met
donderende stooten en gebons de muren beven doet van ’t huis, en jammert
door de wilgen van ons land?

„’k Zou nu niet graag op zee zijn!” denkt men, en men schuift den stoel wat
dichter aan den haard; „wat hebben die arme zeelui het nu hard!”

Doch als Beynen dan over u zat en ’t loeien van den evenachtsstorm
hoorde, dan vernam men andere taal. Ook hij dacht dan aan de zee en hen
die over de diepte varen, doch zijn oog straalde, hij hief het hoofd op, gelijk
het strijdros dat de krijgstrompet hoort steken, en, eer hij ’t geloof ik zelf
recht wist, zei hij dan: „O, stond ik nu slechts op een schoener aan het
roer!” Wellicht was hij nog geen week op den vasten wal als hij dit zeide.
Maar hij had de zee lief, hij geloofde in haar. Terwijl in de winteravonden
de stormwind gierde, heb ik van hem geleerd wat de zee voor Nederland is
en vermag. De zee vult aan wat ons ontbreekt, ze completeert den
Hollander en schenkt hem kracht; ze ontwikkelt de edelste hoedanigheden
van ons volk en dringt de fouten en de zwakheid van het nationaal karakter
terug. Zij maakt gebruik van ons geduld, onze voorzichtigheid en onze
kalme onversaagdheid, doch van waaghalzen maakt ze De Ruyters, en van
avonturiers koningen van Insulinde. Zij dwingt tot waakzaamheid, moed,
tegenwoordigheid van geest en rustelooze voortvarendheid, en zij maakt
droomen, aarzelen, treuzelen tot halsmisdaden; want op straffe van
onmiddellijken dood gebiedt ze in ’t oogenblik, wanneer gevaar dreigt,
onmiddellijk een besluit te nemen en steeds bijtijds het roer te wenden.

De zee was steeds onze bondgenoot, ze is de bakermat onzer vrijheid, en,

meer dan boeken vol vermogen, getuigt, ter eer van ’t Hollandsche zeevolk,
wat de heer De Jonge in zijn geschiedenis van het Nederlandsche zeewezen
van hen zegt: „En velen boden in den strijd met Spanje uit eigen beweging
hunne schepen aan, w a n t g e e s t d r i f t v o o r d e v r i j h e i d
w o o n d e v o o r a l b i j d i e g e n e n , d i e d e z e e b e v o e r e n .”

Met welk een geestdrift kon de jonge zeeman spreken van dat roemrijk
arbeidsveld onzer groote mannen, van de wilde donkerblauwe golven van
den oceaan, en welk accompagnement van zijn woorden gaf de bulderende
storm uit zee!

Er was voor hem een wondere rythmus, een heerlijke bezieling, een
moedwekkende kracht in de stem der zee, in de muziek van den storm. Het
was hem als hoorde hij in de verte het gedonder van de kanonnen van
Tromp en De Ruyter en den galop van de chargeerende eskadrons onder
ritmeester Bax; hij hoorde het roffelen der trommen en het juichen der
overwinnaars; hij zag doorschoten, tot flarden gescheurde Oranje-vanen
wapperen; hij hoorde ’t breken van de golven tegen ’t ijs, waarover
Heemskerck de oude sloep deed sleepen, waarin de stervende Willem
Barents lag.

De woeste vlagen van den storm waren hem, wat de hooge muziek der
symphonieën voor velen onzer is: ze wekten hem op, ze maakten hem
vroom en geloovig, ze bezielden hem met den vurigen wensch om zijn
plicht steeds te doen, en door groote, edele, zelfopofferende daden zijn
vaderland te dienen.

Eens dat hij op een avond toen het stormde en hij naar zee verlangde, bij
mij zat, had ik hem een aandoenlijk Engelsch gedicht voorgelezen.

Een moeder, die in de wilde winternacht ontwaakt, doordien de woeste

orkaan de vensters doet rinkinken, meent, met een hart dat bonst van schrik
en angst, onder al de vreemde geluiden van den geweldigen stormwind de
belboei te hooren luiden in de branding van de klip, waarheen het schip,
waarop haar zonen dienen, in het duister wordt gejaagd door den orkaan. Ze
strekt de handen uit, die ze niet op het aangezicht harer slapende jongens
kan gaan leggen, gelijk ze weleer deed wanneer angstige droomen haar
martelden. Ze strekt ze omhoog, en smeekt haar God om hulp en troost,
terwijl de stormwind loeit en het huis doet schudden.
„Ik geloof in het instinct der moeder, die de handen omhoog strekt!” riep
Beynen uit, „maar God helpt hen slechts die zich zelven helpen. Als wij
naar het Noorden trekken, dan denken wij aan al die treurende moeders en
vrouwen, en aan de duizende slachtoffers der zee, en we pogen te
ontdekken van waar die onzichtbare wind komt, en hoe men voortaan zijn
loop van te voren zou kunnen berekenen. We weten, dat hij onze luchten
zuivert, en dat zijn grootst gevaar in het onbekende van zijn loop en ’t
onverwachte van zijn nadering ligt; maar wat we weten is zoo weinig, en
wat we gissen is zoo vol belang. Van waar die sterke luchtstroomen, die ons
laven, die tusschen Pool en Equator het evenwicht bewaart in de atmosfeer,
die koude drooge lucht aan de warme streken brengt, welke warme, met
vocht en damp beladen stroomen daarvoor terug geven? We weten ’t niet,
maar als van zelf richt naar de ijszee zich het oog. Wij, voor wie zooveel is
gelegen aan de kennis van het weêr, worden steeds aangetrokken door het
Noorden, waar het geheim van den oorsprong dezer winden wordt bewaard.

„Alle beschaafde volken zenden tegenwoordig schepen naar het Noorden,

omdat het voor de wetenschap zoo bijzonder veel waarde heeft. Wij willen,
om de kennis der natuurvorschers te dienen, een deel van het gevaar, een
deel der moeite op ons nemen, om stelselmatig en geduldig al de noodige
gegevens te verzamelen in het Noorden. Wij willen mede een van die vele
waarnemingsstations oprichten, wier onwaardeerbaar nut professor Buys
Ballot het eerst en dat sints lang heeft aangetoond, en waar in ’t Noorden en
in ’t Zuiden gelijktijdig de verschijnselen zullen waargenomen worden, die
ons de theorie der winden en de wetten van de orkanen eens verklaren.”

Deze woorden, onder den invloed van Beynen destijds door mij geschreven,
duiden slechts een deel aan van de gronden waarom hij in de ijsvaart
geloofde. Onder den indruk van hetgeen hij sprak, schreef ik in den tijd dat
hij het land doortrok het volgende, dat slechts een echo was van zijne
woorden. Want ofschoon hij van harte geloofde in het wetenschappelijk nut
der tochten en hetgeen zij vermochten voor den handel, was bij hem hun
nut voor de marine, en hun invloed tot verlevendiging van het nationaal
bewustzijn steeds het voornaamste.
Hij had steeds het oog gevestigd op de toekomst, op de jeugd, welke hij
dezen weg hoopte te wijzen tot nieuwe krachtsontwikkeling voor ons volk.
Hij wilde de zeemacht herinneren aan het veld waar ze weleer kracht
vergaarde, en tevens helpen tot verheffing van ons nationaal bewustzijn, tot
het verkrijgen van zelfvertrouwen.

Hij had opgemerkt dat dit zelfvertrouwen onmiskenbaar in de laatste jaren

zeer geschokt was door het ontzaglijk machtsvertoon van een naburig volk,
dat zijn verspreide leden tot een groot, al is ’t ook nog wat topzwaar
lichaam heeft vereenigd. Groot is steeds de indruk dien de meester van
zoovele legioenen maakt; maar toch moet dezen indruk steeds krachtig
bestreden worden, wanneer hij aan het zelfvertrouwen van ons volk afbreuk
doet.

Geen beter middel is er om te strijden tegen het benauwd gevoel, dat hooge
sombere bergen op den dalbewoner maken, dan moedig klimmen. Geen
beter middel is er om ontzenuwend, verlammend opzien naar een reus te
overwinnen, dan door te toonen dat het moedig hart in menig opzicht ook
den kleinste tot den evenknie der reuzen maakt. Naar het Noorden dus, o
zeelui, die den roem en trots en kracht zijt van uw volk! Toont u weer
ridders van de zee, gij zijt t’huis op wilde wateren, waar niets door ruwe
kracht gedaan wordt, maar hij de zege wint, die met volharding,
zelfverloochening, kunde en moed, zich wijdt aan eene taak, die hij bemint,
en met beleid de roerpen weet te houden.

De tijd van zelfverwijt, van schimpen, mokken en doof makend klagen is

voorbij. We hebben nu een nieuwe hoop; ’t verjongde Holland wil vooruit.
Naar zee dus, naar het Noorden!

Al gaven deze tochten niets voor de wetenschap, dan blijft ons altijd nog de
goede ouderwetsche drijfkracht over van heidensche Germanen en
Romeinen, om het land te eeren dat ze beminden om den wille van ’t
verleden, en om hetgeen zij hoopten dat het worden zou.

Wanneer ik naga wat ons dierbaar vaderland bezit en welke kracht het
eenigszins ontbreekt, dan maakt zich de overtuiging van mij meester, dat
deze laatste drijfveer ons in dit geval het onweerstaanbaarst nopen moet om
de tochten naar het Noorden te hervatten, en de Barentsen en Beynens te
eeren door hen na te volgen.

Wij Hollands kinderen, saamgebracht en nauw vereend door een band, dien
ieder liefheeft, die zijn kracht begrijpt, wij hebben het woord verstaan des
dichters die ons toeriep:

„Mijn volk gedenk

Den heiligen wenk
Van al wat u omringt, blijf trouw aan uw verleden.”

En slechts een enkele blik in dat verleden toont ons steeds dat de IJszee den
„zee-ridders” en „zee-ploegers” onzer gouden eeuw een school was, waarin
ze zeemanschap, kalme doodsverachting, onzelfzuchtigen ijver voor ’s
lands eer, en mannelijke ondernemingszucht verkregen, de deugden en de
krachten, in één woord, die Nederland maakten wat het was.

„Doordien de tochten naar het Noorden nieuwe liefde geven om ter zee te
gaan en tevens ondernemingszucht bevorderen, zou de commissie van
enquête die den toestand onzer handelsvloot heeft onderzocht, zeer zeker
deze tochten aanbevelen. Wat zegt ze toch aangaande de behoefte aan
nieuwe krachtsinspanning?

„De noodzakelijkheid eener krachtsinspanning, die geen moeite ontziet, om

het verlorene in te halen, treedt sterker dan eenige andere zaak op den
voorgrond. Alles hangt hierin nu af van den ernstigen wil, den helderen
blik, den schat van kennis, de kracht van handelen, waarmede het
Nederlandsche volk zijne belangen weet voor te staan!”

Zonder dat verlangen „om het verlorene in te halen,” zonder die

bereidwilligheid om de rust en het gemakkelijk bezit van ’t oogenblik op te
offeren voor toekomstige voordeelen en toenemende ontwikkeling,—en dit
toch is wat men onder ondernemingsgeest verstaat—blijft een volk in
vadsige werkeloosheid achtergelaten in den kamploop der volken. We
moeten vooruit zoo we niet achteruit willen.
 „Vivez et regardez, et marchez aux montagnes!
Car tout peuple, amolli dans ses grasses campagnes,
Oisif près de l’engin chargé de le nourrir,
Tout peuple satisfait est bien près de mourir!”

Wij willen daarom niet voldaan zijn met wat we hebben en een heilige
ontevredenheid steeds voeden, die ieder prikkelt om vooruit te gaan.

De belooning blijft niet uit voor het volk van edelen stam, dat trouw is aan
zijn devies, en dat niet versaagt. Het wint daardoor een nieuw of het
behoudt een oud prestige, dat niet alleen van anderen achting vergt, maar
dat vooral de natie zelve steunt. Zoolang de menschen niet tot automaten
zijn vernederd, tot kunstige werktuigen enkel door verstand gedreven, zal
wat het hart en de verbeelding treft steeds wonderkracht ontwikkelen. Het
prestige van een volk is een gevolg van het vertrouwen der natie in zich
zelf, en van het geloof der andere volken in haar kracht, en waar de vlag, ’t
symbool der eer, prestige heeft verloren, daar is de kracht van hen, die
onder hare schaduw strijden, verlamd, en is de kracht des vijands als
verdubbeld. Niets is zoo doodelijk voor een volk als wantrouwen in zichzelf
en in zijn leiders. Dat wantrouwen kan door tucht, door geestdrift, door de
geboorte van een nieuwe hoop, door geloof in een groot beginsel verdreven
worden, en dan ontstaat weer die eerbied voor zichzelven, welke de
onontbeerlijke voorwaarde is van den eerbied dien anderen voor ons
gevoelen.

In ons volk leven overal machtige elementen van kracht en ontwikkeling,

die zullen ontluiken en bloesemen, als na iedere welgeslaagde daad van
mannelijke ondernemingszucht en van geloof in de toekomst het
veerkrachtig zelfvertrouwen en het fier gevoel van eigenwaarde herleven.

Wij willen ons dus weer voeden met het vast vertrouwen in de
wonderkracht van zelfbestaan, met de geestdrift voor de vrijheid, en dien
vaderlandschen trots, die ongetwijfeld innerlijke kracht moet hebben, want
zonder hem zouden des werelds wetten en gebruiken, en der volken kunst
en letterkunde eentonig zijn en zonder smaak.
Die vaderlandsche trots, die ijdelheid, dat zelfbedrog of hoe men ’t noemen
wil, heft steeds de hoofden op van hen, die treurig en mismoedig de wereld
vlak, vervelend en onduldbaar achten.

Nebucadnezar’s vloek treft nog in onzen tijd, na lange jaren van

ontzenuwenden voorspoed en slappe rust, de menschen; ze maakt hen
onverschillig, dooft hun ziel en drijft hen, om zich als het vee van ’t veld,
met de oogen vast en onbewegelijk naar de aarde gericht, alleen met gras te
voeden.

Die vloek, die zware, doffe last is van ons afgenomen; gebogen hoofden
richten zich omhoog, het oog zoekt weer ’t verschiet, en ’t harte klopt voor
hooger doel dan voor de vrucht der aarde. We voelen ons verlicht, eene
nieuwe hoop is ons geboren, en van IJmuiden’s havenhoofd richt ieder ’t
oog naar verre kusten, naar ’t Noord en ’t West. Wanneer de zoute zeewind
over wilde golven aangespoed, het dundoek wapperen doet van Neêrland’s
oude vlag in Holland’s nieuwe haven, dan juichen wij met geestdrift weêr:

„Naar zee, naar zee het oog gekeerd!

Al wat er grootsch was in ’t Verleden,
Al wat gij grootsch hoopt van het Heden,
Zij daar geleerd, vereerd, verweerd!—
Weer blink’ dat blad in ’s lands Historie
Van vrijheid, geestkracht, welvaart, glorie!”

En als ons volk dat doet, dan kan ’t niet missen of ’t herwint zijn mannelijk
zelfvertrouwen.

1 De heer Schorer, later commissaris des konings in de provincie Noord-Holland en

vervolgens vice-president van den Raad van State, was vol geestdrift voor de tochten naar
het Noorden. Hij is ons vaderland nu helaas ontvallen, die edele man, die geboren
regeerder. ↑
VI.
 DES ZOMERS OP DE NOORDZEE,
B
eynen schreef mij in den tijd dat hij het volk warm poogde te
maken voor zijn ideaal: „Telkens ontmoet ik jonge officieren
en minderen, waar f e u s a c r é in zit voor alles wat in ons
vak kloek en grootsch is te vinden, doch ik denk er
meermalen met zekeren weemoed aan, hoe die jeugdige
frissche krachten door teleurstellingen en niets doen wellicht zullen
verwelken. Hoe anders zou het zijn als zij, in plaats van te passagieren in
Indië, avontuurlijke tochten gingen ondernemen; als zij met fier gevoel van
eigenwaarde in onbekende zeeën gingen doordringen, om later met
geestdrift en edelen naijver door hun kameraden en vrienden in het
vaderland ontvangen te worden.” Wat Beynen wilde en door woord en daad
predikte, zal verder nog duidelijker aan het licht komen, want ik moet nu
het verhaal van zijn wedervaren voortzetten.

Toen hij overal zijn lezingen gehouden had, werd hij geplaatst op Zr. Ms.
Z e e h o n d , waarop hij met de tot bootsmansleerlingen bevorderde jongens
van de W a s s e n a a r , een oefeningstocht zou maken op de Noordzee,
onder bevel van den overste Guyot.

Den 23sten April 1877 schreef hij aan boord van dit vaartuig:

„Prins Hendrik stond mij gisteren een audiëntie toe. Ruim vijf kwartier heb
ik de eer gehad met Z. K. H. te zitten praten, na alvorens het boek van
H a c k l u y t S o c i e t y eerbiedig te hebben overhandigd. Ik heb den prins
vooral gewezen op de commercieele voordeelen, welke uit tochten naar het
Noorden na verloop van tijd kunnen spruiten; welk een oefeningsschool
voor zeelieden de ijsvaart is, en hoe goed voor den nationalen roem.
Z. K. H. sprak van het laten bouwen van een houten scheepje, en was van
meening dat zulks voor geringer kosten in Zweden kon geschieden.”

Den 18den Mei 1877 schreef hij aan boord van Zr. Ms. Z e e h o n d ,
geankerd in ’t Haringvliet:
„Wij zijn hier van morgen op de reede vertuit, om de jongens te leeren
ketting klaren. De brik manoeuvreert uitstekend, en luistert bijzonder
nauwgezet naar het roer. De loods drukt dit uit door te zeggen: „de brik is
kittelig.” Dagelijks zien wij tallooze naamgenooten van onze kittelige,
schoon bejaarde brik op de Zeehonden- en Garnalen-plaat. Zij laten ons
evenwel niet genoeg naderen om een schot op hen te doen, wat zeer
natuurlijk is als men bedenkt dat gelijknamige polen elkander afstooten.

„We gaan naar Edinburgh, dan terug naar Hellevoet, vervolgens doen wij
een Duitsche haven aan, en dan via Nieuwediep terug naar Hellevoet en dat
voor goed.” En later schreef hij: „Slecht weder hebben wij nog weinig
gehad. Alleen een weinig uit het Z. W. en toen ging de Z e e h o n d
opmerkelijk wild te keer. Hij stopte zijn neus tot boven het vinkennet in het
water en rees dan op, en dat zoo snel en krachtig, dat de bezaansboom uit de
mik gelicht werd.

„De schipper verklaarde dat dit niet te verwonderen was, als men bedacht:
dat hij nu weer eens los raakte na 17 jaren aan de ketting gelegen te
hebben.”

Kruisende op de Doggersbank, schreef hij den 10den Juni:

„Van daag voor acht dagen verlieten wij de reede van Hellevoet. Toen wij
onder zeil gingen kwam de stuurman, met de laatste brieven van den wal bij
zich, aan boord, en verbeeld u mijn verbazing, toen hij mij een
aangeteekend pakje overhandigde, dat een mooie gouden ketting bevatte,
met de inscriptie: Utrecht, 14 April 1877. Er was een schrijven bij van prof.
Quack, waarin hij mij, namens het Utrechtsche subcomité, de ketting
aanbood, als een herinnering aan mijn lezing te Utrecht. Wat mij vooral trof
was de datum van 14 April, de jaardag van mijn goeden vader, en meer dan
ooit riep dit mij toe, hoe ik toch al deze zaken aan zijn verstandige en
zorgvuldige opvoeding in de eerste plaats te danken heb.”

Toen hij op dezen oefeningstocht was, ontving hij de officieele mededeeling

van de Nederl. regeering dat H. M. koningin Victoria hem t h e a r c t i c
m e d a l had toegekend. Ik ben in de gelegenheid gesteld om te lezen wat
graaf van Bijland, onze gezant te Londen, aan den minister van
Buitenlandsche Zaken dienaangaande schreef:

„Ik meen hier niet onvermeld te mogen laten, dat Sir Allen Young bij het
overreiken van nevensgaand eereteeken met den meesten lof heeft
gesproken van de vastberadenheid, de kunde en het beleid door luitenant L.
R. Koolemans Beynen voortdurend aan den dag gelegd tijdens zijn
diensttijd aan boord der P a n d o r a .”

Op dit eereteeken was Beynen te recht zeer fier. Het was hem een schoone
herinnering aan een leerzamen, belangrijken tijd, toen hij meer dan zijn
plicht deed.

Het is een kleine zilveren medaille met wit satijn lint en zilveren gesp. Op
den eenen kant het borstbeeld van koningin Victoria, en op den andere een
schip in ’t ijs.

In Juli kruisende op de Noordzee, schreef hij: „Op de Doggersbank hebben

wij gevischt, zonder evenwel veel te vangen. Op 60° N. Breedte herinnerde
mij de frissche koude noordenwind en het voortdurend dag zijn, de vaak
opkomende nevels en de vele l o o m s weder aan de „A r c t i c
R e g i o n s ” en al het lief en leed, dan denk ik met zekeren heiligen eerbied
aan onze lieve, brave, nu ontslapen koningin, de tijding van wier overlijden
ons diep trof. Zeker heeft zij veel lief en leed gekend, maar ze heeft ook
veel liefde betoond en veel leed verzacht. Moge zij bij ons volk in
eerbiedige herinnering blijven. Onder den indruk der tijding schreef ik uit
Edinburg een kort briefje aan Prins Alexander, die ik begreep dat deze slag
ontzettend zal gevoelen, en in de hoogste mate bedroefd zal zijn, en
wellicht eenigen troost kan vinden in het medegevoel van ieder die hem
kent en weet hoe hartelijk hij zijn moeder lief had.

„Ik vernam te Edinburgh dat er geld blijft inkomen voor de Noordpoolreis.

Met hart en ziel blijf ik hopen dat ons volk op den reeds ingeslagen weg zal
willen voortgaan, tot eer van koning en vaderland, en tot zijn eigen bestwil.
Wat Zweden jaar in jaar uit vermag, kan Nederland toch zeker ook doen, en
in het vaderland van Barents kan de geest niet uitgedoofd zijn, die eeuwen
lang de Nederlandsche driekleur den weg deed wijzen op alle zeeën der
aarde.”

Van zijn tocht op de Z e e h o n d gaf Beynen bij mij aan huis eens aan mijn
jongens, na den eten, een belangwekkende beschrijving, welke ik ’s avonds
uit mijn herinnering opschreef en gelukkig bewaard heb. Ik had dien dag
met hen een bezoek gebracht aan Zr. Ms. opleidingsschip A d m i r a a l
v a n W a s s e n a e r te Amsterdam. De commandant, kapitein-luitenant ter
zee Steffens, ging het geheele schip met ons rond; we zagen de flinke
jongens exerceeren, we woonden het onderwijs bij, en verlieten het schip
met groote bewondering voor een opleiding en behandeling, waardoor
kloeke zeelieden gekweekt worden, die tucht, gehoorzaamheid en
handigheid in hun jeugd geleerd hebben.

„Weet je wat voor flinke zeelui jongens worden die durven en goed leeren?”
vroeg hij aan mijn zoons, die met hem dweepten. „Dan zal ik je er eens
vertellen hoe de jongens van de W a s s e n a e r het van den zomer op zee
maakten, toen ik met hen naar de haringvloot zeilde. Luister.

„Het is een kalme, schoone Juni-morgen en onze oefeningsbrik drijft

zachtkens, nauwelijks acht slaande op de bewegingen van het roer, over het
spiegelgladde water van de Noordzee. De Z e e h o n d bevindt zich te
midden van honderden Nederlansche visschersschepen, waarvan de
bemanning in de grootst mogelijke drukte bezig is met het sorteeren en
kaken der gedurende den nacht gevangen haring. De krachtige, frissche
zonen onzer kustdorpen werken hard door, want ze verlangen na het
uitputtend werk eenige rust te genieten; evenwel houden ze toch even op,
om over de verschansing naar het schoone hooggetuigde Nederlandsche
schip te kijken, van welks bewegingen ze zich aanvankelijk geen
rekenschap konden geven.

„Voor de eenvoudige visschers was het schouwspel trouwens heerlijk

schoon.
„De breede, zware, sneeuwwitte zeilen—kant bijgezet—spreidden zich
deftig en indrukwekkend over het sierlijk vaartuig uit, dat in de meeste stilte
tusschen de vaartuigen van de visschersvloot voortglijdt.

„De wimpel aan den grooten top, het geheele tuig, de netheid en orde welke
overal heerschen, hebben reeds lang het oorlogschip doen kennen, waar aan
boord, gedurende de morgen-inspectie welke juist gehouden wordt, de
grootste stilte heerscht. Op eenmaal klinken de korte krachtige commando’s
van den eersten officier en het geheele schip schijnt leven en bezieling te
krijgen.

„Als door onzichtbare draden bewogen, kruipen de halzen en schoten der

vierkante zeilen vlug en rap naar het midden der ra’s, die dadelijk daarop—
als bezwijkend voor dien onverwachten aanval—met luid geraas langs de
stengen omlaag glijden.

„De driehoekige stagzeilen vooruit op de boegspriet verdwijnen als door

een tooverslag, op hetzelfde oogenblik dat het groote brikzeil met kluchtige
deftigheid zich in lange breede plooien samenvouwt.

„Een tweede commando klinkt … en meer dan 80 jonge frissche knapen, in

de nette zeemansdracht der marine gekleed, enteren vlug als katten van
weerszijden tegen het want op; verspreiden zich snel en stil door het
geheele tuig, vatten met flinke, krachtige grepen de zware onhandelbare
zeilen aan, en in minder dan twee minuten zijn allen weêr omlaag, en is
geen stukje zeil meer zichtbaar. Het schip ziet er met zijn vastgemaakte
zeilen nu uit alsof het te Nieuwediep aan de kaai lag. Nu volgt de eene
verrassing op de andere. De zeilen-exercitie is begonnen; het is zeilen
bijzetten en opnieuw bergen; marszeilen afslaan en verwisselen, zeilen
reven of beslaan.

„Onder deze opwekkende, belangrijke exercitie beginnen de jonge

matrozenharten al driftiger en driftiger te kloppen, de altijd bestaande
naijver tusschen de jongens van den grooten top en van den vóórtop
wakkert aan tot een opgewonden poging, om ook nu weêr het eerste met
alles klaar te zijn. De jongens vereenzelvigen zich—zonder er zelve bewust
van te zijn—geheel met de verschillende exercitiën, en indien men het
bezielend commando niet matigde, dan zou de gloed, waarmede ze werken,
aanstonds in wilde drift overslaan, en ze zouden hun leven er aan wagen om
uit wedijver de roekelooste waagstukken te doen in het tuig.

„De jonge visschers op de sloepen zien met bewondering de exercities op

het oorlogschip aan, en indien nu reeds menige bejaarde visscher uitroept:
„die jongens zijn flinke borsten, hoor!” als zij hen daar hoog in de lucht, als
’t ware aan hun adem zien hangen, hoeveel dieper zouden ze dan getroffen
zijn, indien ze diezelfde kinderen eenige dagen geleden hadden zien
werken. Het was in het begin van den oefeningstocht. De hoog opgezette
zee deed de brik verschrikkelijk heen en weder slingeren, toen de jongens
voor het eerst van hun leven den wind, wild en woest, met gierende vlagen
door het tuig hoorden huilen. De nacht was stikdonker en het schip steunde
en kraakte, alsof het bezwijken zou onder den druk van de hevig invallende
buien. Toen de marszeilen één voor één dichtgereefd moesten worden,
werden de oudste en sterkste jongens op dek gemonsterd, en gingen ze op
het commando van den kapitein het tuig in, om, denkelijk met kloppend
hart, maar met de lippen op elkander vol waren mannenmoed, hun
verschillende plaatsen op de ra’s te gaan innemen.

„Toen ze boven op de marsra waren gekomen en elkander nauwelijks

onderscheiden konden … toen de aanmoedigende stem van den
commandant al sinds lang niet meer te hooren was in dien baaierd van
wilde, ongekende geluiden … toen elke windvlaag werkelijk dreigde hen
naar omlaag te zullen slingeren … toen een hunner sterkste makkers met
een gil zijn houvast verloor en in den donkeren nacht omlaag viel—zonder
zich echter ernstig te bezeeren—… toen was het meer dan mannenmoed,
het was de ware bezieling, het heerlijk instinct van een oud, beroemd
zeemansgeslacht, dat die kinderen over de slingerende rondhouten naar
buiten deed enteren, alsof ze oude bevaren matrozen waren.

„Zulke oogenblikken vormen mannen en hoe meer men er van hoort en ziet,
des te meer wint de overtuiging veld bij ons, dat zulke zeemanschap
gekweekt moet worden, indien wij op onze vloot die zelfdenkende, stoute,
wakkere karakters willen houden, die zoo vaak den roem zijn geweest van
ons volk.

„Zeemanschap leert denken, handelen en opletten: geeft zelfvertrouwen en

moed.

„Evenals een soldaat dubbele waarde heeft, als hij deze eigenschappen heeft
verkregen in tal van veldtochten, zoo krijgen de koppen op Zr. Ms. schepen
hun volle waarde eerst, wanneer ze op vele moeielijke reizen, van hun
jeugd af zeemanschap hebben geleerd.

„Van den aanvang af moeten de jongens beseffen, dat een zeeman geen
werktuig maar een denkend wezen is, op wie groote verantwoordelijkheid
rust, en die zichzelven en anderen redt door tegenwoordigheid van geest en
vlugheid.

„Een jongen, die bij harde bries een boven-bramzeil gaat vastmaken,
ondervindt al dadelijk, dat hij met gezond verstand en kalm overleg vrij wat
gemakkelijker slaagt, dan indien hij volgens ingeprente lessen, mannetje
voor mannetje, precies naar het voorschrift handelt.

„Een matroos die marsgast is en, bij het onderzeil gaan, als er wat aan
hapert, onder het oploopen der marszeilen, door onmiddellijk te handelen,
verdere stoornis voorkomt, begrijpt hoe hij daardoor vaak het schip
vrijwaart voor een gevaarlijke botsing met een ter reede liggend vaartuig.

„Een roerganger, die op een moeielijk oogenblik het roer verkeerd aan
boord draait, weet dat zulk een misslag den ondergang van het schip en de
bemanning ten gevolge kan hebben.

„Dus komen er op zee aanhoudend en ongemerkt duizenden gevallen voor,

waarin matrozen die eigenschappen ontwikkelen, welke in de marine zoo
onontbeerlijk zijn, en die de flinke jongens van de W a s s e n a e r op
zeilschepen moeten oefenen. Ze zijn goed onderlegd en als ze maar niet te
vroeg naar Indië gaan, doch op onze zeeën geoefend worden, groeien ze op
tot voortreffelijke zeelieden.
Welcome to our website – the perfect destination for book lovers and
knowledge seekers. We believe that every book holds a new world,
offering opportunities for learning, discovery, and personal growth.
That’s why we are dedicated to bringing you a diverse collection of
books, ranging from classic literature and specialized publications to
self-development guides and children's books.

More than just a book-buying platform, we strive to be a bridge

connecting you with timeless cultural and intellectual values. With an
elegant, user-friendly interface and a smart search system, you can
quickly find the books that best suit your interests. Additionally,
our special promotions and home delivery services help you save time
and fully enjoy the joy of reading.

Join us on a journey of knowledge exploration, passion nurturing, and

personal growth every day!

testbankdeal.com